Hoofdstuk nr. 9 - Meeting Tim and Billy.

Tom Pov.

Mezelf breed uitrekkend slofte ik naar de keuken.
Het viel me meteen op hoe Bill daar zat, droevig en in elkaar gedoken. Onmiddelijk overmande een schuldgevoel me. Er was iets met mijn broertje gebeurt terwijl ik lag te slapen. Er was iets gebeurt dat ik misschien had kunnen verkomen.
Bezorgt ging ik naast Bill aan de keukentafel zitten.
'Bill? Wat is er? Alles in orde?'
zei ik, een beetje paniekerig.
Bill hief zijn hoofd op en keek naar zijn horloge.
'Ongeveer 3 uur geleden belde hier iemand aan.
Meteen begon ik door te draaien en te denken dat fans of paparazzi ons gevolgd hadden. Helemaal in paniek volgde ik onze afspraken en deed de jas, de muts en de zonnebril aan.
Toen ik de deur opendeed bleek het een meisje te zijn, Abigail. Ze kwam een paar eitjes lenen en ons begroeten. Je had me moeten zien staan Tom, met die winterjas en die muts. Ze was duidelijk afgeschrikt en bang door me.' zei hij met een lege stem.
Bezorgt wreef ik over zijn rug.
Ik zag hoe hij tranen in zijn ogen kreeg.
'Ik wil zo niet leven, Tom. Ik wil niet dat de mensen die ons willen leren kennen bang zijn van ons. Waarschijnlijk durft Abigail de doos niet eens terug te brengen. We zijn hier nog maar een dag en ik vindt het verschrikkelijk.' vervolgde hij, terwijl hij luid snikte.
Ik sloeg mijn armen om hem heen.
Koude trok door mijn hart.
Bill was hier ongelukkig, schoot het door me heen, en ik dwong hem om hier te wonen. Hoe kon ik mijn broertje dit aandoen?
'Wil je hier weg?' zei ik zacht. Als het moet zou ik meteen in een taxi springen, alles zou ik doen zodat Bill zich beter zou voelen.
Beslist schudde Bill zijn hoofd en hij keek me aan. Zijn oogschaduw en mascara waren helemaal uitgelopen.
'Nee, we moéten het proberen. Anders hebben we alle fans voor niets gekwetst. Bovendien wil ik dat jij hier beter wordt.'
Ik knuffelde hem, ik wist dat hij dit alleen maar zei voor mij. Ik was hem echt zo dankbaar.
Bill stond op.
'Ik ga me even opfrissen.'
Ik knikte, maar zweeg.
Achter me hoorde ik Bill de deur dichtdoen.
Lusteloos liep ik naar de woonkamer en zette me in de zetel. Op exact dat moment ging de bel.
Even voelde ik de paniek die Bill vanmorgen ook gevoeld had.
Ik trok een jas van de kapstok, zette een muts op en verborg mijn ogen met een zonnebril. We hadden alles dubbel gekocht, zodat we het tegelijkertijd konden aandoen moest er ooit bezoek komen.
Nadat ik de vier sloten geopend had, trok ik eindelijk de deur open.
Mijn ademhaling stokte.
Voor me stond wel een héél knap meisje; goudblonde, rosse lokken, een fijne, rechte neus, mooie volle lippen en niet te vergeten: prachtige, grote, groene ogen.
Een uit duizenden.
Een meisje dat duidelijk niet besefte hoe knap ze wel was, aan haar onzekere blik te zien.
Oh maar wacht, dat kon ook aan mij liggen natuurlijk.
'Hallo daar, wie ben jij?' vroeg ik geintereseerd.
Ze keek me niet - begrijpend aan.
'Euhm, ik kom gewoon de eieren terug brengen die je me daarjuist geleend hebt' zei ze onzeker, terwijl ze een doos naar me uitstak.
Deze keer was ik het die haar niet - begrijpend aankeek. Plots begon er iets bij me te dagen.
'Ah, jij bent Abigail, het eiermeisje!' zei ik iets té opgetogen.
Haar mond vertrok een beetje en ze was duidelijk in de war.
'Haai, ik ben To... euhm, Tim. De persoon die je vanmorgen zag was mijn broer.'



Abigail Pov.

Dus er waren er 2? Er waren 2 van die winterjasenmutsindelentedragende abnormale mensen naast mij komen wonen?
Die bovendien heel erg op mekaar leken, want ik zag het verschil niet tussen Tim en die persoon van vanmorgen. Ik besloot om vriendelijk te blijven, glimlachte en knikte.
'Aangenaam.'
Met een glimlach die op zijn lippen speelde keek hij in mijn ogen en ik kreeg kippenvel.
Om ervoor te zorgen dat zijn aandacht afgeleid werd duwde ik de doos in zijn hand.
'Bedankt voor de eieren.'
Vlug draaide ik me om.
'Wacht! Euhm, wil je niet even binnenkomen ofzo?' riep de stem achter me, bijna smekend.
Ik bleef stil staan en spitste mijn oren. Ik herkende zijn stem ergens van! Maar van waar? Ik kende helemaal geen Tim!
Opnieuw draaide ik me om, in de andere richting deze keer.
Stapje voor stapje kwam ik dichterbij, tot ik uiteindelijk naast hem in de hal stond.
Weer liep ik meteen door naar de woonkamer.
Nu kon ik niet meer terug.
'Wacht even.' zei Tim, die zijn hoofd om de hoek stak.
Ik ging zitten in de zetel en zorgde voor een pokerface voor als Tim terug zou komen.
Ik hoorde twee mensen fluisteren in de gang.
Opeens kwam Tim weer tevoorschijn, maar vlak achter hem kwam zijn perfecte lookalike!
Mijn wenkbrauwen schoten naar boven, terwijl ze verlegen naar me glimlachten.
Ik wist niet meer wie Tim was en wie de persoon van vanmorgen.
'Hallo, ik ben Bill...y, ik ben Billy. Wij hebben elkaar vanmorgen al ontmoet, is het niet?'
Ik knikte.
'God, zijn jullie tweelingen ofzo?' zei ik.
De rechtste, blijkbaar Tim, knikte.
'Wow.' zei ik weer.
Degene die Billy heette lachtte. Ik verstomde.
Ik herkende zijn stem ook! Beter als die andere zelfs! Maar van waar in godsnaam moest ik hen kennen?
Ik bekeek hen eens goed.
Ze hadden allebei een zwarte jas, een grijze muts, een sjaal en een zwarte zonnebril aan.
Daar was geen verschil in op te merken.
Ik bekeek hun gezicht, en nu zag ik een klein verschil.
Tim had een lippiercing.
Ze konden Bill & Tom Kaulitz wel zijn.
Ze waren allebei tweelingen en Tom had, net zoals Tim, ook een lippiercing.
De rest van hun gezichten kon ik niet goed zien door de sjaal.
Ik giechelde luidop.
'Waarom lach je?' vroeg Tim verbaasd.
'Nou, jullie doen me echt zoveel denken aan Tom & Bill Kaulitz weetjewel, die van Tokio Hotel.'
zei ik.
Op dat moment had ik het moeten beseffen dat de stemmen en het uiterlijk geen toeval waren. Op dat moment had ik door moeten hebben dat Tom en Bill voor mijn neus stonden. Maar ik besefte het niet.
Billy en Tim keken elkaar even aan.
'Euhm, ja, dat kan. We zijn namelijk... euhm...' stamelde Tim.
'We zijn namelijk immitators.' maakte Billy Tim's zin af.
'Oh, dan moet ik wel zeggen dat het jullie héél goed lukt!' zei ik, onder de indruk.
Billy knikte gewichtig, terwijl Tim ergens naar een punt op de grond staarde.
'Eigenlijk, jullie liever dan ik. Want ik zou niet graag Tom of Bill willen zijn op dit moment.' flapte ik eruit.
Natuurlijk, die neiging had ik altijd.
Een keer ik bezig was over Tokio Hotel, kon ik er uren over blijven doorzagen.
'Waarom niet?' Tim staarde me nieuwsgierig aan.
Ik kreeg weer kippenvel van zijn ogen en stem.
'Omdat de nieuwste roddel verteld dat Tom aids heeft, door zijn zogenaamde vele one-night-stands. En dat daarom Tokio Hotel is gesplit.' zei ik. Ik werd weer kwaad als ik eraan dacht.
Tot mijn verbazing zag ik dat Billy en Tim ook kwaad werden.
'Meen je dat nou?' vroeg Tom en hij knarste zijn tanden.
Ik knikte.
Billy staarde me ongelovig aan.
'Als je me niet gelooft, de krant ligt bij mij thuis. Ik kan ze altijd gaan halen als je wilt hoor.' zei ik verdedigend.
Ze schudden hun hoofd.
'Nee, we geloven je wel.' zei Billy still.
Ongerust keek ik naar hun gezichten.
Ze zagen er echt ongelovig,kwaad en Tim zag er gekwetst uit.
'Maar waarom zouden jullie je dat aantrekken?' vroeg ik nog steeds onrustig, bang dat ik iets verkeerds gezegt had.
Tim had zijn hoofd weggedraaid, dus ik keek naar Billy.
'Wij moeten ze immiteren, snap je? En zoiets is natuurlijk ook niet goed voor onze reputatie.' fluisterde hij bijna.
'Oh ja, sorry.' Ik begreep het, dit was geen goed nieuws voor hen. Maar was het echt zo erg? Ik bedoel, Tim had zijn vuisten samengeknepen en probeerde zichzelf duidelijk te kalmeren, en Billy wierp ondertussen steeds ongeruste en meelevende blikken op hem.
'Trek het je niet aan , zo erg is het niet.' kreeg Tim tenslotte eruit.
Ik zei niks terug. Ik had het gevoel alsof hier veel meer achterzat.