12 - Get in trouble

“We zijn in de stad,” zei Percy. “Wat nu?”
      Oliver keek om zich heen naar de drukke stoep, de auto’s die op straat voor het stoplicht stonden en de winkels met hun schreeuwerige etalages. Hij haalde zijn schouders op. “Geen idee. Zullen we gewoon een stukje lopen?”
      “En hopen dat de problemen ons vinden?” Ondanks zijn scepsis kwam Percy wel in beweging toen Oliver dat deed. “Dit zou een stuk gemakkelijker zijn als we nog op Hogwarts zaten. Daar waren voldoende regels om te breken.”
      “Ik had nooit verwacht jou dat te horen zeggen, maar je hebt volkomen gelijk.” Er kwamen hen twee agenten tegemoet in de stroom mensen. Oliver durfde geen oogcontact te maken en hoopte vurig dat hij zich daarmee niet juist verdacht maakte. “Alles wat ons nu in de problemen zou brengen, zou veel te snel iets illegaals zijn.”
      “Tellen blaren als een probleem?” vroeg Percy. “Dat is het enige wat ik zie gebeuren als we eindeloos rondjes lopen.”
      “We zouden een leeg blikje in de Thames kunnen gooien en hopen dat iemand ons erop aanspreekt.”
      “Of een ijsje kopen en opeten in een van die winkels met stickers dat ze geen consumpties binnen de deur willen.”
      Oliver greep naar zijn hart. “En iedereen denkt dat ik de bad boy in deze relatie ben.”
      “Mijn uiterlijk is misleidend,” antwoordde Percy zonder blikken of blozen. “Een leren jack en zwarte laarzen zouden meer recht doen aan mijn gevaarlijke attitude.”
      “Wat eyeliner, misschien?”
      Oliver ging zo op in zijn gedachten over Percy en eyeliner dat hij minder aandacht overhad voor waar hij liep. Hij trapte ergens op, iets maakte een hard geluid dat in het midden hield tussen een piep en gejank, en opeens zwaaide er een vinger vijf centimeter voor zijn gezicht. Bij de rimpelige vinger hoorde een oud vrouwtje in een bloemenjurk, meer dan een kop kleiner dan Oliver, maar daarom niet minder intimiderend terwijl ze bijna zijn oog uitprikte en hem aankeek alsof hij haar persoonlijk het diepste onrecht aan had gedaan.
      “Jongeman!” bracht ze uit, met een stem zo krachtig dat verschillende voorbijgangers aarzelend hun pas inhielden om te zien of die onschuldige oude vrouw werd lastiggevallen door de man tegenover haar. “Je stond op Poezelwoes’ staart. Hij verwacht een verontschuldiging.”
      De vinger verdween, maar alleen omdat de vrouw bukte zodat ze haar Chihuahua kon grijpen. Poezelwoes was het volgende dat in Olivers gezicht geduwd werd, en Poezelwoes zelf leek daar niet veel blijer over dan Oliver. Hij keek licht wanhopig om zich heen en maakte een paar peddelende bewegingen om te ontsnappen, die niet veel uithaalden. Zijn bazin had hem veel te stevig onder zijn oksels vast om hem enige kans te geven.
      “Waar wacht je nog op?” drong de vrouw aan, toen Oliver enkele tellen later nog niets over zijn lippen had kunnen krijgen.
      “Eh, sorry?” Haar scherpe blik werd niet veel vriendelijker, dus hij slikte nerveus en probeerde het opnieuw. “Het spijt me, Poezelwoes.”
      De vrouw knikte één keer, zette haar enorm opgeluchte hondje weer op de grond en zond Oliver nog een dodelijke blik. Voordat hij echt had verwerkt wat er was gebeurd, was ze alweer verdwenen in de mensenmassa, hijgend hondje aan de lijn achter haar aan.
      “Nou,” zei Percy. Oliver was blij te zien dat hij nog naast hem stond. Hij zag er net zo verbijsterd uit als Oliver zich voelde. “Dat was een groter succes dan verwacht.”