|| 30

Luke Robert Hemmings

Troostend streel ik Jade over haar arm en na een korte tijd voel ik dat ze in slaap begint te vallen, wanneer de jongens een andere film aan het insteken zijn. Een korte geeuw verlaat ook mijn mond en Calum kijkt me lachend aan. “Sluit ook even je ogen, Lukey.” Lacht hij, waarna hij even door mijn haar woelt en zich dan concentreert op de film die net gaat beginnen. Even voel ik dat Jade zucht en haar hoofd op mijn schoot legt, maar toch verder slaapt en een glimlach komt op mijn gezicht. Ik ken haar nog maar net, maar het klikte direct tussen ons. Ik snap waarom de jongens en dan zeker Dylan haar zo leuk vinden, ze is een super lief meisje en gaat zo los om met ons. Ik weet nu al dat ik haar alles kan toe vertrouwen. Ik probeer nog even te volgen met de film, maar na een vijf minuten voel ik dat mijn ogen toch dichtvallen en dan laat ik de slaap me toch maar overnemen.

Het was woensdag en dat betekende dat in de namiddag de laatstejaars het schooldomein mochten verlaten. Louise was ziek, dus liepen ik en Jade naast elkaar naar het park die niet zo ver van onze school ligt. Het park was een plaats waar veel jongeren rond hingen of een potje voetbal speelden, dit was dus ook de populairste plaats voor ons, de leerlingen van het internaat om op een woensdag namiddag naar toe te gaan. Dan waren we even niet ‘die van het internaat’ maar waren we net als hun buiten het schooldomein en waren we evenwaardig. Maar nee, ik en Jade gingen niet rond hangen samen met de anderen of een potje voetballen. Wat ik wel graag doe hoor, maar wanneer Louise er niet bij was, gingen we altijd naar ons plaatsje. Ons plaatsje is iets verder dan het park, we moesten door het park om er te geraken. Ons plekje was een verlaten speeltuintje op het einde van een wijk. Niemand kwam er nog omdat het park, die zoveel mooier en ruimer was, op vijf minuten wandelafstand is ook niemand wist wat we daar te zoeken hadden en de meesten vonden het maar eng, maar dat vonden wij er juist zo leuk aan. Het was er super rustig en we wisten dat het altijd ons plekje zou zijn. Louise kwam er ook niet graag en daar plaagde Jade haar maar al te graag mee.
Jade liet zich zakken op de schommel en het bekende gekraak van het metalen frame klonk in onze oren. Een giechel verlaat haar mond en zacht lachte ik mee. “Op een dag lig je op de grond, in plaats van te giechelen.” Grijns ik. “Nee hoor Lukey, deze schommel is sterk. Net zoals onze vriendschap. Pas wanneer onze vriendschap ophoudt, zal deze schommel in elkaar zakken. En weet je, die dag komt er nooit.” Haar prachtige licht bruine ogen kijken me aan. Ze waren bijna het kleur van whisky en even grinnikte ik om deze vergelijking. “He lach je nu met me?” Jade’s mond stond licht open, terwijl ze me probeerde geschokt aan te kijken. “Nee hoor liever, wat je zei was super lief. Ik dacht gewoon even aan iets anders.” Glimlachend zette ik me neer op het kleine wippaardje die recht over de schommel stond terwijl Jade zacht een liedje begon te neuriën. Ik sluit mijn ogen en geniet van het warme lentezonnetje op mijn gezicht en de prachtige stem van Jade.

Ineens schrik ik wakker van een hand op mijn arm en ik kijk recht in de ogen van Calum. “De film is gedaan, wij gaan naar huis. Ga je mee?” Ik knik en een geeuw verlaat nogmaals mijn mond. Waarna ik rustig Jade probeer wakker te maken die nog steeds op mijn schoot ligt te slapen.