2.1 To(get)her

Hij zat zowel letterlijk als figuurlijk met zijn handen in zijn haar. Hij voelde zich machteloos, ten einde raad. Wat kon hij doen om haar niet kwijt te raken? Alles wat ze samen hadden meegemaakt, de baby die ze hadden verloren.. Het was alsof het allemaal niks meer voorstelde. En het enige wat hij kon doen was verliezen van zijn innerlijke diepgaande gevoelens en verlangens voor haar. Ze was de liefde van zijn leven. Een leven dat nauwelijks nog zin had zonder haar erin.
Al had hij dit exacte gevoel gehad toen hij eindelijk alleen was geweest na het nieuws van Hailey over hun kindje. Hun ongeplande, maar zeer gewenste kindje. Hij had de eerste paar uur doorgebracht in zijn appartement, zich weggesloten van de buitenwereld. Het was zijn rouwproces, die hij enkel alleen kon doen. Hij had onmacht gevoeld, zich zo ontzettend machteloos. Daarna woede, waarom moest hen het nou overkomen? Waarom moesten zij hun kindje verliezen? En toen was de energie uit zijn lichaam gesijpeld met de gedachte dat het allemaal geen zin meer had. Waar deed hij het allemaal nog voor als hij niet eens een kind veilig op de wereld kon brengen? Pas later, toen hij de jongens had opgebeld om ze het nieuws te vertellen had hij zich gelukkig geprezen met het feit dat hij zijn ouders nog niets had verteld. Zijn moeder was waarschijnlijk meteen in de auto gestapt om hem te bemoederen en dat was wel het laatste wat hij wilde.
Nu had hij het gevoel alsof hij weer in precies dezelfde situatie zat. Behalve dat Hailey nog leefde en hem gewoon niet meer wilde zien. Een feit die hij maar lastig wilde aannemen. Het kon namelijk niet dat ze opeens niet meer van hem hield. Zoiets gaat niet over in een nacht. Natuurlijk hield ze nog van hem, ze had hem immers gezien vandaag omdat hij het had gevraagd. Hij moest nu alleen nog een reden bedenken waarom ze hem niet nog een kans wilde geven en daarna de reden onderuit halen zodat ze hem die kans juist wel zou geven. Want dit keer zou hij het goed doen, ze zou bovenaan in zijn lijstje komen staan, boven One Direction en boven zijn ouders. Hij had gedacht dat dat altijd zo geweest was, maar hij besefte nu dat dat niet zo was.

Zo snel als hij kon rende hij naar de deur en duwde deze open, waarna hij met het doosje naar de badkamer snelde. Daar stond Hailey met haar handen in haar haren haarzelf voor de spiegel rond te draaien. Pas toen hij kuchtte, keek ze op. Meteen gleed haar blik naar het doosje dat hij in zijn handen hield en ze glimlachte lichtelijk gedwongen. Hij stak haar het doosje toe en keek haar toen weifelend aan. "So, what do we do now?"
"You don't have to do anything, it's me who has to do the work." Hij kon zien aan haar gezicht dat ze bezweek onder de zenuwen, ondanks het grapje dat ze had gemaakt. Hij knikte bergijpend en legde zijn handen achter zijn rug nadat hij ze had afgestreken aan zijn broek. Ze waren klam geworden van de zenuwen die door zijn lijf gierden, een erg irritante kwaal. Langzaam begon hij te ijsberen met zijn blik gericht op de grond.
"Are you going to stand there and watch me pee?" Hij keek op en zag hoe ze hem met een vragende blik en twinkelende ogen aankeek.
"Oh yeah, right, sorry." Aarzelend keek hij haar nogmaals aan, voordat hij de badkamer uitliep en de deur achter zich sloot. Hij bleef op de gang staan en liep nerveus heen en weer terwijl hij zijn handen nogmaals aan zijn broek afsmeerde. Er ontstond een knoop in zijn maag van de verschillende emoties die door zijn lichaam trokken. Beelden van baby's schoten door zijn hoofd en gaven hem een misselijk gevoel van angst.
Zijn hart maakte een sprongetje toen hij hoorde dat de wc werd doorgespoeld en het liefste rukte hij meteen de deur open, maar hij moest van zichzelf eerst tot tien tellen. Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, achtnegentien. Hij deed de deur open en wist niet hoe snel hij bij haar moest komen. "And?" Hij keek haar verwachtingsvol aan, waarop ze enkel grinnikte.
"That's not how it works, we have to wait three minutes." - "Oh.."
De drie minuten leken drie uren en hij knaagde wat aan het topje van zijn duim, waarop Hailey deze weer wegsloeg met een blik die hem vertelde dat ze het een irritant trekje vond waar hij eens mee moest ophouden. Dus begon hij met het kraken van zijn vingers.
"God, Liam, could you stop it? You're making me nervous." Ademde Hailey lichtelijk gefrustreerd uit.
"I'm making you nervous? That stick of yours is making me nervous." Beschuldigend wees hij naar het staafje dat op de rand van de wasbak lag. "It's just a pregnancy test Liam, it won't eat you." Hij zag hoe ze met haar ogen rolde en haar blik weer op die verdomde staaf richtte.
"Will it tell us how long you've been pregnant?" Vroeg hij toen, met zijn gedachten bij een dikke buik. "No, if you wanted to know that you should have bought the most expensive one. But that's fine, we've talked about our options and we've decided to go through with it right?" Nu keek ze hem wel weer aan en hij zag een onzekere blik in haar ogen. Meteen knikte hij. "Yes, yes of course, I was just wondering." Hij besloot zijn mond maar te houden tot ze eindelijk wisten of ze nou wel of niet zwanger zou zijn.
En eindelijk was daar een tekentje verschenen. Zelf wist hij niet wat het betekende, maar toen hij Hailey's blik zag wist hij genoeg.
"Shit.." Ze schudde het staafje door elkaar en keek er nogmaals naar, maar er veranderde niets. "Shit." Zei ze nogmaals. Nu keek ze hem eindelijk aan met een witweggetrokken gezicht.
"We're pregnant?" Vroeg hij ter bevestiging. Als antwoord kreeg hij enkel een klein knikje.

Hij pakte zijn vaatwasser uit en zette alle schone vaat weer in de keukenkastjes. Niet dat er veel in had gezeten, hij was immers alleen en dat zorgde voor een erg kleine vaat die hij eigenlijk ook best met de hand kon doen. Maar daar had hij geen behoefte aan.
Daarna verzamelde hij zijn vuile was en stopte het eerste wasje in de wasmachine, waarna hij deze liet draaien. Schoonmaken hoefde hij verder niet te doen, daar had hij immers een schoonmaakster voor. Toch draaide hij nog zo nu en dan zijn eigen wasjes, voornamelijk als hij zich verveelde of zijn gedachten op nul wilde zetten. Helaas was het zo gedaan en stond hij weer met lege handen.
Met zijn voorhoofd leunde hij tegen het koele glas van zijn raam dat hem uitzicht gaf over een stukje van de stad. Doordat het stadscentrum alleen maar bestond uit kantoren, had hij wat verder bij de toeristische attracties vandaan moeten wonen maar het beviel hem prima. Hij woonde vlakbij een park en had nog steeds een fantastisch uitzicht over de stad, die hij goed kon zien door de grote ramen die zich in zijn appartement bevonden. Al stond hij ook erg graag op het balkon naar het uitzicht te staren, maar helaas was het er al een tijdje te koud voor.
De verkoeling van het glas tegen zijn voorhoofd gaf hem een rust die hij genietend aannam met zijn ogen gesloten. Het liet zijn problemen een tijdje varen, heerlijk dobberend op een zee van kalmte. Dit beviel hem wel.