Chapter 011

Net als ik onder de douche sta, kan ik horen dat de telefoon gaat. Het is een heerlijk idee om iedereen in de maling te nemen. Hoewel dat nog niet weg neemt dat Paul niet zomaar in mijn kamer mag gluren. Dat doe ik toch ook niet bij hem. Eindelijk raak ik die geur kwijt van de vampier. Jammer genoeg was het een bekende en konden we hem niet eens vermoorden.
“Ja, zal ik doen.” Kan ik Lyn horen zeggen. “Ik geef het door. Hij staat nu onder de douche. Daarna komt hij jou kant op.” Het gaat in ieder geval over mij. Ik draai de douche uit en doe een handdoek om mijn middel. In mijn kamer trek ik snel een boxer aan en een korte broek. Veel doe ik niet vandaag en hooguit naar Sam. Ik hoef dan niet speciaal een shirt aan. Ik trek wel kleine sokken aan en mijn schoenen. Om vervolgens naar beneden te gaan.
“Lyn, wie had je aan de telefoon?” Ik zie haar in de keuken staan en doet ze de afwas. Ze is echt een schat om de huishoudelijke taken op zich te nemen. Op die manier kan ik sneller weg als het moet.
“Sam, of je naar hem wil komen. Hij zei dat het belangrijk is. Het kon niet over de telefoon.” Vertelt ze mij en zie ik dat ze tegelijk moet geeuwen.
“Ik denk dat ik het al weet. Paul kon ongetwijfeld zijn mond niet houden.” Grinnik ik. “Zo even liggen, Lyn. Ik ben het gewend om vroeg uit bed te zijn. Jij niet. Ik maak je wel wakker als ik terug ben.” Ik geef haar een kus op haar wang. Veel dingen tussen ons gaan vanzelf.
“Aangezien we je vrienden in de maling gaan nemen, kun je mij in je eigen kamer vinden.” Een glimlach ligt om haar mond. Gelukkig hebben we dezelfde humor en zijn we even vrolijk gestoord.
“Geen probleem, ik maak je in ieder geval om twee uur wakker. Voor het geval dat je dan nog slaapt.” Lach ik en sla ik mijn armen kort om haar heen. “Ik zie je in ieder geval vanmiddag. Ga terug naar bed.” Daarna ga ik weg naar Sam's huis.

Als ik bijna bij het huis ben, kan ik de muffins al ruiken. Eerlijk gezegd, zit ik nog vol van de rijsttafel en mijn ontbijt. Niemand kan koken zoals Lyn dat doet. Op hetzelfde moment komt Sam naar buiten.
“Wij moeten praten.” Begint hij. Ik heb een vermoeden waarover.
“Waarover?” Ik doe even alsof ik blond ben.
“Paul heeft een vrouw bij je gezien en ze lag zelfs naast je in bed. Heb je een vriendin of ben je ingeprent? Anders wil ik weten hoe het komt dat wij niks weten.” Gaat Sam verder.
“Ten eerste heeft Paul geen recht om zulke conclusies te trekken. Ten tweede, sinds wanneer wordt het goedgekeurd dat we bij elkaar in de slaapkamer gluren. Ten derde, vriendin of inprent? Ken je me nou of niet?” Ik vind het alleen jammer dat Sam afgaat op wat Paul hem verteld heeft. Ik vraag me af of Sam de grap er van in kan zien want anders wil ik het hem wel vertellen.
“Wie is ze? Hoe zit het nou precies? Ik wil het van jou horen?” Sam kijkt me aan. Ik twijfel of ik het hem anders moet vertellen. Zeker als we een wolf zijn, kunnen we onze gedachten niet zomaar uitzetten.
“Ik wil eigenlijk wat anders kwijt. Er waren sporen te vinden in het bos. Mogelijk van Paul of mijzelf, hoe moeten we onze sporen uitwissen als we wolf zijn? Het vergroot de kans dat we ontdekt kunnen worden.” Ik zie zijn gezicht veranderen. “Ik zeg het omdat er soms wandelaars het bos intrekken. Dat weet je zelf ook.”
“Je heb wel gelijk. Daar moeten we iets op vinden.” Knikt Sam.
“Mooi, daar moeten we het over hebben met zijn allen. Wat Paul betreft, als hij nog een keer ongevraagd naar mijn huis komt en in mijn slaapkamer gluurt, ga ik hetzelfde bij hem doen. En dat is iets waar ik echt wel achter kom. Via telepathie of via jou, want hij zou hoe dan ook jou in willen lichten. Corrigeer me als ik het verkeerd heb, volgens mij beslis ik nog altijd zelf over mijn leven.” Reageer ik op een normale toon.
“Oké, je ben zelf verantwoordelijk voor je eigen leven. Ik zal Paul er op aanspreken dat hij dat niet meer mag doen,” zegt Sam.
“Geef hem maar de waarschuwing dat ik het bij hem doe anders. Best kinderachtig trouwens om bij mij naar binnen te gluren. Ik wil sommige dingen privé kunnen houden. Dat moet jij begrijpen.” Met moeite kan ik een glimlach tegenhouden.
“Ik snap wat je bedoel.” Knikt Sam dan. “Wat ik zeg, ik zal met Paul praten.”
“Verder nog iets?” Nu ik zeker weet dat Paul een grote mond gaat krijgen, klaart mijn humeur vanzelf op. Toch wil ik het risico niet lopen dat Sam de anderen in gaat lichten dus vertel ik hem niet over de grap die ik uit wil halen met Paul. En met de anderen. Even leek het erop dat Sam net zo snel een conclusie trok als Paul.
“Ik zou niet weten wat. Emily heeft muffins gebakken.”
“Nee dank je, ik zit nog vol van de rijsttafel gisteravond en mijn ontbijt.” Grijns ik. “Lyn is een goede kok.”
“Hm, ze heet dus Lyn.” Lacht Sam. “En dat jij een muffin afslaat.”
“Geloof het maar,” antwoord ik. “Ik ga naar huis. Ik wil nog een paar uur plat. Als je me nodig heb, weet je me te vinden.”
“Ze houd je toch niet heel de nacht wakker of wel?” Bij die woorden draai ik me om. Man, ik wil jullie gezichten zien als je hoort dat Lyn mijn zus is. Ongetwijfeld onbetaalbaar en heb ik gelijk chantagefoto's van hun. O, Lyn valt van haar stoel van het lachen als ze dit hoort.
“De mazzel, Sam,” zeg ik terwijl ik weg loop.