Oh-ow, ouders

Het zweet liep al helemaal van mijn voorhoofd. "Amai, hier is hier stil", zei pap. "Euh, mam, pap? De tv is stuk", zei ik angstig. "Hoe komt dat?" bij het laatste woord was er al een strenge toon. Net voordat ik mijn uitleg wou doen onderbrak Justin me: "Het is mijn schuld. Het is mijn fout." Ik keek hem verbaasd aan. Justin deed dezelfde uitleg als ik hem had verteld. Ik kon mijn oren niet geloven. Hij loog tegen pap, voor mij. Hij nam de schuld op zich. "Wat?! Justin! Je hebt een maand huisarrest, voorlopig, en je moet klusjes in huis doen! Ga direct naar je kamer!" Justin liep naar zijn kamer. Ik ging hem snel achterna.