Elaimet 6

De engel antwoordde. De vlinder keek naar mij. “Dus jij hebt hem verzorgd?” Ik schrok, maar knikte. “Hoe heet je?”

“Ik… Ik heet Jalo, mevrouw.” De vlinder viel een halve meter naar beneden.
“Jij noemt mij mevrouw?” De engel gooide zijn hoofd naar achter en hinnikte luid. De vlinder kwam vlak voor mijn gezicht zweven. “Ik ben een man, jochie. Ik heet trouwens Perho en die lolbroek onder je heet Hevon en als ik jou was, zou ik maar gauw van hem afkomen. Hij is gewond, mocht je het nog niet doorhebben.” Ik deed haastig wat hij zei, iets te haastig misschien, want ik kwam op mijn achterwerk terecht. Perho en Hevon lachten.
“Dit is niet grappig!”
“Jawel, jij bent gewoon grappig. Waarom heb je hem eigenlijk meegenomen, kameraad?” Hevon antwoordde iets in de taal die ik niet verstond. “Dat meen je niet!” Hij zei nog meer en Perho’s verbazing leek bij ieder woord groter te worden. “Weet je het zeker?” “We wachten al zolang. Je weet wat dit betekent...” Om de een of andere reden lachte de vlinder. “Als de Raad dit hoort…” Waar ging dit over? Het plezier van daarnet was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze hadden het duidelijk over mij, maar het klonk alsof ik bijzonder was en dat was ik zeker niet. “Dat zal ik doen, maar eerst ga ik iemand halen om jou te verzorgen.” Voor ik iets kon vragen, vloog hij weg. Ik ging naast Hevon in het gras zitten en deed het enige wat ik kon doen. Wachten.

Ik had geen idee hoelang ik daar al zat, alle besef van tijd verdween op deze merkwaardige plek. Plots zag ik een zwart stipje in het uitgestrekte blauw, dat steeds groter en groter werd. Het was te groot voor Perho, maar het zag er ook helemaal anders uit dan Hevon. Even dacht ik dat het ook een mens was, maar toen zag ik de bezem waarop ze vloog. Ik keek om me heen, maar het land was hier zo vlak dat ik me nergens kon verbergen. Ik ging vlakbij Hevon staan. Hij was een engel dus dan zou hij me wel beschermen tegen die duivelse heks.