1.5 Memories

Het belletje bij de deur rinkelde en trok meteen zijn aandacht. Zijn mond viel een klein stukje open uit verbazing en onhandig kwam hij uit zijn stoel omhoog. Daar stond ze, prachtig als altijd met haar haren los over haar schouders liggend en haar prachtige bruine ogen die zich in haar perfecte gezicht bevonden. Ze had haar favoriete jas aan, zag hij toen hij zijn blik van haar gezicht af had weten te rukken, en kwam nu met snelle passen op hem afgelopen.
Hij wilde een kus op haar wang drukken, maar deze weerde ze zachthandig af waarop ze hem een kleine, verontschuldigende glimlach schonk. Ze nam plaats op de stoel tegenover hem en hij besefte zich dat hij ook weer kon zitten, dus volgde hij snel haar voorbeeld op. Ze maakte hem zenuwachtig, alsof dit hun eerste date was en hij zijn best moest doen om haar te overtuigen dat hij goed genoeg was om een tweede keer mee uit te gaan.
Hij keek naar haar terwijl ze haar gebruikelijke recept bestelde, een latte caramel met extra schuim, en vroeg zelf om een kop thee met een muffin erbij. Toen hij zijn blik weer op haar richtte, zag hij dat ze hem afwachtend aankeek. Oh ja, hij moest wat zeggen. Door de zenuwen was hij zijn hele plan kwijtgeraakt in de tornado die zich in zijn hoofd bevond.
"I- eh, I.." Stamelde hij en hij veegde zijn kleverige handen af aan zijn spijkerbroek. Hoe kon hij haar ervan overtuigen om terug bij hem te komen? Hoe kon hij haar weer voor zich winnen? "I know you broke up with me and I know the reasons. Better yet, I really understand you and your reasons. If I were you, I would've broken up with me too." Hij glimlachte sullig en slikte moeizaam. Haar ogen stonden koel, maar hij zag dat ze aan het ontdooien was. Haar schouders stonden meer ontspannen en haar handen lagen niet meer op haar schoot, maar op de tafel. Hij herkende de tekens want hij kende haar.
"The thing is, I understand if you would never like to see me again and it's quite possible to never see me in real life because London is big and I do have a lot of worldtours. But I would like to see you again and, no wait," hij zag dat ze alweer wat wilde zeggen, maar hij snoerde haar de mond. "I am changing. I want to prove to you that I can be different, so you can come back to me. I'm meeting with our tourmanager tomorrow and with one of our agents the day after to get everything settled and to discuss our schedule. And I know that was just a small part of the problems, but it's starting to be a bigger problem for me and I want to get it right." Hij keek op naar de serveerster, die hen vrolijk aan keek. "Hey! I'm so glad to see you two here, we almost thought you actually broke up. Media, right?" Ze schudde even geirriteerd haar hoofd en zette het drinken voor hen neer, inclusief zijn muffin. "Well, let me know if you need anything else." En ze liep weer weg.
"Okay, well, back to my talk," hij keek nog even fronsend naar de serveerster die nu een andere tafel bediende, voordat hij weer naar Hailey keek die zwijgend terug keek. Aan haar ogen kon hij zien dat hij tot nu toe de juiste dingen had gezegd, er sprankelde hoop in haar ogen. Hoop was goed. "I forgot what the best thing in my life was and that's you, Hailey, you are the best thing in my life and I lost sight of it. I wasted all of my energy on my career and didn't leave any for you. Biggest mistake of my life, I know that now. And I will change that. Because now I know that I need you in my life, I will not let you slip away. I will make sure you know what you're worth." Nu waren er tranen in haar ogen verschenen en vrijwel automatisch gleden zijn handen naar die van haar, maar ze had ze al teruggetrokken voordat hij ze ook maar kon aanraken.
"Why are you telling me this now? Why couldn't you tell me this months ago? Even weeks ago? You put me through hell Liam. You made me feel like I was nothing to you one moment and the other moment I was your world. And now you make me come over here and tell me all these things I've wanted to hear from you for months? There's no inbetween with you Liam, there's no grey area. It's always black or white. And I'm so done with it. Please don't call or text me again." Ze stond op en pakte haar koffie van de tafel, waarna ze naar de balie liep en hem daar liet inschenken in een to-go beker. Hij zag hoe ze haar drinken betaalde en daarna door dezelfde deur verdween als waar ze door was gekomen.

Hij parkeerde in een simpele beweging de auto op de parkeerplaats en haalde zijn sleutels uit het contact. Hij draaide zijn hoofd naar Hailey toe en keek haar afwachtend aan. Hij wist niet of hij naar buiten moest gaan of dat hij eerst moest wachten. Misschien wilde ze nog niet naar binnen of misschien wilde ze alleen. Het zorgde ervoor dat hij bleef zitten op zijn plek en haar enkel aankeek, wachtend tot zij een actie ondernam.
"I think to actually get an ultrasound, we need to get out of the car." Een glimlach speelde om haar prachtige zachtroze lippen. Vrijwel meteen ontdeed hij zich van zijn gordel en stapte hij uit de auto, waarna hij naar de passagierskant snelde en nog net voor haar aan de deur open wist te maken. Hij kreeg een lichte verbazing terug als reactie. Hierop haalde hij enkel zijn schouders op en sloot de deur achter haar dicht. De auto deed hij op slot en hij verstrengelde zijn vingers met de hare, waarna ze naar de ingang van de kliniek liepen.
"We're here for an appointement with doctor Ward?" Hailey leunde met beide armen op de balie en keek naar de receptioniste. Deze richtte zich op de computer terwijl ze om Hailey's naam vroeg.
"Hailey Thompson." -"Ah yes, I see. You can take a seat in the waiting room and a nurse will come and get you when they're ready for you." Er kon net een glimlach vanaf en samen liepen ze naar de wachtkamer, waar ze plaatsnamen. Hailey pakte een tijdschrift van een tafel en begon er doorheen te bladeren. Hijzelf richtte zijn aandacht op zijn omgeving terwijl hij nerveus op het topje van zijn duim knaagde. Het was een redelijk vriendelijke omgeving, vond hij. Het was niet zoals de wachtkamers in ziekenhuizen, met harde plastic stoeltjes en lelijk automaat dat een deel van de vele kale witte muren opvulde. Deze muren hadden een lichblauwe kleur en er stonden een aantal stoffen beige stoelen met comfortabele kussens erin. Daarnaast lagen er natuurlijk tijdschriften, maar misschien kwam dat wel omdat het een vrouwenkliniek was. Een man kon immers niet zwanger raken en vrouwen waren dol op het bladeren door tijdschriften. Hij wist dat zijn moeder dat in ieder geval was.
Toch gaf de kliniek hem een naar gevoel, al kwam dat misschien door de reden dat ze hier zaten. Hij stond volledig achter al Hailey's keuzes en hij zou haar nooit tot een abortus dwingen, maar hij was nog maar drieëntwintig. Daarnaast was hij een wereldberoemde zanger uit een boyband. Het idee van een baby schrikte hem af. En daardoor de kliniek ook.
"Hailey Thompson?" Was een vrouwelijke stem die hem uit zijn gedachten hielp. Vrijwel meteen stond hij op en zo ook Hailey, waarop ze samen de verpleegster volgden die hen naar een kamer begeleidde. "If you could take off your coat and lie down on the bed then the doctor will be with you in a minute." En de verpleegster verliet de kamer weer, de deur achter haar sluitend. Hailey deed wat haar werd gevraagd en ging op de stoel schuine streep bed liggen. Onrustig bleef hij bij haar voeten staan en knaagde hij weer aan het topje van zijn duim, wat hij pas doorhad toen Hailey hem erop wees.
"Liam, stop biting on your thumb and come sit next to me. You heard the nurse right? The doctor will be here, any minute now." En op dat moment ging de deur open en verscheen er een man in de kamer.
"Hello, I'm doctor Ward and I will be doing your ultrasound today." Hij glimlachte vriendelijk en gaf ze beiden een hand, voordat hij zijn handschoenen aantrok. Nu kon Liam al wat rustiger zitten, maar toch moest hij wel Hailey's hand vasthouden. De zenuwen in zijn maag waren verschrikkelijk en hij wist niet hoe hij ze moest laten verdwijnen.
De dokter vertelde alles wat hij deed, van het opsmeren van gel op Hailey's nog platte buik tot het gebruik van het rare apparaat dat hij een transducer noemde. En nu gleed datzelfde apparaat over Hailey's buik, op zoek naar een teken van leven. Ingespannen staarde hij naar het scherm en zocht met de dokter mee. Het enige wat hij zag was een grote zwarte boon, die volgens de dokter de vrucht was. Het werd dus geen tweeling, dat was in ieder geval zeker.
Hierna pakte de man een ander apparaat erbij waarmee hij kon luisteren in de buik, om te horen of het al een hartslag had. En ja, een snel en zacht geklop vulde de ruimte en overstemde alle angsten in zijn hoofd. Hij kon alleen maar verwonderd staren naar de buik van Hailey, waarin zijn kindje zat, hun kindje. En waarvan ze nu de hartslag konden horen. Een verschrikkelijk mooi geluid.
"That's our baby.." Stamelde hij, waarop hij naar Hailey keek. Ze glimlachte slechts en kneep zachtjes in zijn hand.