Hoofdstuk 8

De kerstvakantie vloog voorbij. Vooral omdat Nouvelle er stiekem toch wel een beetje tegenop zag om terug naar Hogwarts te gaan. Ze had ondertussen meer dan door dat haar actie misschien toch niet zo'n geweldig idee was geweest. En nu was ze ergens bang dat het nooit meer goed zou komen tussen haar en Lauren. Ze had de geen enkele uil ontvangen, van niemand. En ondanks dat ze Lauren nooit echt had beschouwd als iemand onmisbaar, miste ze haar vriendin toch wel heel erg. En dat gevoel maakte haar dan ook nog eens heel erg in de war. Ze hield er niet van om afhankelijk van iemand te zijn. Ze wilde gewoon haar eigen gang gaan. En dat had ze ook gedaan. Maar nu was ze écht alleen. Oke, er was nog altijd Matthew. Maar die zou waarschijnlijk ook niet meer met haar willen praten na die avond op het bal. Tenminste, dat hoopte Nouvelle voor hem. Waarom dacht ze eigenlijk aan hem? Het was helemaal niks voor haar om het ook maar enigzins jammer te vinden als hij haar zou negeren. De gedachte alleen al! Ze zou dit nooit aan iemand durven te vertellen. Maar dat hoefde ook helemaal niet. Want ze had tenslotte niemand om tegen te praten.
Met tegenzin keerde Nouvelle terug naar school. Onderweg had ze zichzelf wijs gemaakt dat het bal alweer vergeten was en niemand het er nog over zou hebben. Maar ze had het mis. Overal waar ze liep, hoorde ze fluisterende stemmen. Giechels, niet zo subtiele blikken en zelfs wijzende vingers bleken haar te achtervolgen. Nouvelle deed alsof ze niks doorhad en liep nog steeds met opgeheven hoofd door de gangen. Normaal gezien stond zij nu aan de kant te fluisteren. Normaal gezien verspreidde zij de roddels en voegde er nog wat verzonnen details bij. Maar Nouvelle wist dat het jaar vanaf nu alles behalve normaal zou verlopen. En ook dat gevoel maakte haar in de war en zelfs een tikkeltje onzeker. Nog een gevoel waarmee ze niet bekend was.
Nouvelle was onderweg naar de noordertoren voor een les waarzeggen. Ze was aan de late kant. En de fluisterende stemmen, die steeds luider leken te worden, leidden haar nog eens extra af. Een stel vierdejaars van Slytherin stonden in een kringetje in het midden van de gang. Toen Nouvelle erlangs liep, mompelde één van de meisjes: "Ik hoorde dat ze huilend naar buiten rende, omdat die Ravenclawer toch maar tegenviel." De andere meisjes giechelden opgewonden. Nouvelle draaide zich met een ruk om en trok haar toverstok. Ze had bijna het hele groepje vervloekt, maar bedacht zich nog net op tijd. Ze waren het niet waard. Ze waren haar aandacht helemaal niet waard. Ze stak haar toverstok weer weg en snelwandelde naar het lokaal.
Ze kwam een paar minuten te laat. Gelukkig had professor Zwamdrift helemaal geen gezag, dus was het geen ramp. Nouvelle keek de klas rond. Er was nog één lege plek. Maar, oh horror, het was de plek langs Draco. Zuchtend ging ze zitten en deed haar boek open op een willekeurige bladzijde. Plotseling vond ze figuren in koffiedik toch wel interessant. Liever dat dan een genant gesprek met meneer Malfoy. Maar Draco dacht daar anders over. Hoe kon het ook anders. Hij deed niets liever dan haar te kwellen. "Dus.. Laten we eens kijken of je nog Ravenclawers gaat zoenen in de toekomst." Zei hij luchtig, alsof het over het weer ging. Nouvelle reageerde niet. Ook niet toen hij haar kopje nam en erin keek. "Oei, oei, oei. Dat ziet er niet goed uit!" Riep hij dramatisch. Nouvelle kon al raden wat zijn volgende zin werd. Maar ze had het mis. "Ik zie helemaal géén zoentjes meer." Zei Draco. "Wat is er aan de hand, Nouvelle? Problemen met Farrow? Loopt de relatie niet helemaal lekker nu jullie het roddelkoppel van de school zijn?" Beeld je de genantste situatie in en verdriedubbel je gevoel. Dan weet je zo ongeveer hoe Nouvelle zich voelde. Ze verstopte zich steeds meer achter haar boek. Maar uiteindelijk nam ze toch zijn kopje. "Zal ik eens een kijkje nemen?" Vroeg ze poeslief, terwijl haar blauwe ogen steeds donkerder werden van kleur. Ze keek in het kopje. Ze schrok toch wel even. Voor het eerst in haar vele lessen van waarzeggen, zag ze er écht een figuur in. Een figuur die ze net had zien staan op de willekeurige opengeslagen bladzijde van haar boek. Het was een slang die duidelijk klaar was om te bijten. Nouvelle nam snel haar boek erbij. Het leek precies. Snel begon ze te lezen. Eerst mompelend, maar dan steeds luider. "...duidt dit op verborgen angsten en zorgen waardoor je je bedreigd voelt." Ze keek op naar Draco, die opeens nog witter zag dan normaal. "Draco? Gaat het wel?" Vroeg Nouvelle achterdochtig. Waarom deed hij opeens zo vreemd? En waarom werd hij zo bleek? Draco staarde maar wat voor zich uit. Onbeweeglijk zat hij op zijn stoel. Plotseling schoot hij recht en liep de klas uit. Nouvelle sprong zelf ook recht. "Volgens mij is hij ziek!" Zei ze tegen professor Zwamdrift, toen die haar vragend aankeek. Ze liep naar buiten en vond Draco op de trap voor het raam. Nouvelle liep de trap af. "Is alles... Eh, oke?" Vroeg ze gespannen. Natuurlijk was het niet oke! Hij zag eruit als een lijk. Draco ontweek haar blik. Hij stond op. "Ik.. Ik voel me niet helemaal lekker." zei hij. Hij liep struikelend over zijn gewaad de trap af. Nouvelle dacht dat hij elk moment flauw zou vallen. "Nee! Wacht!" Ze greep zijn linkerpols en hield hem tegen. Draco schreeuwde het opeens uit. Nouvelle liet hem verschrikt los. "Sorry! Ik... Ik wist niet dat ik zo.." Ze had helemaal niet hard geknepen? Dit was niet normaal. Draco zakte neer op een trede en verbord zijn linkerarm onder zijn gewaad. Nouvelle bleef verschrikt achter hem staan. Na een stilte die eeuwig leek te duren piepte ze zachtjes: "Heb ik wat verkeerds gezegd?" Draco schudde zijn hoofd. Het duurde even voor hij antwoord gaf. "Nee, je hebt niets fout gedaan of gezegd." mompelde hij. Hij klonk echt ziek. Net alsof hij al dagen niks meer had gegeten en helemaal verzwakt was. "Oh... Oke." Nouvelle kneep nerveus in de leuning. Dit was vreemd. Ze had zich nooit echt ingebeeld hoe een gesprek met Draco zou kunnen zijn, zonder beledigingen en pesterijen. "Nou, sorry... Nogmaals." Nouvelle draaide zich langzaam om. Ze ging maar terug naar de klas. Dit voelde te ongemakkelijk. Maar Draco draaide plots zijn hoofd. "Nee!" Zei hij schor. Hij zag nog bleker dan eerst. Nouvelle bleef aan de grond genageld staan. "Ik wil niet... Asjeblieft? Ik wil niet alleen zijn nu." Zijn stem klonk gekweld. Nouvelle was er zeker van dat hij nu ook een innerlijke strijd voerde. Dit was helemaal niet zijn karakter. Nouvelle ademde langzaam in en uit. Voorzichtig ging ze naast hem zitten. Ze begreep er niks van. Maar omdat ze Draco zo zag zitten, kreeg ze het gevoel dat hij het ook niet snapte. "Misschien moet je maar even wat rust zoeken, of... nou ja, ik weet niet." Nouvelle keek schattend opzij. Er kwam geen reactie. Hij staarde gewoon verder naar een lagere trede. Hij zag er kwetsbaar uit, en dat paste op één of andere manier echt niet bij hem. Nouvelle voelde zich genoodzaakt om iets te doen. Bibberig stak ze haar hand uit en vouwde ze haar vingers om zijn hand, die losjes op zijn knie hing. Ze had geen idee hoe hij zou reageren. Draco keek opzij en Nouvelle's hand schoot meteen weer terug. Nu zou er een pijnlijke opmerking volgen. Maar dat zou haar eigenlijk wel geruststellen. Dan wist ze tenminste dat het nog steeds Draco was die naast haar zat. Maar er kwam helemaal geen geluid. Hij draaide zijn hoofd weer weg. Zonder ook maar één woord te zeggen. Nouvelle brak haar hoofd over de reden voor zijn gedrag. Waarom was hij opeens zo bleek geworden? Het vragen was sowieso zinloos. Hij zou nooit iets aan haar vertellen. Net zoals in het bos. Ze wist ook nog steeds niet waarom hij in het verboden bos was geweest. Het was voor haar al duidelijk dat deze twee dingen iets met elkaar te maken hadden. Het volgende moment kwam professor Zwamdrift naar buiten om te kijken of alles wel oke was. Draco werd naar de ziekenzaal gebracht en Nouvelle moest terug naar de les. Opletten kon ze de rest van de dag niet meer. Ze dacht na over Draco en zijn vreemde gedrag.