Te laat

~Jennifer~
De volgende ochtend werd ik wakker met een heel fijn gevoel, ondanks dat het pas zes uur was.
Ik trok mijn lichtroze kimono en mijn sloffen aan, en liep zachtjes de trap af waar ik mijn ontbijt klaar maakte. Amy stond iedere ochtend pas om half zeven op en ging om kwart voor acht weg, en dan moest ze nog veertig minuten in de auto zitten richting het reisbureau waar ze werkte. Met een beetje pech zat ze ook nog in de file. Ik hoefde daarintegen niet met de auto. Ik vertrok iedere ochtend om kwart voor zeven met de fiets. Na tien minuten fietsen zou ik bij de hondenopvang aankomen, die grensde aan zee zodat de honden lekker konden rennen. Waarom zo vroeg? Omdat de honden hun eten willen en naar buiten moeten. Bovendien vind ik het niet erg om zo vroeg op te staan. Het zijn maar drie dagen in de week, en het is een leuk beroep. Gelukkig ben ik ook goed bevriend met de vijfentwintig jarige Lia, die de hondenopvang van haar ouders heeft overgenomen toen ze overleden.
Ik zette een kopje thee en besmeerde een cracker met aardbeien jam voor mezelf. Bijna viel de jam op de vloer. Ik had vannacht werkelijk heerlijk gedroomd over niemand minder dan Bodi. Zelfs het rothumeur en de stomme opmerkingen van Amy kunnen me niet meer irriteren. Al moet ik wel toegeven dat Amy een heel stuk vrolijker keek toen Bodi over zijn twee jaar oudere broer begon. Ik wed dat Amy wel nieuwsgierig is naar Stef.
Ik liep neuriënd naar de woonkamer waar ik op de bank neerplofte en de tv aanzette.
Ik nam een hap van mijn cracker terwijl ik naar een of ander liefdesprograma keek. Hoe toepasselijk als je kijkt naar mijn stemming.
Ik liep zo erg aan Bodi te denken dat ik de tijd vergat en niet eens doorhad dat Amy de woonkamer binnen kwam, naast me ging zitten en een grote hap nam van haar geroosterde boterham. Ik schrok me daarom ook een ongeluk toen Amy ineens tegen mij begon te praten. 'Zeg uh, het is maar een vraag hoor. Maar moet jij niet eens gaan douchen en richting de hondenkennel fietsen?'
Ik keek geschrokken naar de klok. 'Jezus!' riep ik. Ik sprong wild overeind. Het was over acht minuten kwart voor zeven en ik moest alles nog doen! Ik goot als een gek mijn thee naar binnen, die ondertussen ijskoud was geworden. Amy sloeg me rustig gade. Ik haatte het dat zij altijd keurig op tijd was.
'Je had dat ook wel even eerder mogen zeggen' siste ik boos, voordat ik de kamer uit rende en met veel kabaal richting de badkamer denderde. Ik had geen tijd meer om te douchen, dat werd douchen als ik thuis zou komen.
Ik poetste vluchtig mijn tanden, deed zo snel als ik kon mijn make-up en haar, kleedde me aan, propte de nodige spullen in mijn oude grijze tas met franjes die ik altijd mee nam naar de kennel, griste mijn fiets-, flat- en huissleutels van mijn bureau en propte nog een stuk of drie pepermuntjes naar binnen, voordat ik haastig op de fiets sprong.
Amy stond voor het raam en zwaaide me pesterig na. Mijn dromerige gevoel was gelijk verdwenen, en de harde realiteit was weer terug; Amy kon het nog steeds niet hebben dat ik Bodi leuk vond.