Elaimet 5

Ik had mijn vest gebruikt om hem te verzorgen en ik droeg alleen nog maar een dun hemd. De wolken kwamen steeds dichterbij. Nog even en ik zou ze kunnen aanraken…

“Kijk, Jalo, die wolk lijkt wel een konijntje. Ik wilde dat ik het kon aaien.” Ik glimlachte.
“Als we nu eens samen leren vliegen? Dan kunnen we er samen heen.” Pilvi sloeg haar armpjes om me heen.
“Oh, wil je echt met me meegaan?”
“Natuurlijk, ik laat mijn lief klein zusje toch nooit alleen?”
“Ik vind het zo fijn dat jij mijn broer bent.”

Opeens werd ik omgeven door een dichte mist. We bleven nog steeds stijgen. Nam de engel me dan toch mee naar de hemel? Zou ik Pilvi zien? Het volgende moment was er boven me alleen nog maar blauw. De wolken leken één hobbelig wit tapijt te vormen onder ons. Eindelijk stopte hij met stijgen en vlogen we gewoon recht vooruit. De zon scheen op mijn gezicht en ik was niet langer bang om te vallen. Langzaam doezelde ik weg. Toen ik even later mijn ogen weer opende, wist ik niet wat ik zag. Het witte tapijt leek bedekt met groene weiden en er stroomden zelfs beekjes door. Her en der waren engelen te zien. Hun lichamen waren even wit als dat van degene waar ik op zat, maar hun vleugels hadden alle mogelijke kleuren. Ik zag zelfs enkele gebouwen staan. Plots begon hij te dalen. Ik greep me stevig vast. De engel landde op een weiland naast een stroompje. Hij zette een paar wankele passen en ik voelde hoe hij met zijn gewonde been trok.
“Hevon! Wat is er met jou gebeurd? Ben je aangevallen door een sorkka?” Ik keek om me heen om te zien wie de eigenaar was van dat hoge stemmetje. Een groot uitgevallen vlinder vloog naar ons toe. De engel maakte geluiden die ik nog nooit eerder gehoord had, de vlinder leek hem te verstaan, want daarna zei hij: “Hemeltjelief, je mag van geluk spreken dat je bent kunnen ontkomen.” De engel antwoordde. De vlinder keek naar mij. “Dus jij hebt hem verzorgd?” Ik schrok, maar knikte. “Hoe heet je?”