Jursena - 1

“Hé, niet eerlijk”, protesteerde ik lachend, toen Katara mijn pion weer van het spelbord haalde. Zij en Yle hadden me al de hele avond vreselijk ingemaakt met zowat ieder gezelschapsspelletje dat we gespeeld hadden tot nu toe.
“Tja, mijn dochter is nu eenmaal een kei in dit soort spelletjes”, zei Thomatio met een brede grijns. Hij, Diana, Sokka en Yue waren er intussen ook bij komen zitten voor de laatste paar spelletjes.
“Je moet meer oefenen, tante Lizzie”, grijnsde Yle.
“Blijkbaar, ja”, zei ik hoofdschuddend. Ik leunde achterover in mijn stoel om te kijken hoe Katara nadien ook alle volwassenen versloeg, terwijl ik me voornam dit vaker te doen. Niet alleen hier in de Waterstam, maar ook in de Vuurnatie, met Keylina en mijn ouders.
“Goed, ik geef me over, jij wint Katara”, zei Sokka toen hij als laatste verslagen was door zijn nichtje.
“Uitstekend.” Katara grijnsde. “Hoeveel heb ik er vandaag al gewonnen, Yle?”
“Ik ben de tel kwijt”, zei die hoofdschuddend.
“Tijd om te gaan slapen dan”, zei Diana rustig.
“Hè mam, nog even!”, protesteerde Katara meteen. “Ik ben toch geen kind meer?”
“Nee, dat ben je niet.” Diana streek even over Katara’s haar. “Maar soms wou ik dat je dat nog wel was, meisje.” Er viel een ongemakkelijke stilte. Over een maand zou Katara naar het Aarderijk moeten vertrekken voor haar avatartraining, ze moest leren aardsturen. Niemand zei er iets over, maar allemaal dachten we aan hetzelfde. Ze wilden Katara niet graag laten gaan en zij keek er zelf ook niet bepaald naar uit, ze wilde liever thuis blijven, bij haar familie.
“Vooruit dan, nog één spelletje, maar een kort”, gaf Thomatio toe.
“Monopoly”, grijnsde Yle meteen.
“Kort, zeiden we”, zei Yue met een glimlach.
“Oké, euh, wat kunnen we nog doen met zoveel?”, vroeg Katara aarzelend.