Bang voor het onwetende

~Amy~
Ongeduldig trommel ik met mijn vingers op het stuur van de auto. Als ik straks te laat kom dan heb ik echt een probleem. Mijn baas, meneer van Duunen, is er vandaag ook. Stel dat ik net déze dag te laat kom.
Mijn telefoon gaat. Natuurlijk bel ik handsfree, "braaf" noemt Jennifer dat.
'Nora,'zeg ik als ik opneem. 'Het verkeer staat serieus helemaal vast hier, en over tien minuten is het al half negen!' roep ik paniekerig.
'Relax,' zegt Nora gelijk. 'Meneer van Duunen belde net om te zeggen dat hij een hekel heeft aan het verkeer. Hij staat in de file.'
'Oh mooi,' zucht ik opgelucht.
'Hij is waarschijnlijk tien minuutjes later dus je hebt tien minuten langer de tijd.'
'Bedankt Noor, en tot zo.'
'Tot zo!'

Gelukkig kom ik net op tijd binnen, want drie minuten later arriveert meneer van Duunen. Hij knikt even vriendelijk naar mij en negeert Nora en mijn andere collega's volkomen. Zijn sjaal van zijn nek afwikkelend, verdwijnt hij in zijn kantoortje.
Nora blaast een pluk haar uit haar gezicht en duwt hem achter haar oor. 'Pff, sinds dat je vertelt hebt dat je het zo nu en dan moeilijk hebt thuis omdat Jennifer een tumor heeft, doet hij ineens best aardig tegen je.'
Ik reageer er niet op en ga achter mijn bureau zitten. Ik heb weinig zin om het over de kanker van mijn kleine zusje te hebben. Echt een vreselijke ziekte! Waarom moest Jennifer dat nou weer krijgen?
Chagerijnig duw ik een paar papieren en stapels boeken aan de kant, om plaats te maken. Ik duw het aan en uit knopje van mijn computer in, die met veel lawaai tot leven komt. Echt zo'n oud rotding is het.
'Je bent zeker nog steeds boos dat Bodi en Jennifer elkaar best wel zien zitten?' vraagt Nora, al was het meer een conclusie dan een vraag.
Ik geef weer geen antwoord. Waarschijnlijk weet Nora al wat ik hierop ga antwoorden. Ongeduldig staar ik naar mijn beeldscherm. Waarom is dat stomme rotding ook toch zo oud? En vooral ook super sloom.
Nora zucht en ploft zonder pardon, bovenop mijn bureau neer. Ik kijk haar geïrriteerd aan.
'Hoepel op Nora, je plet al mijn papieren. Kijk nou!' roep ik, en ik trek een of ander belangrijk papier onder Nora haar kont vandaan. 'Hier zit nou een lelijke vouw.'
'Waar?' Nora buigt zich naar het papier toe en knijpt haar ogen samen. 'Ik zie hem niet hoor. Kun je na gaan hoe een kleine vouw het is,' zegt ze sarcastisch.
Ik kijk haar boos aan. De hele linkerbovenkant is naar binnen toegevouwen.
'Oh Amy, doe toch niet zo boos,' Nora gaat weer staan. 'Je hebt mijn vraag trouwens nog niet eens beantwoord.'
'Jou "vraag" was geen vraag maar een conclusie,' zeg ik rustig, terwijl ik het blad weer recht probeer te krijgen.
Nora slaat mijn pogingen om het blad weer kreukloos te krijgen een paar minuten gade, voordat ze het uiteindelijk geïrriteerd uit mijn handen trekt.
'Hee!' roep ik. 'Behandel mijn papieren alsjeblieft met een beetje respect!'
'Jij behandelde je "geliefde papieren" anders net ook niet zo respectvol toen je ze aan de kant duwde.'
Ik keek haar even boos aan. Ik wierp een blik op het beeldscherm. Mijn computer was eindelijk opgestart. Ik trok mijn toetsenbord binnen mijn bereik en ramde er een paar keer op, voordat mijn computer weer een eeuwigheid begon te laden om in te loggen. Ik zakte met een diepe zucht onderuit.
Nora, die het papier weer zo'n beetje glad had gestreken, legde het papier terug op mijn bureau.
'Oké, ja,' gaf ik toe. 'Ik vind het niet leuk dat Bodi en Jennifer elkaar wel interessant vinden. Als Jennifer nou die tumor niet zou hebben, dan zou ik het niet zo erg vinden. Maar weet je waar ik bang voor ben Nora?'
Nora zweeg.
'Dat Jennifer straks een vriendje krijgt, maakt niet uit wie, en dat ze een paar dagen later in het ziekenhuis komt te liggen omdat het ineens slecht gaat met haar tumor. En ik ben dan gewoon zo bang dat het vriendje die ze dan heeft haar niet komt steunen in het ziekenhuis, omdat hij toch niks heeft aan een vriendinnetje die toch dood gaat. Ik ben gewoon zo bang dat Jennifer dan een vriendje krijgt die haar niet neemt om wie ze is, maar alleen maar om nog snel even met haar naar bed te gaan voordat ze dood gaat en dan gaat hij weer naar een ander,' mijn stem brak en ik begon te huilen.
Nora ging naast me staan en sloeg een arm om me heen.
Ik verborg mijn gezicht in mijn handen. Natúúrlijk gunde ik mijn zusje een lief vriendje, maar ik was gewoon zo bang.
Bang voor het onbekende.
Bang voor het onwetende.
Bang om haar te verliezen.
Mijn kleine zusje...