14. Jake

Jake

Ik hou Pearle’s hand vast en druk het tegen mijn lippen. Het is alweer vier dagen geleden dat ik haar hier heb gebracht en het lijkt maar niet beter met haar te gaan. Haar wonden zijn allemaal dicht en schoon en haar hersenen zijn niet aangetast maar toch ziet ze er nog net zo uit als vier dagen geleden. Een verse traan loopt langs mijn wang tussen Pearle’s vingers. Voorzichtig leg ik haar hand weer op het bed. ‘Pearle, waar ben je?’ Fluister ik. ‘Op een mooie magische plek, ergens, in je hoofd?’ Ik zucht en raak met mijn hand haar wang aan. Ik weet niet waarom, maar ik kan niet van Pearle afblijven.
Opeens begint een machine hysterisch te piepen en meteen komen er een paar dokters binnen rennen. Een daarvan trekt me weg van Pearle maar ik verzet me en wil bij haar blijven. Opeens zie ik tussen een paar dokters door Pearle’s hoofd. Haar ogen zijn wijd open en ze ademt onregelmatig, alsof ze bang is. Ik ruk me uit de greep van de dokter en ren naar haar toe. ‘Jake!’ Een traan loopt langs haar wang en ze probeert naar me te grijpen maar de dokters houden ons uit elkaar. ‘Ga rustig naar buiten en wacht daar, doe het voor haar.’ Ik schud wild met mijn hoofd. ‘Nee! Laat me bij haar!’ Ik duw mezelf tussen de dokters door en kom tot het bed. Pearle klampt zich meteen aan mij vast. ‘Jake! Wie zijn dit allemaal? Wat willen ze van me?’ Ze is in paniek dus omhels ik haar. ‘Rustig, rustig, het komt goed. Dit zijn allemaal dokters. Ze willen je helpen.’ Pearle wordt wat rustiger door mijn woorden. ‘Rustig maar, het is goed.’ Vermoeid laat Pearle haar hoofd tegen mijn borst rusten.
De dokters laten ons met rust na iets te hebben ingevoerd in de machines. Ik ga met mijn hand door Pearle’s haar. Haar wonden zijn goed geheeld. ‘De dokters zijn weg.’ Pearle knikt maar leunt nog steeds tegen me aan. Als ik naar haar kijk zie ik dat ze gaapt. Een dokter die ik eerder nog niet had opgemerkt komt naar ons toe. ‘Ze heeft een slaapmiddel gekregen. Ze heeft rust nodig.’ Ik zucht en knik waarop hij wegloopt. Pearle is dus niet gekalmeerd door mij. Ze viel gewoon langzaam in slaap.
Pearle’s ogen vallen langzaam dicht en haar armen om mij heen worden slap. Langzaam leg ik haar terug op het bed. Ze heeft wel meer kleur in haar gezicht dan vier dagen geleden. Opeens valt me op dat ze een ketting draagt. Ik weet zeker dat ze die vier dagen geleden nog niet om had. Volgens mij zelfs net nog niet. Hoe komt ze er dan aan? Aan de ketting zit een steen met versierde randen van metaal.
Opeens opent Pearle haar ogen en hapt naar adem. ‘Pearle?’ Haar ogen bewegen heel snel heen en weer. Dan sluit ze haar ogen weer. Als ze na een paar seconden haar ogen weer langzaam opent weet ik meteen dat ze zichzelf is. Ze probeert om omhoog te komen. ‘Jake?’ Ik glimlach en help haar overeind. ‘Hoe voel je je?’ Ze glimlacht. ‘Het gaat wel, dat slaapmiddel haalt niet zoveel uit met mij.’ Zegt ze lachend maar ik frons. ‘Hoezo niet?’ Pearle kijkt me even niet-begrijpend aan maar dan zie ik in haar ogen dat ze iets beseft. ‘Dat moet ik je nog vertellen, later.’ Ik wil weten wat ze me nog moet vertellen maar ze ligt hier op de eerste hulp dus laat ik het rusten. ‘Oké.’ Zeg ik en ik geef een kusje op haar voorhoofd. Onverwachts geeft ze me een kus op mijn lippen. Pearle lacht waardoor ik ook moet lachen. Ik buig me wat voorover en ga half boven half op Pearle liggen en kus haar dan zacht. Ze krult haar armen om mijn nek en komt iets omhoog zodat de kus nog intenser wordt.
Helaas had iemand op dat moment besloten om te kuchen om onze aandacht te krijgen.