[NL] Home is where the worried dads are

Scorpius struikelde over het opstapje van de veranda. Lucy kreeg opnieuw de slappe lach. De gespeeld verontwaardigde duw die Scorpius haar gaf om haar te laten stoppen maakte het alleen maar erger.
      “Wees stil, gek,” siste Scorpius, zelf ook half lachend. “Je maakt de hele buurt wakker.”
      Lucy sloeg een hand voor haar mond, maar dat resulteerde er voornamelijk in dat ze naar adem moest happen. “Jouw schuld,” bracht ze uit.
      “Dat zeg je altijd.”
      “Omdat het ook altijd zo is.”
      Scorpius grijnsde. “Ik haat je.”
      “Ik jou ook, schat.”
      “Ik moet gaan. Ik had twee uur geleden al thuis moeten zijn.”
      Lucy keek op haar horloge. Drie uur. “Ach joh, ik ben pas een uurtje te laat.”
      “Jij hebt geen moeder die je wurgt als ze merkt dat je nog steeds niet in bed ligt.”
      Lucy giechelde. “Dat is waar. Waar wacht je nog op, dan? Wegwezen.”
      Scorpius liep achteruit de veranda af, waardoor hij bijna weer struikelde. “Ik zie je morgen?”
      “Als ik mijn bed uit kan komen wel.”
      “Tot dan.” Scorpius stak zijn hand op voordat hij verdwijnselde.
      Lucy trok haar huissleutel tevoorschijn en probeerde hem in het slot te schuiven. Ze raakte nogal geïrriteerd toen dat niet lukte. Pas een paar pogingen later besefte ze dat haar gebrek aan succes er mogelijk aan te wijten viel dat ze de sleutel van de achterdeur in het slot van de voordeur probeerde te rammen.
      De juiste sleutel maakte haar queeste een heel stuk gemakkelijker. Ze sloot de deur weer achter zich, hing haar jas aan de kapstok zonder het licht aan te doen en liep door de doodse stilte van de hal naar de woonkamer. Bijna had ze de trap bereikt, toen het licht opeens aansprong.
      “Merlin!” riep ze, terwijl ze haar ogen dichtkneep tegen de plotselinge helderheid. Het duurde een tijdje tot ze ze weer opende, want ze had een vrij goed idee van wat ze te zien zou krijgen.
      Ze had gelijk. Haar vaders zaten naast elkaar op de bank en keken haar streng aan.
      “Wilden jullie me een hartaanval bezorgen? Iets minder dramatisch had ook wel gekund.”
      “Je bent een uur te laat,” merkte Oliver op.
      “Ik weet het. Het spijt me, ik was de tijd een beetje-” Ze dwaalde af en fronste. “Wacht, hebben jullie hier een uur in het donker gezeten om mij op te wachten?”
      “Natuurlijk niet.”
      “Dus jullie zaten hier gewoon toevallig midden in de nacht op de bank zonder enig licht? Pap, dat is raar.”
      “Probeer ons niet af te leiden van het eigenlijke onderwerp,” waarschuwde Percy. Lucy zuchtte onhoorbaar. “Waar was je?”
      “Gewoon, op Vera’s feest.”
      “We hoorden stemmen buiten.”
      “Dat was Scorpius. Hij liep met me mee.”
      Percy en Oliver wisselden een blik uit. Ze hield er niet van als ze dat deden.
      “Wat?”
      “Je brengt erg veel tijd door met Scorpius,” zei Oliver.
      Lucy haalde haar schouders op. “Hij is mijn beste vriend.”
      Nog een blik.
      “Wat? Jullie gedragen je echt heel vreemd.”
      “Scorpius is alleen een vriend?”
      “Natuurlijk!”
      “We hebben geen hekel aan meneer Malfoy, en al helemaal niet aan Scorpius. Je kunt het ons best vertellen als-”
      “Is dat waarom jullie me hebben opgewacht? Jullie denken dat ik stiekem een relatie met Scorpius heb?”
      Het enige antwoord dat Lucy kreeg was een stilte, maar die zei meer dan genoeg.
      “Dat is onzin.” Ze stak twee vingers in de lucht. “Ik zweer het, hij is gewoon een vriend.”
      “Oké,” antwoordde Oliver.
      Percy knikte. “We geloven je.”
      “Goed. Want echt, Albus zou me vermoorden als ik er ook maar over nadacht om iets met Scorpius te beginnen.” Het duurde een paar tellen tot ze besefte dat ze dat laatste echt hardop had gezegd. Ze haalde scherp adem. “Oeps. Dat had ik niet moeten zeggen.”
      “Albus?” vroeg Percy, wiens wenkbrauwen bijna onder zijn haar verdwenen.
      Oliver was er niet veel beter aan toe. “Albus en Scorpius? Wat denkt Scorpius daarvan?”
      “Hij is een beetje blind, maar volgens mij begint hij eindelijk in te zien dat Albus’ geflirt echt wel is wat hij hoopt dat het is.”
      “Hoopt,” herhaalde Oliver grijnzend. “Percy, ik heb zo’n vermoeden dat de kans dat Scorpius achter onze Lucy aan zit net met een behoorlijk deel is afgenomen.”
      “Vijftig procent,” zei Percy. “Hij zou nog steeds interesse kunnen hebben in meisjes.”
      Lucy schudde haar hoofd. “Volgens mij niet. Jullie hadden eens moeten zien hoe Marcia-” Ze stopte plotseling. “Volgens mij is dat nog iets wat ik niet moet vertellen.”
      “Vijfenzeventig procent,” stelde Percy zijn schatting bij.
      “Geloof je mijn oordeel niet?”
      Percy glimlachte. “Niet honderd procent. Hoor jij onderhand niet in bed te liggen?”
      “Ja!” stemde Lucy onmiddellijk in. Ze schuifelde zo onopvallend mogelijk dichter richting de trap. “Daar ben ik nu naar onderweg. Goedenacht.”
      “Goedenacht,” echode Percy.
      Oliver knikte. “Slaap lekker.”
      Ze had de trap bereikt en vluchtte. Scorpius klaagde dan wel over zijn bezorgde moeder, maar hij had geen twee vaders.