Tessa is de oplossing voor de rivier. Wacht wat ben ik?

'Weet jij waar de kelder is?' Vraag ik aan Eric. Hij knikt ongelukkig. 'We moeten eerst een plan maken.' vervolgt hij. 'Hoezo? Misschien zitten Sera en Amy wel in de problemen!' Roep ik boos. Hij springt op en gaat recht voor me staan, hij is een kop groter maar ik kijk hem alleen boos aan. 'Jij weet niet wat er met die kelder is, wat zich daar bevind.' Schreeuwt hij. Jake komt naast me staan. 'Misschien moet je dat ons dan vertellen.' Zegt hij rustig. Eric haalt zwaar adem maar kalmeert dan weer. 'Het spijt me dat ik me zo liet gaan, het is gewoon- het is verschrikkelijk.' Hij slaat zijn ogen neer en ik zie dat Ingrid hem bemoedigend in zijn hand knijpt. 'De hele kelder is een doolhof waar je jaren in zou kunnen lopen, om elke hoek kan een monster of een val wachten. En in het midden bevinden zich de schatten van Kronos, die worden beschermd door een hydra. Dat is waarschijnlijk waar Amy en Sera zijn.' Ingrid is de eerste die wat zegt. 'Dus het is onmogelijk?' Eric schud gedecideerd zijn hoofd. 'Nee, niet onmogelijk.' Jake kijkt verbaasd. 'Hoe weet je dat zo zeker?' Eric haalt diep adem. 'Omdat ik er al een keer in ben geweest.' Het is stil. 'Wat erg voor je.' Zeg ik dan. hij schud zijn hoofd. 'Nou ja, nu komt het in ieder geval van pas.'

Zwijgend volgen we Eric naar een plek die misschien wel onze dood word. Maar dat heb ik er voor over, zolang we Amy en Sera maar kunnen redden. Jake blijft dicht naast me lopen en hij houd mijn hand vast. Eric en Ingrid lopen een stuk voor ons. 'Wat is er eigenlijk met Ingrid en die hydra?' Vraag ik opeens. Jake zucht. 'Ingrid is al van jongs af aan in het land van geheimen, op een dag speelde ze in de tuinen en toen kwam ze oog in oog te staan met een volwassen hydra. Ze had geluk dat je moeder op dat moment ook in de tuinen was anders was het een stuk erger geweest dan die paar brandwonden die ze had opgelopen.' Vertelde hij. 'Dus mijn moeder heeft Ingrid haar leven gered?' Vraag ik verbaasd. Jake knikt. We zwijgen weer terwijl ik het tot me door laat dringen. Dus daarom was Ingrid zo bang voor die hydra! 'Maar wat als we er nu 1 tegen zouden komen?' Vraag ik bezorgt. 'Ik weet het niet, die angst zit zo diep bij haar, ik denk dat ze zou verstijven van angst.' Zegt hij ernstig. 'Dan moeten we er maar voor zorgen dat we er geen een tegen komen he?' Zeg ik met een geforceerd lachje. Ondanks alles grinnikt hij.

'Goed vanaf hier word het nog gevaarlijker, dit is de ingang van de doolhof.' Legt Eric uit. 'Ik doe mijn best ons er zo goed mogelijk doorheen te leiden maar het is 7 jaar geleden dus ik kan het me niet goed meer herinneren.' Ik leg mijn hand op zijn schouder. 'Ik vind het heel dapper dat je dit doet.' Zeg ik geruststellend. Hij grijnst een beetje. 'Klaar om de dood tegemoet te gaan?' We halen allemaal diep adem en stappen dan de donkere gangen in.

'Hoe kan het eigenlijk dat je dit hebt overleefd?' Vraagt Ingrid bewonderend terwijl Eric ons voor de zoveelste keer veilig langs een val loodst. 'Weerwolf zintuigen. Ik ruik beter, ik zie goed in het donker en ik ga minder snel dood. Dat heeft natuurlijk ook nog geholpen.' Dat laatste zegt hij grinnikend. Ik zie dat hij Ingrid haar hand vast heeft en ik ben blij voor ze dat ze steun aan elkaar hebben. 'Pas op, hier is een valkuil. Ik denk met giftige slangen of hongerige monsters.' Op dat moment klinkt er gebrul uit de kuil die ik niet kan zien. 'Ik wed erop dat het monsters zijn.' Zeg ik droog. 'Ik denk dat je best wel eens gelijk kan hebben.' Antwoord Ingrid net zo droog terug. Opeens spits ik mijn oren, hoorde ik daar nou water? 'Deze kant op.' Zegt Eric die nog steeds voorop loopt. 'Weet je dat zeker?' Vraag ik vertwijfeld. 'Nou ja, niets is hier zeker maar ik denk dat deze het veiligste is.' Ik schud verward mijn hoofd. 'Ik denk dat als we links gaan we langs een kolkende rivier komen die de weg versperd.' We stoppen. 'Hoe weet je dat?' Vraagt Ingrid verbaasd. 'Horen jullie het water dan niet?' Vraag ik verward. 'Welk water? Waar heb je het over?' Vraagt Jake verbijsterd. Waren ze me aan het zieken? Of hoorden ze het echt niet? Ik haal mijn schouders op. 'Never mind, als er al een rivier is kunnen we altijd nog om keren.' In stilte gaan we linksaf en na een tijdje lopen staat Eric opeens stil. 'Nu hoor en ruik ik ook water.' Merkt hij op. 'Ik zei het toch!' Zeg ik opgewonden. We lopen verder en we komen inderdaad bij een kolkende rivier en we zagen grijpende armen. Dan zie ik dat er iets tot Jake doordringt. 'Wat is er?' Vraag ik. Ik zie dat hij een blik wisselt met Ingrid. Eric is ondertussen bezig met een manier te vinden om over de rivier te komen zonder te verdrinken. 'Ik denk dat we om moeten keren, hier gaan we niet over heen komen.' Zegt hij teleurgesteld. Hij heeft het nog niet gezegd of de gang achter ons stort in. We zitten als ratten in de val, in het hol van de leeuw. 'Wat doen we nu?' Vraagt Eric bezorgt. Jake zucht. 'Tessa is de oplossing voor de rivier.' Ik kijk hem stomverbaasd aan. 'Wacht, wat ben ik? Hoezo ben ik de oplossing?' Hij wisselt nog een blik met Ingrid. 'Jij bezit de gave van het water.'