OO1.

Het nieuwe album van Maroon 5 schalde keihard door mijn oortjes. It was always you, can't believe i didn't see it al this time. Midden in mijn kamer lag een open sporttas, maar nog zonder inhoud. Overal door mijn kamer lagen spullen verspreid, kleren, stekkers, schoenen, makeup, stiften. Noem het maar op en het ligt wel ergens in mijn kamer. Ik was in een hoogst agressieve bui op het moment. Niet dat ik echt agressief zou worden natuurlijk, maar zo voelde ik me wel. Dit konden ze me toch niet aandoen? Na het gesprek van gister had ik geen woord meer met mijn ouders gesproken. Was ook niet nodig, vond ik. Ik had wel kunnen liegen dat het niet mijn pakje was of iets dergelijks, maar mijn ouders waren al vastbesloten om te gaan. En daar zat ik dan, 6 uur s'ochtends, spullen uit te zoeken. Ik had echt geen idee wat ik allemaal mee moest nemen. Wanneer zou ik mijn vrienden weer zien? Ik wist het ook niet. Bij die gedachte trok ik mijn telefoon uit mijn zak, de oortjes vielen uit maar ik negeerde het. Whatsapp geopent, begon ik maar naar Nay te typen. Het waren overigens haar condooms die in mijn zak waren gevonden. Jammer genoeg zouden mijn ouders dat nooit geloven, ookal zou Nay het ze zeggen. Ik kende Nay nu pas 2 jaar, maar ze was alles voor me geworden. We deden alles samen, wisten alles van elkaar en we stonden sterk samen. Een vreemd gevoel bekromp mijn maag. Straks zou ik dat allemaal kwijt zijn. Straks zit in in een of ander stom gebouw opgesloten met allemaal drugsgekken en onhandelbare kinderen. Dat kan je een meisje van 14 toch niet aandoen? Oke, oke, meisje van bijna 15 dan. Maar alsnog vond ik dat niet kunnen. Ik wilde Nay nog zien voor ik ging, dus we maakten een plan.

Mijn ogen gingen naar de klok. 5 over 6. Ik moest nu echt beslissingen gaan maken. Het papier van het internaat lag op mijn bureau opengevouwen. Ik probeerde het snel nog even te lezen. Gedeelde badkamers, blablabla, in samenwerking met scholen, whatever, uniforms, holyshit what?! Damn, was dat echt nodig? Ik liep nog liever naakt dan in zo'n stom uniform. Ze hadden altijd van de spuuglelijke geruite rokjes en blazers. Ugh, Lil, je kijkt teveel tv. Ik lachte even in mezelf en deed mijn oortjes weer in. Toen begon ik maar wat dingen van de grond naar mijn bed te verplaatsen. Kleding moest mee, ookal hadden we uniforms. Pyama's, joggingbroeken, m'n lievelingstshirts. Ik zocht mijn toiletspullen en makeup uit en gooide ze vervolgens ook op mijn bed. Na mijn telfoonlader er ook bij te hebben gelegd, vond ik dat ik wel klaar was. Oh shit, waar ging ik mijn pakje laten? Het pakje uit m'n jas was afgepakt, dus om ze opnieuw in mijn jas te doen leek me niet al te verstandig. Ik haalde hem achter een boekenkast vandaan en pakte mijn lichtroze aansteker ook van de vloer. Onderin de sporttas zat een extra vakje, ik geloof voor sleutels ofzo. Een perfecte plek om wat te verstoppen! Ik was tevreden over het vinden van dat vakje en lachte slapjes. Toen ik de rest van m'n spullen zorgvuldig in mijn tas had gedaan, deed ik mijn Jordans aan en opende het raam. In een simpele sprong stond ik buiten. Vanaf hier kon ik Nay en Thomas al zien staan. Als ik Nay toch niet had..