5.3 Overwin de problemen

Ik lag op mijn rug in de sneeuw. Verveeld keek ik naar de sterren, hopend dat ze die thuis ook zagen. Ik miste ze, maar het was het beste voor zowle hun als voor mezelf om nu weg te zijn. Als ik haar ooit zou aanvallen, dan zou ik het mezelf nooit vergeven en mijn familie mij ook niet. Dan moesten we weer weg en onze achternaam veranderen. Bijna nergens ter wereld konden we terecht door dat idiote boek. De andere vampieren handen me Stephanie gewoon moeten laten vermoorden. Dan werd er nooit meer een verhaal geschreven over mij met allemaal leugens. Ze kent me helemaal niet, maar in dat boek lijkt het net alsof ze precies weet hoe ik in elkaar zit. Wat ik zou doen als ik ooit zo iemand zou vinde als Bella in het boek.
Zou Isabella zelf weten dat het boek over haar gaat. Waarschijnlijk niet. Het is jaren geleden dat ik haar heb gezien. Echt meer dan vijftig jaar geleden was het dat we weg waren gegaan voor haar veiligheid. Het was de enige manier om te garanderen dat ze veilig zou zijn voor de vampieren die er aan kwamen. Als ze zagen dat ik haar beschermde wilde ze haar nog meer dan normaal zou zijn.
Zou Isabella de vampieren hebben overleefd. Ik heb hun er nooit over gehoord, maar je weet het nooit. Isabella wist precies hoe ze in de problemen moest komen, dus het zou dat ze vermoord was door de vampieren. Niet dat ik het weet. Er werd wel gezocht naar vermisten vrouwen die even later dood waren gevonden, maar niks wees erop dat Isabella tussen die vermiste vrouwen zat. Ik hoopte van niet, want dat zou ik erg vinden. Dan was ze eigenlijk door mijn toedoen vermoord.
Carmen, van de Denali Coven waar ik nu was, ging naast me zitten. Ik snapte goed waarom Esme en zij goed met elkaar op konden schieten, ze waren allebei een soort van moederfiguur.
‘Waarom ben je niet thuis?’ vroeg Carmen na een tijdje. Ik keek naar haar en vroeg of ik moest vertellen wat ik voelde.
‘Ik ben kwaad en bang dat mijn woede straks de overhand krijgt en ik mensen pijn ga doen’, fluisterde ik.
Carmen glimlachte. ‘Het boek?’
‘Ja’, fluisterde ik en keek weer naar de sterren. Ik was echt bang toen ik het meisje er over hoorde. Ik wist niet of ze het verhaal geloofde, maar je wist nooit of ze het wel zou geloven. Straks zou ze willen weten of we echt vampieren waren en zou ze ons verraden.
‘Je bent echt heel erg boos over dat boek hè?’ vroeg Carmen. Ik knikte.
‘Weet je, het ergste is dat niet alleen ik er last van heb, maar ook mijn familie’, zei ik.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Carmen.
‘Nadat de film was uitgekomen vond ik alles wel leuk enzo’, zei ik. ‘Het was wel lache om beroemd te zijn om mijn raam, maar toen begon het nare. Sommige jongens wilden zelfs Emmet in elkaar slaan.’
‘Is het hun gelukt?’ vroeg Carmen lachend.
‘Nee, natuurlijk niet. Daar is Emmet te sterk voor, ook zonder dat hij een vampier zou zijn. Sommige mensen weigerden te worden behandeld door Carlisle omdat hij een vampier zou zijn. Die mensen wisten dat echt niet, maar ze geloofde een film en een boek eerder dan een wat een mens zegt.’
‘Weglopen van je woede is niet goed’, zei Carmen.
‘Ik weet het’, fluisterde ik. Carmen kneep even in mijn hand en toen verdween ze. Met een glimlach keek ik naar de sterren. Carmen had gelijk, ik moest niet weglopen voor mijn problemen. Het meisje moest haar vragen vragen als ze dat wilde, maar anders moest ze me met rust laten. Het enige wat ik nu nog moest doen was proberen mezelf onder controle te krijgen met haar in de buurt. Haar geur was heerlijk, beter dan dat ik ooit had geroken. Straks zou ik haar niet kunnen weerstaan en mijn controle verliezen. Dan waren we nog verder van huis.