5.2 Overwin de problemen

Lachend, omdat Pluisje bij mijn voeten zat, keek ik naar het mailtje. Ik pakte Pluisje op en ging door haar vacht. ‘Dit is een brief van Bianca’, zei ik tegen haar. Tegen wie anders moest ik praten. Zij was de enige die ik hier had, ook al was ze maar een konijn. ‘Bianca is mijn beste vriendin en ik heb alijd veel lol met haar gehad. Nu woont ze in Nederland, dus we zijn best van elkaar af. Ik mis haar heel erg, maar misschien maak jij het wel goed zo.’
Pluisje leek tevreden dus ik begon met typen.

Bianca,
Ik hoop dat je niet veel problemen hebt. Ik weet dat je moeder heel erg boos kan zijn op jouw en je broer. En ik ken hem zeker. Het klinkt echt als hem. Zelfs als hij weet dat het niet goed is.
Met mij gaat het goed. Thuis is het hetzelfde, je weet wel. Het enige dat is veranderd is dat ik een konijn heb. Snippe heeft een nieuw project en ik moet een konijn observeren met de nieuwe jongen Edward Cullen. Hij was vandaag niet op school dus ik hoop dat hij morgen op school is, anders moet ik alles uitleggen aan zijn broers en zussen.
Ik zal uitleggen wat het project is. We moeten een konijn twee weken voeren en dan de ander bij hem thuis twee weken. We moeten kijken of de omgeving ervoor zorgt dat het konijn zich anders gedraag.
Maar ik zal je niet vervelen met dit. Veel geluk met school.
Angela

‘Heb ik het goed uitgelegd?’ vroeg ik aan Pluisje. Van haar kreeg ik natuurlijk geen antwoord, dus ik nam het aan als een ja. Ik drukte op de verzendknop en weg was het mailtje. Nu kon ik er niks meer aan veranderen, maar dat was niet zo erg.
‘En Pluisje, denk je dat papa al slaapt?’ vroeg ik aan haar. Ze begon te piepen en ik glimlachte. ‘Nee, ik denk het ook nog niet. Daar is het te vroeg voor. We moeten nog zeker een uur wachten voordat ik er voor kan zorgen dat we ons allebei comfortable voelen hier.’
Ik stond op met Pluisje in mijn armen en ik had een gevoel dat ik haar nooit me los zou laten. Jammer voor haar als ze dat niks vond.
Ik deed de muziek aan en ik voelde dat Pluisje er eerst van schrok. Gelukkig was het gewoon Michael Jackson die aan stond. Dat was niet zo erg als wat ik wel eens op had. Ik moest er ook wel zin in hebben om dat te luisteren.
‘Leuk hè’, fluisterde ik met een glimlach en toen lachte ik. Eigenlijk was het wel raar om tegen een konijn te praten, maar ach. Niemand zag het dus wie zou me verraden.