The orphan girl hoofdstuk 36

“Gandalf had mij trouwens al eens gezegd dat jij uit LakeTown kwam. Kan je Erebor vandaar zien?” Helena zuchtte.
“Nee, de berg alleen al is een verschrikkelijk triest zicht. Heb jij Girion gekend?”
“Ja, ik heb er af en toe mee gepraat als hij dat beest had geraakt had het ons een hoop ellende bespaart. Waarom vroeg je dat eigenlijk?” Helena zuchtte eens.
“Je zou kunnen zeggen dat hij mijn pleegvader is aangezien ik samen met zijn zoon ben opgevoed. En als je het verhaal kent dan moet je ook weten dat hij Smaug geraakt heeft.” Thorin trok een nors gezicht.
“Verhaaltjes en legendes om de kinderen zoet te houden.”
“Het werd ons nochtans verteld door Gerridian, de beste vriend van Girion en zijn onderbevelhebber. Hij streed naast hem tot Girion hem beval om twee kinderen in veiligheid te brengen. Als Girion dat niet bevolen had was ik nooit zo’n goede boogschutter als nu.” Thorin leek niet echt overtuigd en zwijgend liepen ze verder tot er in de verte het gehuil van een Warg klonk.
“Bilbo, ga poolshoogte nemen. Helena, dicht achter hem voor als hij in de problemen komt.”
Voorzichtig liepen ze door een omhooglopende kloof. Boven aangekomen bleef Helena in de kloof en sloop Bilbo verder door. Vanuit de kloof zag Helena nog juist de kop van een Ork in de verte boven de rand uit komen. Ze keken hoe de orks weer verder liepen. Een gigantische brul deed hen beiden opschrikken. Een stukje verder stond een gigantische beer te brullen. Bilbo keek achter zich en Helena deed teken om terug te komen. Zodra ze uit het zicht van de beer waren liepen ze terug.
“De orks hebben ons niet gezien maar er is een ander probleem,” Zei Bilbo hijgend.
“Hebben ze je gezien?”
“Nee, dat niet.” Gandalf glimlachte.
“Wat had ik je gezegd! Zeer goed inbreekmateriaal!” Een hele discussie ontstond.
“Hey!” Helena riep het hele boeltje even op orde en Bilbo keek haar dankbaar aan.
“Ik probeer jullie dus te zeggen er is iets anders daar!” Gandalf fronste zijn wenkbrauwen.
“In welke vorm? Als een beer.” Helena trok haar wenkbrauw op. Hoe wist hij dat?
“Ja! Ja.. maar dan groter.”
“Er is hier een huis in de buurt waar we kunnen slapen.”
“En de gastheer? Vriend of Vijand?”
“Geen van beide, hij zal ons helpen of hij zal ons doden.” Thorin leek niet zo blij met dit.
“Is er een andere weg?” Helena kreeg plots een idee.
“We kunnen ons ver-RENNEN!” Haar idee vervloog onmiddellijk bij het zicht van de reusachtige beer.
“Geen dus,” Mompelde Thorin terwijl hij achter de rest aan rende. Helena bleef als versteend staan bij het zicht van het dier.
“RENNEN DOMME ELF, DIT IS EEN BEVEL!,” Riep Thorin naar haar. De elf kwam uit haar trance en rende onmiddellijk achter de rest aan en ging naast Thorin lopen
“Noemde jij mij nu dom?”
“Geen tijd voor discussie!”
“oké, oké ik zwijg al!” Ze had dit nog geen seconde gezegd of ze werd opzei geduwd door Bombur terwijl hij harder rende dan iedereen.
“Pas op!”
“Ik dacht dat je zou zwijgen?”
“O hou je kop,” zei ze terwijl ze nijdig de dwergenkoning aankeek. Hij begon lichtjes buiten adem te raken.