1.2 My winged dreams

Als ze met het laatste nummer beginnen ben ik helemaal schor geschreeuwd en zijn mijn benen moe van het springen. Ik besluit om nu alvast te gaan, zo mis ik helaas wel een gedeelte maar kom ik dadelijk niet in de drukte terecht.

Terwijl ik mij een weg baan richting de uitgang hoor ik de jongens beginnen met zingen, bij de deur blijf ik nog even staan en kijk naar het scherm waar net een beeld van Harry is op. Dan schrik ik even en bedenk me dat ik geen foto's gemaakt heb! Snel pak ik mijn telefoon en maak nog wat foto's van het scherm en zo maar als vrij snel ga ik toch op zoek naar de ziekenboeg omdat ik me toch wel zorgen maak om Amy.

Als ik de EHBO nog niet gevonden heb hoor ik dat het concert ook al is afgelopen.
"Sorry, ik zoek de EHBO." Zeg ik tegen een vrouw van de bar die net langs loopt.
"Waarvoor?" Vraagt z een beetje achterdochtig.
"Mijn vriendin is bewusteloos geslagen, ze zijden dat ik na de show naar de EHBO moest komen." Leg ik uit. De vrouw begint even in een soort van oortje te praten waardoor ik niet zeker weet of ze me wel gehoord heeft.
"Hoe heet je vriendin?" Vraagt ze dan weer aan mij.
"Amy Baker."
"Ah oke, kom maar mee, ik breng je wel even." Zegt de vrouw dan een stuk vriendelijker terwijl ze een pasje pakt en een deur naar het backstage gedeelte opent. Snel volg ik haar door de lange gang door waar het een stuk rustiger is.
Als we bij een witte deur komen waar EHBO op staat laat de vrouw me weer alleen en loopt weg. Een beetje aarzelend klop ik even op de deur en ga dan naar binnen waar Amy op een bedje ligt terwijl er nog een paar EHBO mensen in de kamer zitten. Zodra ik binnen kom word het stil en zodra ik Amy zie word ik bleek.
"Rustig maar! Ze is alweer bijgekomen, ze heeft niets ernstigs of zo." Komt meteen een vriendelijke meneer naar mij toe die duidelijk ziet dat ik ontdaan ben van dit beeld. Voorzichtig loop ik naar het bedje en maar Amy wakker die nog een beetje duizelig is. op de duizeligheid na en een bult op haar achterhoofd is ze helemaal in orde, toch vinden ze het van de EHBO slim om hier nog even te wachten tot de andere fans weg zijn zodat we rustig kunnen vertrekken.

"Dat is handig, NOT! Wat verwacht je van mij?!? Godverdomme!" Horen we opeens vanuit de gang. Duidelijk een man die boos is. Amy heeft nog wat te drinken gekregen en eindelijk kunnen we gaan, we moeten opschieten als we voor 12 uur terug willen zijn. Als we in de gang komen zien we de man die net aan het schreeuwen was. Hij heeft een pak aan en staat nog steeds te schreeuwen in zijn telefoon.
"Wacht even, ik bel je zo terug." Zegt de man dan uiterst kalm uit het niets als hij ons in de gaten krijgt.
"Zijn jullie net naar het concert geweest?" Vraagt de man dan vriendelijk aan ons.
"Nou, ik maar half, ik werd knock-out geslagen." Lacht Amy.
"En wat vinden jullie van One Direction?" Vraagt de man dan.
"Alleen maar de beste band ter wereld." Grap ik.
"Ik ben David Morley, de regisseur van de nieuwe clip van de jongens maar we hebben een probleem." Begint de man dan. Eerst kijk ik hem even een beetje vreemd aan, maar dan besef ik me dat hij een van de beste muzikale regisseurs van het land is.
"Net hebben nog twee meisjes afgezegd voor de opnames komende zaterdag, willen jullie in de clip meespelen?" Vraagt hij dan. Onze ogen worden groot, ik dacht dat dit soort dingen alleen konden gebeuren in dromen en sprookjes.
"Natuurlijk kunnen we jullie niet betalen." Begint de man dan, maar na een blik gewisseld te hebben met Amy weet ik dat het haar ook niets uit maakt.
"Graag! Dat lijkt ons echt geweldig!" Zegt Amy dan blij.
"Oke, als jullie even mee komen, dan geef ik jullie alle informatie en zo, hoe oud zijn jullie?" Begint de man dan terwijl we hem volgen.
"Ik ben 18 en Amy is 19." Antwoord ik snel.
"hmm, oke. Als jullie minderjarig waren geweest hadden jullie namelijk eerst toestemming van jullie ouders moeten krijgen. Natuurlijk moeten jullie je ook normaal gedragen tijdens de opnames en rondom de jongens, anders knikkeren we jullie er ook weer zo uit." Zegt de man dan streng.

We gaan naar een soort kantoor waar we onze informatie opschrijven en we te horen krijgen hoe laat en waar we komende zaterdag moeten zijn.
"We gaan nog naar school, Mount Abby High." Zegt Amy als de man vraagt of we werk hebben of zo.
"oh, mijn nichtje gaat daar ook naartoe! Dat is aan de andere kant van de stad, ik regel even een taxi voor jullie!" Zegt de man dan.

Een kleine tien minuten zitten we in een taxi die ons terug naar school brengt. Snel gaan we via de brandtrap naar boven, kloppen op het raam van Precilla die ons binnen laat en gaan we naar onze kamer terug. Pas als we in onze kamer zijn beseffen we het pas en beginnen we beide blij te schreeuwen.