Part 1.

Met een zuchtje kijk ik naast me, naar het meisje dat al jaren aan mijn zijde staat. We zitten in het park dat er wit bij ligt. Mijn blauwe trui heb ik tot over mijn lippen getrokken, mijn witte must valt wat schuin over mijn hoofd. "Wat was de uitkomst van je aptitude test?" Hoor ik Sam plots de stilte doorbreken. "Wat denk je zelf?" Vraag ik haar stil, zoekend naar mijn stem. "Geen Erudite waarschijnlijk." Hoor ik haar zeggen. "Dauntless." Zeg ik dan stil maar met een kleine grijns op mijn gezicht. "Dan zijn we met twee." Hoor ik haar met een zuchtje zeggen. Ik kijk haar aan en trek mijn trui wat naar beneden. "Dan weten we wat te doen he morgen." Ik zie haar lachen en knikken. Ik kijk opnieuw voor me naar de witte vlakte voor ons. Het is hier prachtig, zeker nu met de sneeuw en de zon die boven ons schijnt. "Ik ben blij dat ik niet Erudite ben, het is mij hier zo beu. Ik ben het beu om altijd slim te moeten zijn, om altijd te doen wat Jeanine van ons verwacht." Hoor ik na een korte stilte weer van naast me komen. "Ik ook, geloof me." Zeg ik met een grijns. Waardoor ik enkele seconden later een kleine lach van naast me hoor komen. "En de jongens zijn er zoveel knapper." Hoor ik Sam grinniken. Er komt een brede lach op mijn gezicht. "De jongens hier zijn ook niet slecht hoor." Zeg ik dan met mijn gedachten op een bepaalde persoon gericht. "Emily, Ik dacht dat je over hem was?" Ik voel een duwtje tegen mijn arm. "Sorry, maar 4 jaar gevoelens gaan niet zomaar weg hé." Antwoord ik dan lachend. Ze zucht en schudt haar hoofd. "Het is maar goed dat we hier weg gaan. Dan kan hij hier met Jess achterblijven." Ik voel de lach van mijn gezicht verdwijnen. "Bedankt om me daar nog eens aan te herinneren." Zeg ik dan stil en kijk naar mijn handen die op mijn schoot met de mouw van mijn trui prutsen. "Komaan, Em. De jongens in Dauntless zijn zoveel knapper, stoerder en breder." Ik blijf even stil en probeer me hem in Dauntlesskleren en tattoos voor te stellen. Ik begin te grinniken wat een rare blik van Sam oplevert. "Wat?" Vraag ik haar dan serieus. "Waarom zit jij zo plots te lachen." Ik trek mijn schouders op. "Binnenpretje." Ik voel een vinger tussen mijn ribben en begin luid te lachen. "Laat het." Zeg ik dan. Maar Sam doet het opnieuw waardoor ik boven op haar spring. We liggen een minuut of 10 te vechten op de grond tot de tranen van onze wangen lopen van het lachen. "Jullie gaan nooit opgroeien hé." Hoor ik dan van achter ons komen waardoor ik meteen opkijk. "Wat is er nu weer?" Hoor ik Sam van onder me mompelen. "Simon komt ons nog even de les spellen." Zeg ik dan droog en sta op. Enkele seconden later staat ook Sam naast me weer recht. "En meisjes, klaar voor morgen?" Vraagt hij dan. Ik zucht en trek mijn wenkbrauw op terwijl ik met mijn ogen draai. "Wat maakt het jou ook uit." Zeg ik dan en loop hem voorbij om mijn tas te nemen die bij het bankje staat waar we net nog op zaten. "Waarom doe je plots zo?" Hoor ik zijn lage stem dan vragen. Ik krijg een lachje op mijn gezicht. "Simon laat het." Hoor ik Sam dan zeggen. "Moet jij niet bij Jess zijn? Die gaat toch voor op je vrienden, of niet soms." Zeg ik dan bitser dan ik het in gedachten had. Ik zie hem zuchten en met zijn ogen draaien. "Je hoeft niet met je ogen te draaien, we hebben je de laatste maanden bijna niet meer gezien. Maar vanaf morgen is dat allemaal opgelost. Sam kom je?" Mijn eerste woorden richt ik naar Eric, daarna richt ik me naar mijn beste vriendin. Ze knikt en stapt achter me aan.