O4 || Run And Cry

Ik besloot dat het slim was om weg te gaan...
Clove wierp een blik op Glimmer, die nat van het rode bloed geruisloos op de grond lag.
Razendsnel gooide ze een mes in mijn richting.
Ik ontwijkte het zonder moeite.
De rest kwam langzaam op me af, en bedacht me dat het feestje nu wel voorbij was, dus zette ik het op een rennen.
Mijn hart bonkte hard in mijn keel.
Gelukkig was ik erg snel, en hoorde ik ze al gauw niet meer, ik was ze kwijt.
Ik rende nog een stuk door, totdat ik zeker wist dat ik ze kwijt was.
Tegen die tijd zakte ik door mijn benen van vermoeidheid.
Ik besefte me nu pas waar ik ingegooid ben.
Ik leg mijn hoofd in mijn handen en jank mijn ogen zowat uit mijn kop.
Het lijkt wel alsof ik daar een dag zit. Misschien was dat zelfs wel zo.
Voetstappen.
Ik greep mijn mes en bereidde mezelf voor.
Ze hebben me vast gevonden, toen ik zat te huilen. Dacht ik.
Maar het was De Beroeps helemaal niet, het was die jongen, Peeta.