Hoofdstuk nr. 10 - Why didn't I recognized them?

Tom Pov.

Ik? Aids? Hoe komen ze daar nu op?
Hier was ik echt geschokt door. Hoe bleven de paparazzi zo'n dingen verzinnen?
Ik zag dat Abigail ongerust naar me keek.
Ze had ons bijna herkend, maar nu geloofde ze ons. Alhoewel, ik zag nog steeds iets van twijfel in haar ogen.
Ik kalmeerde een beetje, ik zou hier straks met Bill wel over praten.
'Maar, waarom trek jij je dat eigenlijk aan? Ben je fan van ze?' vroeg ik nieuwsgierig.
Ze keek van me weg en er verscheen een droevige, bijna pijnlijke glimlach op haar gezicht.
'Ja'zei ze kort.
Het bleef even stil.
'Hebben jullie het niet ongelooflijk warm?'
vroeg ze plots.
Ik keek expres niet naar Bill en knikte.
'Waarom trek je die jas dan niet uit?' zei ze ongelovig.
Ik en Bill haalden tegelijkertijd onze schouders op.
Haar wenkbrauwen schoten naar boven en ze stond op.
'Ik denk dat het beter is als ik naar huis ga'
'Ok' zei Bill, voor ik kon protesteren. Hij keek me waarschuwend aan en ik zweeg.
Abigail stond op en Bill deed de deur voor haar open.
Toen ik hoorde dat de deur dichtging liep ik naar de keuken.
Ik nam een stoel en staarde zwijgend voor me uit.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Bill naast me kwam zitten.
'Ik vindt het niet leuk om te liegen, Billa.' zei ik zacht.
'Ik ook niet.' zei hij terug.
'Ik dacht dat als we naar hier kwamen, we niet meer hoefden te liegen. Dat we gewoon onszelf konden zijn.' beschuldigde ik hem half.
Helemaal onterecht natuurlijk, Bill kon er tenslotte niets aan doen.
'Dat dacht ik ook, maar zo gemakkelijk ligt het niet.'


Bill Pov.

Dit liep niet goed. Zelf vond ik het ook helemaal niet leuk. Tom had gelijk, we moésten hier onszelf kunnen zijn.
'Wat wil je doen?' vroeg ik zacht, bijna fluisterend.
'De waarheid vertellen. Ik wil dat we hier vrienden kunnen maken, Billa. Mensen die ons niet zullen verklikken bij de pers.' zei Tom stil.
Hij had gelijk.
'Je hebt helemaal gelijk. Vanaf nu doen we geen jassen meer aan als er iemand aanbelt.' zei ik beslist.
'Er is toch veel kans dat niemand ons hier herkent' vervolgde Tom met een klein glimlachje.
Ik grinnikte. 'Behalve Abigail natuurlijk.'
Tom's gezicht verstrakte en hij haalde zijn schouders op.
'Ik denk dat ik een filmpje ga kijken op mijn kamer.'
Ik knikte, ik voelde dat hij alleen wou zijn.
Tom liep weg en ik bleef alleen achter met mijn gedachten.
Hoe zou Abigail reageren? Zou ze beginnen gillen en schreeuwen dat ze met ons trouwen wilde? Of zou ze kwaad zijn omdat we gelogen hadden?


Abigail Pov.

Ik lag op bed naar mijn plafond te staren.
Vanwaar kende ik die stemmen?
Ik kende ze niet alleen, maar ik kende ze ook goed. Alsof ik ze elke dag wel gehoord had.
Hun namen schoten door mijn hoofd.
Tim en Billy. Tim en Billy. Tim en Billy.
Ik herkende ze echt niet.
Ik stapte van mijn bed en liep naar mijn cdcspeler. Na op play gedrukt te hebben schalde Bill's stem door mijn kamer, en ik bleef stokstijf staan.
Bill's stem. De stem van de jongen die ik een halfuurtje geleden had gesproken.
Hoe had ik het nu niet door kunnen hebben?
Geschokeerd viel ik bijna op mijn bureaustoel.
Bill en Tom Kaulitz waren mijn nieuwe buren.



Volgende morgen.

Ik schrok wakker van mijn wekker die met een keihard piepgeluidje afging.
Blijkbaar was ik met kleren en al in slaap gevallen. Gisterenavond had ik besloten dat ik vandaag na school bij hen langs zou gaan en hen zou vertellen wat ik wist. Of ze mij zouden wegsturen wist ik niet, maar als ze vrienden wilden blijven zou ik maar al te graag ja zeggen.
Vlug ging ik onder de douche, kleedde me aan en deed mijn make-up zorgvuldig op. Met mijn schooltas aan mijn schouder ging ik aan de bushalte staan.
Ik was nog 10 minuten te vroeg, dus zette ik mijn Ipod alvast aan en gluurde stiekem naar Tom & Bill's huis. Er brandde geen licht, dus hoogstwaarschijnlijk lagen ze nog te slapen.
Zouden ze ooit naar buiten komen? vroeg ik me af. Durfden ze zelfs hier niet gewoon op straat te wandelen. Ik keek rond me; geen kat te zien.
Al de andere mensen hier in mijn straat waren boeren, die heel de dag niets anders deden dan in hun weien bezig zijn.
Ik moest wel toegeven dat de tweeling wel echt de allerrustigste plek had uitgekozen. Niemand zou ze hier herkennen, omdat simpelweg niemand hier tijd had om zelf maar naar de radio te luisteren en tv te kijken. Behalve ik dan.
En ik ben méér dan blij dat Tom & Bill juist naast mij zijn komen wonen. Met een glimlach op mijn gezicht stapte ik op de bus.