Angst

Eva's Point of View

Het drong allemaal pas langzaam tot me door. Het was natuurlijk ook zo verschrikkelijk snel gegaan. Op het ene moment waren we bij Bella, die ons les probeerde te geven, en nog geen tien minuten later staan er twee agenten voor de deur, met het nare nieuws dat onze ouders in het ziekenhuis lagen. Een overval, hadden ze gezegd. Verder waren ze erg spaarzaam over de details geweest. Was er iets wat ze ons niet mochten vertellen, of waren ze gewoon bang geweest dat we de waarheid niet aan konden?
Misschien was het wel het laatste geweest. Dat zou het meest logisch zijn. Toch? Fauna kon in ieder geval van schok nauwelijks meer een woord uit haar keel brengen, en, als ik eerlijk ben, moet ik ook toegeven dat ik op mijn benen stond te trillen. Maar wie had dat nou niet gedaan als ze net te horen kreeg dat haar ouders dodelijk gewond waren?

De rit achterin de politiewagen duurde weliswaar maar enkele minuten, maar deze gingen tergend langzaam voorbij. Het leek wel uren te duren! Het was ook ontzettend stil geweest. Fauna en ik waren in gedachten verzonken, piekerend over het lot van onze familie, en de twee agenten hadden hun mond ook dichtgehouden, waarschijnlijk omdat ze het niet erger wilden maken dan het eigenlijk was.
Na de tien minuten die het duurde om naar het ziekenhuis gereden te worden, verbrak de agent achter het stuur de stilte.
"Nou, meiden, jullie zijn er," zei hij, "Sterkte ermee." Toen draaide hij zich naar zijn collega. "Abigail, neem jij ze alvast mee naar binnen? Dat zet ik de auto even weg."
De vrouwelijke agent, Abigail dus, knikte. "Zal ik doen," zei ze, voordat ze de auto uitstapte, "Komen jullie met me mee?"
Fauna en ik knikten alleen maar. Hoewel ik niet helemaal wist wat er in het hoofd van mijn vriendin omging, wist ik dat mijn hoofd vol zorgen zat, en dat van haar hoogstwaarschijnlijk ook. Dit maakte het natuurlijk lastig om te praten, aangezien het iedere keer dat ik iets wilde zeggen, het voelde alsof ik in tranen uit zou barsten.
We stapten de auto uit, en liepen achter de agent aan naar binnen. Abigail wisselde heel snel even wat woorden met de baliemedewerker, maar ik zat te diep in gedachten om echt te horen waar ze het over hadden. Toch kon ik zo wel raden dat ze het over onze ouders hadden, en of we ze wel of niet konden bezoeken.

Gelukkig waren er niet zo heel veel problemen om binnen te komen. We kregen alleen wel de waarschuwing dat ze waarschijnlijk nog niet wakker zouden zijn mee. Stiekem hoopten we natuurlijk wel dat ze wakker zouden zijn, en dat alles goed zou gaan met ze, maar we wisten ook dat dat waarschijnlijk niet zo zou zijn.
Helaas hadden we gelijk. We werden een vrij grote kamer in geleid, zo eentje met van die rare, net niet witte bekleding. Er waren vier bedden, een voor elke ouder, en naast ieder bed stond een intimiderende machine, die in een langzaam ritme piepte. Een zuster liep van bed naar bed met een clipbord in haar handen, en maakte er haastig aantekeningen in. Ze was er zelfs zo druk mee bezig geweest, dat ze ons bijna niet eens had horen aankomen.
"Hallo," zei Abigail, om de aandacht van de zuster te krijgen, "Ik heb de meisjes bij me."
"Oh," zei de zuster, "Een momentje geduld alsjeblieft." Snel ging ze verder met haar werk, en na twee minuten stond ze voor ons. "Goedemiddag," zei ze, een ogemakkelijke uitdrukking op haar gezicht, "Het spijt me dat jullie dit nieuws moesten krijgen."
"We... We begrijpen het," mompelden Fauna en ik tegelijkertijd.
"En ik kan helaas ook niet erg goed nieuws geven nu," ging de zuster verder, "Maar ze zijn gelukkig wel stabiel."
We knikten, en ondanks dat ik wist dat er nog van alles kon gebeuren, voelde ik me net iets minder bezorgd.
"Jullie kunnen wel even bij ze zitten," zei de zuster, terwijl ze een paar uitklapstoeltjes uit een kast pakten, "Sommige mensen zeggen dat het horen en voelen van iemand die van je houdt helpt met het wakker worden."
Eigenlijk geloofde ik dat helemaal niet, maar ik wilde toch wel bij mijn ouders zijn. Ik nam een stoel aan, en zette die tussen de bedden van mijn ouders, en Fauna deed hetzelfde bij haar ouders. Daar hebben we nog zo lang gezeten, ons zorgen zitten te makend, en maar hopend dat alles goed zou komen.