Chapter 009

Eigenlijk ga ik helemaal niet terug naar bed. Nu is het vast schitterend in het bos om foto's te maken. Door mijn studie weet ik dat je vaak impulsief moet zijn als je mooie foto's wil hebben. Net als heel veel geduld en daar heb ik een overvloed van. Na een snelle douche ben ik echt wakker en schiet ik in een makkelijke broek met een shirt erop. Als laatste trek ik nog sportschoenen aan en pak ik mijn camera. Ergens is het toch handig dat ik een warme temperatuur heb. Het is niet dezelfde lichaamstemperatuur die Jared heeft. Die van mij ligt een paar graden lager. Toch is het genoeg om het niet meer koud te hebben. Het ruikt heerlijk in het bos. Altijd let ik op mijn omgeving. Juist op dit soort momenten ben ik blij met mijn scherpe zintuigen. Ik ontdek een uil op een tak en maak ik er een foto van. Vervolgens vinden mijn ogen nog een eekhoorntje, een hert en zelfs een wolf. Wel eentje van een normale grootte. Jared heeft me verteld dat, als hij veranderd, zelf bijna twee meter hoog is. Lachend in mezelf vind ik nog wat dierensporen. Tegelijk besef ik me ook dat ik wolfsporen vind die groter zijn dan normaal is. Wees voorzichtiger, als hier vaak wandelaars komen moet je je sporen uit kunnen wissen. Met mijn voet veeg ik het weg. Om nu beter op de grond te letten. Op die manier kan ik precies achterhalen hoe mijn broer gelopen heeft. Gelukkig eet je normaal en niet dat je als een wolf je maal probeert te vinden, gaat het door me heen. Door gegrom, kijk ik achterom. Ik kan de wolf niet gelijk zien en besef ik me dat mijn scherp gehoor me waarschuwt. Is het Jared of niet? Ik ga achter een dikke boom staan en wacht ik. Kom maar, laat je zien. Je kunt mijn geur toch ruiken of niet? Juist dan zie ik een grote wolf mijn kant op komen en heeft de vacht een middenbruine kleur. Opgelucht kom ik achter de boom vandaan. Hoewel ik Jared pas één keer zo gezien heb, heeft hij me wel verteld wat voor kleur hij heeft. Zijn gegrom heeft geen vertaling nodig. Hij wil dat ik naar huis ga.
“Rustig, ik maak foto's van de dieren en hun sporen. Je haalt de fotografe niet uit me. Ik ben voorzichtig.” Ik hou mijn stem zacht en aai ik hem over zijn hals. “Het is dat het niet mag want je bent mooi. Mooi genoeg dat ik een foto zou willen maken.” Direct volgt een zachte grom. Ook die grom begrijp ik meteen. “Ben ik te ver afgedwaald?” Jared knikt nu met zijn kop. “Escorteer je me naar huis?” Deze keer schud hij zijn kop. “Je ronde is dus nog niet over.” Zelfs op deze manier versta ik hem nog prima. “Jullie laten soms wel sporen achter. Als hier wandelaars komen, heb je kans om alsnog ontdekt te worden,” fluister ik in zijn oor. Een zacht geluidje ontsnapt uit zijn keel. “Ik zal altijd voorzichtig zijn maar dat moet jij ook doen. Jij zou meteen op de operatietafel belanden en willen ze experimenten doen.” Hij wrijft zijn kop langs mijn arm. “Ik wil je niet kwijt en dat weet je. Wees voorzichtig, schat.” Ik sla mijn arm om hem heen. “Ik zie je thuis, Jared.” Voor ik weet wat ik doe, kus ik zijn wang. Zacht, warm en harig. Het geeft niet. Iets wat hij toestaat. Het volgende moment kan ik een zoete en kwellende lucht ruiken. Een geur die me misselijk maakt. Dan lijkt het alsof hij in tweestrijd staat. Aan de ene kant wil hij vast mij veilig weg brengen, aan de andere kant wil hij achter de vampier aan gaan. “Maak de wereld wat veiliger en help die vampier terug naar de hel waar hij thuis hoort.” Ik geef hem een tik tegen zijn kop. “Ik kom wel thuis. Rennen want je ben niet alleen.” Alsof dat hem overhaalt, gaat hij er als een speer vandoor. Wetend dat ik wat beloofd heb, ga ik langzaam terug richting huis. Zelfs Paul zie ik razendsnel voorbij razen als een grijze vlek. Die wil zijn neus ook zuiveren van die verachtelijke geur dat hij mij niet eens gezien heeft, weet ik en loop ik naar de bosrand. Zo is het makkelijk om thuis te komen.