Proloog

Alle ogen waren gericht op twee jonge kinderen die hun uiterste best deden iets moois van zichzelf te laten zien op het podium. Geluid vulde de hele zaal en niemand durfde wat te zeggen. Introduction and Rondo Capriccioso; dat was het stuk wat de twee jonge kinderen speelden. Iedereen keek geluidloos toe, ze waren verbaasd hoe die twee op elkaar inspeelden. Hier en daar waren er wel kleine foutjes, maar de meeste mensen die niet veel van het stuk wisten zouden niet kunnen zeggen dat er iets mis ging. Ondanks dat de meesten het niet eens konden horen, hadden de twee jonge kinderen het zelf natuurlijk wel door. Beide kinderen werden met de seconde zenuwachtiger en waren maar al te blij wanneer ze klaar waren met spelen. Beiden gingen na voren om het luide applaus in ontvangst te nemen. De pianist stond met knikkende knieën, want hij/zij moest na een lange tijd weer staan. De violist was er niet veel beter aan toe en zou blij zijn als hij/zij eindelijk eens mocht zitten.

Een rode afdruk stond op de wang van één van de jonge kinderen. Voor hen stond een boze moeder. Boos omdat haar eigen kind een foutje maakte in het stuk. Het kindje durfde geen woord te zeggen tegen zijn/haar moeder. De ander persoon was ondertussen al gevlucht naar zijn/haar eigen moeder, hier wilde hij/zij geen deel aan uit maken. Ook al wist hij/zij wat er gebeurde, gaf hij/zij er toch een blind oog aan. De andere mensen deden niet veel meer. Eventjes keken ze afkeurend naar de moeder en vroegen zich af of ze in moesten grijpen, maar dat deden ze niet. Ze wenden hun blik af en namen hun kinderen mee.
De moeder van het kind had geen enkel aandacht geschonken aan de andere mensen. Ze bleef door schreeuwen tegen haar kind over hoe hij/zij die fouten had kunnen maken. Ze hadden immers elke dag geoefend, soms zelfs van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat. Het kleine kind keek angstig naar zijn/haar moeder en durfde nog steeds niks tegen te zeggen en kon alleen maar hopen dat dit gauw voorbij was.