2.2

Ik liet Valentina en Jack achter in de kantine en liep naar Mens en Technologie toe. Het was een vak die ik als enige volgde van mijn vriendengroep. Het was een klein klasje van ongeveer vijftien mensen. Vijftien verschillende mensen. Dit vond ik ook al een leuke les en gelukkig was er ook een leuke leraar. Innerlijk en uiterlijk. Ik liep de klas glimlachend binnen en ging op mijn vaste plek zitten. Tot mijn grote verbazing zag ik twee leden van de Cullens binnen wandelen.
‘Volgens mij zitten jullie verkeerd, dit is Mens en Technologie.’
‘Nou bedankt.’, zei de eerste jongen. Hij had hoge jukbeenderen, strakke kaaklijn, perfecte wenkbrauwen, een rechte neus met volle lippen. Zijn lichaam is slungelig maar toch gespierd. De jongen had iets aantrekkelijks. ‘Dan zitten we hier goed.’, de jongen keek naar zijn maat naast hem.
De tweede jongen was de jongen die Valentina aanwees. Hij is lang, stevig; niet dik maar erg gespierd. Ook was hij erg knap met de kuiltjes in zijn wangen en licht krullend, donker bruin bijna zwart haar, waardoor hij een kinderlijke blik heeft wat je niet vaak ziet bij een volwassen man. Net als zijn maat had hij een bleke huid en gouden ogen. De gespierde jongen glimlachte naar zijn vriend naast hem, waardoor zijn kuiltjes in zijn wangen goed zichtbaar waren.
‘Geen dank.’, mompelde ik verslagen op zijn opmerking. Ze gingen volmaakt, tevreden zitten op de vrije plekken tegenover mij. Zuchtend liet ik mijn hoofd vallen in mijn handen en wachtte op de leraar. Nog geen twee tellen later kwam hij binnen lopen. Zijn blonde haren waren naar achteren gekamd en had een witte blouse aan. Zijn blauwe ogen keken de ruimte doorzoekend door. De soort ogen waar elke meisje nagekeken wilt worden. Op een blik waarvan je weg kon zwijmelen.
‘Ah, jullie moeten Edward en Emmett zijn?’, meneer Smith wachtte niet op een reactie van de mannen en ging veder. ‘We gaan net beginnen met een nieuwe opdracht.’, legde hij uit. De opdracht ging als volgt: er was een probleem, deze moest opgelost worden. Het leek simpel totdat je het probleem kreeg. Maar het kon nog erger, dat je opgedeeld werd in groepen van drie.
Nadat de bel gelukkig was gegaan liep ik weg, hoe moet ik in vredesnaam een opdracht maken met twee leeghoofden, ik had nog veel liever bij de team Cullens willen zitten. Dan had ik tenminste niet alles in mijn eentje moeten doen, of net als een koe alles voorkauwen. Rick was nog enger dan Xander. Rick was niet snugger, je mocht hem best dom noemen. Maar ik moet toegeven zijn sociale kringen waren breder dan de mijne, niet dat die kringen hem slimmer maken. Xander had echter nog wel wat hersenen, waarschijnlijk meer hersencellen dan de stakker wist.
Ik schrok op van de hand die ik op mijn schouder voelde. Twee goudkleurige ogen keken mij aan, zijn gespierde lichaam leek ontspannen. Verbaasd van zijn verschijning rees ik mijn wenkbrauwen op en wachtte op een reactie. De reactie duurde langer dan ik had verwachtte, de jongen leek even te verzinnen wie hij voor zich had.
‘Valentina toch?’, vroeg Emmett iets onzeker, bang dat hij het fout had. Ik schudde mijn hoofde, rolde mijn ogen een maakte een aanstalten om weg te gaan. ‘We zitten samen bij gym.’, zei hij om zichzelf te redden.
‘Oh echt? Badminton zeker vandaag?’, oh wat hield ik ervan om dan iemand helemaal te laten geloven dat ze goed zitten. Hij knikte zijn hoofd. Ik begon te grinniken, arme stakkers.
‘Ja ik hoorde het van mij zus. Ze gooide een shuttle tegen je aan.’ Weer knikte hij zijn hoofd, maar naar enkele seconde keek hij verbouwereerd. De gespierde jongen leek het door te hebben en keek mij met grote ogen van top tot teen aan.
‘Je zus?’, zei hij licht in shock. ‘Maar jullie lijken zoveel op elkaar.’
‘Nog nooit gehoord van tweeling?’
‘Jawel, maar ik had het even niet gezien.’, Emmett lachtte zwakjes en licht beschaamd.
Ik knikte mijn hoofd en liep weer veder.
‘Euhm, zus van Valentina.’ Ik draaide mij om naar de jongen. ‘Je was je schrift vergeten.’
‘Oh bedankt, lid van familie Cullen.’, en ik nam het schrift aan. Emmett grinnikte en we gingen ieder een andere weg.
Ik liep het gebouw door naar mijn laatste lessen, kunst. De docent was net zo kunstzinnig als wat ze gaf. Ze begon haar lessen met het afnemen van de absenten en ging dan uitleggen wat wij veder de lessen gingen doen. Het was zo als altijd werken aan je kunst stuk. Ik pakte mijn hout voor mijn kastje uit de kast. Het kastje in mijn handen had een grote van 10 bij 30 centimeter.