Toestemming?

~Amy~
Doodmoe kwam ik 's avonds weer thuis. Meneer van Duunen heeft ons helemaal afgemat, en zat ons de hele tijd op onze vingers te kijken. 'Ik en mijn collega's werden er echt helemaal gek van,' vertelde ik Jennifer 's avonds tijdens het eten.
'Het is dan maar goed dat ik heb aangeboden om te koken, als jij zo moe bent,' zei Jennifer.
'Zeker,' zei ik, en ik propte een hap spaghetti naar binnen. 'Lekkere spaghetti.'
'Dankje,' zei Jennifer.
'Hoe was het vandaag bij de kennel?' vroeg ik terwijl ik nog een vork vol met spaghetti naar binnen duwde.
'Heel leuk,' zei Jennifer. Ze leeft altijd helemaal op als het over dieren gaat. 'Er kwam vanmiddag een husky. Hij mag drie weken blijven. Echt een super mooie hond, en ook heel erg goed afgericht.'
'Oh dat is wel leuk ja. Ik wed dat je die een keer mee naar huis wil nemen,' gokte ik.
Jennifer knikte enthousiast. ' Lia vertelde me ook over een droom die ze al heel lang heeft,' begon Jennifer aarzelend.
Ik knikte en stopte mijn zoveelste hap spaghetti in mijn mond.
'Aangezien we Lia nog steeds een cadeautje voor haar vijfentwintigste verjaardag moeten geven, leek het me leuk om die droom waar te maken.'
'Oh dat is wel een lief idee,' zei ik enthousiast. 'Wat is haar droom?'
Jennifer leek even te aarzelen voordat ze antwoord gaf. 'Haar droom is...'
Ik keek haar, al kauwend, aan.
'Nou ja,' zei Jennifer aarzelend. 'Je moet wel beloven dat je niet gelijk nee zegt.'
'Oké,' zei ik. Hoe erg kan een droom zijn, dacht ik bij mezelf. Al vroeg ik me wel af waarom Jennifer zo zenuwachtig deed.
'Lia wil al heel erg lang naar Zweden en daar een sledetocht maken met husky's.'
Ik stopte met kauwen. 'Ze wil wát?'
Jennifer wiebelde ongemakkelijk op haar stoel heen en weer. 'Je had beloofd niet gelijk nee te zeggen,' sputterde Jennifer.
'Jenn,' ik zuchtte. 'Ik heb nog helemaal niks gezegd.'
'Dus het mag?' vroeg Jennifer opgewonden.
'Dat heb ik óók niet gezegd.'
Jennifer keek me hoopvol aan.
'Weet je hoe duur dat is om cadeau te doen?' vroeg ik onthutst.
'Vast en zeker best wel duur,' zei Jennifer. 'Maar het was eigenlijk de bedoeling dat wij meegingen en dan één déél van Lia's reis betalen, niet álles betalen.'
Ik verslikte me bijna in de spaghetti, die ik maar vlug doorslikte, terwijl mijn hoofd flink tekeer ging. Toestemming geven of juist niet?
'Amy?' vroeg Jennifer aarzelend.
Ik keek Jennifer aan. Ik had beloofd niet gelijk nee te zeggen. Ik dacht aan Nora. Wat zou zij zeggen? "Super leuk idee Jennifer! Vet gaaf! Moet je doen! En wat een lief idee voor Lia!" Dat zou Nora zeggen. Ik dacht aan wat Nora tegen mij had gezegd vanmorgen op het werk. Eigenlijk had Nora wel gelijk. "Laat Jennifer alsjeblieft de dingen die ze zo graag nog wil doen, nog even meemaken. Als ze er straks niet meer is dan heb je spijt dat je geen toestemming hebt gegeven om dat te doen, en als je wél toestemming hebt gegeven, dan heb je nog een heleboel leuke herinneringen over aan de tijd voordat Jennifer overleed. Misschien kun je morgen al geen leuke dingen meer doen met je zusje."
Ik slikte moeizaam, en haalde diep adem. 'Eigenlijk is het best een leuk idee,' gaf ik toe, na een lange stilte.
Jennifer kon even niet geloven dat ik ja had gezegd. Het duurde daarom even voordat ze me om de nek vloog. 'Dankje dankje dankje zus! Ik ben zó blij dat je dat zegt! I love you! Ik kan niet wachten om het Lia te vertellen!'
Jennifer stuiterde enthousiast door het flatje. 'WE GAAN SLEEËN IN ZWEDEN!' brulde ze.
Ik schoot in de lach. Gekke Jennie!