15 - Bake something

Oliver kwam uit een huishouden waar koekjes dingen waren die uit een plastic verpakking kwamen. Molly had echter altijd het soort geur in je keuken hangen waar je maag van ging rommelen, dus Oliver hoopte dat Percy iets meer zou weten over hoe men poederige bloem en vettige boter kon omvormen tot een stevig, eetbaar geheel. Toen hij deze hoop hardop uitsprak, keek Percy hem verschrikt aan.
      "Ik?" vroeg hij, wat niet zeer bemoedigend was.
      Oliver liet het pak bloem dat hij als allerlaatste uit zijn boodschappentas had gehaald op het aanrecht vallen. Hij had er niet echt rekening mee gehouden dat er een stofwolkje zou opstijgen, maar hij deed net alsof het hem niets deerde dat hij gisteren nog de hele keuken had gepoetst. Allemaal onderdeel van het plan. "Ja," bevestigde hij, "jij. Jouw ouders hebben zoveel kookboeken in huis dat je er toch ooit wel eens eentje moet hebben gelezen?"
      "Nou, nee. Mijn moeder wilde ons nooit in de keuken behalve om te eten. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, met zeven onstuimige rakkers."
      Oliver kon een grijns niet onderdrukken.
      "Ja, ik besef dat ik mijzelf net heb beschreven als een onstuimige rakker," zei Percy, terwijl hij zijn bril recht zette.
      "Oh," zei Oliver luchtig, "ik geloof het graag. Het zijn altijd die stille types."
      Percy keek alsof hij zeer serieus overwoog om het pak bloem boven Olivers hoofd leeg te kieperen, dus Oliver hield verder wijselijk zijn mond. Hij opende een van de keukenkastjes, schudde de lege suikerpot om te bevestigen dat er definitief niets meer in zat, en doorzocht de andere kasten. Percy sloeg hem roerloos gade.
      "Je bent de suiker vergeten," stelde hij vast, tegen de tijd dat Oliver nog eens naar zijn lege boodschappentas terugkeerde, ondanks dat hij zich er absoluut zeker van was dat er zich niet in het geheim nog een pak suiker op de bodem kon hebben verstopt.
      "Ik dacht dat we nog suiker hadden," gaf Oliver toe. "Is er iets wat we als vervanging kunnen gebruiken?"
      "Zoals wat? Zout?"
      Oliver liet zijn schouders hangen. "Ha ha."
      "Ik probeer slechts aan de verwachtingen van mijn reputatie als rakker te voldoen," zei Percy droogjes. "We zouden ook supermarktkoekjes op een bakplaat kunnen leggen en elkaar complimenteren over onze bakkunsten, als je daar gelukkiger van wordt."
      Het leek een kans waard, dus Oliver pakte de koektrommel van de hoek van het aanrecht. Toen bleef hij stil staan en draaide zich naar Percy. "Hebben we een bakplaat?"
      Percy leek ook al bij deze zwakte in het plan te zijn uitgekomen. "Een pan?" opperde hij.
      Uiteindelijk aten ze de koekjes alsnog uit de koektrommel, maar dat maakte hun complimenten aan elkaar niet minder oprecht. Ook niet meer, helaas.