1.4 Memories

De volgende dag werd hij met een lichtelijk opgewekt gevoel wakker, wat nieuw voor hem was. Misschien was het de hoop dat hij haar vandaag weer zou zien dat hem dit gevoel gaf, maar wat de reden ook was, hij genoot ervan. Een geeuw verliet zijn mond en hij strekte zich goed uit voordat hij zijn deken van zich afsloeg en op de rand van zijn bed ging zitten. Hij keek naar zijn wekker en zag dat het al half twaalf was, wat hem op deed veren van zijn bed. Dat betekende dat hij nog maar een uurtje had om zich klaar te maken voor de date.
Nadat hij zich had gedoucht en aangekleed was, stond hij in de keuken met een kop thee. Om heel eerlijk te zijn kon hij geen hap door zijn keel krijgen van de zenuwen die door zijn lichaam gierden, dus hield hij het maar gewoon op thee. Hij zou wel wat eten als hij tegenover haar zat, of misschien daarna.
Terwijl zijn thee wat aan het afkoelen was, keek hij onrustig door het appartement. Het was lastig iets te vergeten want hij zou slechts naar hun koffiezaak gaan. Nee, niet slechts. Hij zou haar weer zien in hun koffiezaak. De plek waar ze de meest geweldige en meest verschrikkelijke tijden hadden beleefd.
Het klonk misschien raar, maar het was hun plek geworden waar ze dingen bespraken die ze eigenlijk niet met elkaar hadden willen bespreken. Beiden hadden ze zich minder opgelaten gevoeld om gevoelige onderwerpen aan te kaarten en dankzij hun redelijk afgelegen vaste tafel hadden ze ook geen last van mensen die hen konden horen.
Hij zette zijn lege mok neer op het aanrecht en pakte zijn mobiel op, waarna hij de keuken verliet. Hij had geen berichtje van haar gekregen, maar dat hoefde niet te betekenen dat ze niet zou komen. Met een soepele beweging trok hij zijn jas aan, stak zijn mobiel in zijn jaszak en pakte zijn sleutels, waarna hij zijn appartement verliet. Hij had besloten met de auto te gaan, het was immers niet echt op loopafstand van zijn appartement en de metro was niet het meest handige vervoersmiddel als je in een wereldberoemde boyband zat. Dus stapte hij in zijn Range Rover en reed hij de garage uit, waarna hij de weg op draaide.
Zijn handen waren strak om het stuur gebald en hij richtte zich op de weg die voor hem lag, proberend zijn gedachten en zijn zenuwen te laten verdwijnen. Maar zoals gewoonlijk mislukte dit en voor hij het wist zat hij met zijn gedachten bij een afspraak die hij liever nooit had gehad.

Hij had zijn auto weggezet en liep het laatste eindje zo snel mogelijk naar de koffiezaak, waar Hailey had gevraagd hem te ontmoeten. Ze hadden elkaar dagen niet gesproken en nu had ze eindelijk weer wat laten horen. Hij had zich zorgen gemaakt, maar deze waren weggenomen door het sms'je waarin ze vroeg of hij haar kon zien in hun koffiezaak om drie uur, waarop hij natuurlijk meteen ja had gezegd.
Hij stapte de zaak binnen en liep meteen door naar hun tafeltje, achterin het pand waar Hailey al zat. "Hi babe," begroette hij haar met een kus op haar lippen. Hij nam tegenover haar plaats en keek haar met een glimlach aan. "I've missed you so much, it's unreal. You had me worried there though, I thought something might have been wrong or that you wanted to end us." Hij fronste even, maar vrij snel verscheen er weer een glimlach op zijn gezicht. "Luckily you're still here looking as beautiful as ever and you don't look like you're about to break up-" Hij zag hoe tranen in haar ogen verschenen en een lichte angst stroomde door zijn lichaam. "Are you?" Meteen schudde ze haar hoofd en pakte ze zijn hand beet.
"No, god no Liam, I'm not breaking up with you. It's just.." Ze liet een beverige zucht horen. "I need to talk to you about something."
"Okay, but you're kind of freaking me out." Hij lachtte wat ongemakkelijk, ze zorgde ervoor dat zijn lichaam een storm van zenuwen en angsten was en de stilte maakte het er niet beter op.
"Well, remember our appointment last week?" Hij knikte. Ze hadden een ultrasound gehad en daarbij het hartje van hun baby horen kloppen. Het was een van de mooiste momenten in zijn leven geweest. Nu hij eraan dacht, voelde hij dat hij alweer begon te glimlachen. "Two days later I woke up and saw that I was bleeding. Not a major one, but because it isn't normal to bleed during your pregnancy, I went to the hospital to get it checked. And.." Ze stopte toen ze hem aankeek. Hij kon alleen maar zijn hoofd schudden en legde zijn hoofd wanhopig in zijn handen.
"I had a miscarriage Liam. I'm sorry.." Nogmaals schudde hij zijn hoofd met tranen in zijn ogen en hij pakte haar handen stevig beet.
"It's not your fault, Hailey, you know that." Ze keek hem niet aan en hij voelde zich machteloos.
"But I did feel a bit relieved and that makes me guilty." Onderzoekend keek hij naar haar, maar ze ontweek zijn blik. "How were we planning on making it work? You are always busy with work. You have worldtours, promotiontours, recordingsessions.. I know it sounds really bad but this might not have been the worst thing that happened to us." Hij wist dat ze dit niet meende, dat ze een excuus zocht om haarzelf ergens van de te beschuldigen, dat ze ruzie zocht om een andere pijn te voelen dan de de pijn van het verlies van haar ongeboren kind.
"Because we love each other, so we can make almost anything work." Hij schoof zijn stoel om de tafel heen zodat hij naast haar kwam te zitten. "I'm so sorry that you went through this alone, you could have called me. I would have been there for you, you know that right?" Ze keek hem aan met een betraand gezicht en knikte. "Good. I will always be there for you." Hij trok haar in een knuffel en hield haar stevig tegen zich aan terwijl hij zijn eigen verdriet nog maar even aan de kant schoof. Dat verdiende ze niet.

Met zijn handen in elkaar gevouwen zat hij aan hun vaste tafeltje te wachten. Zijn blik gleed onrustig over de verschillende mensen en kwam iedere keer weer uit bij de deur waardoor ze naar binnen moest komen. Zijn mobiel lag voor hem op tafel met het scherm in zicht zodat hij ieder inkomend berichtje meteen kon lezen. Dit was echter nog niet nodig geweest en hij wist niet of dat een goed of slecht teken was. Ze zou wel komen, anders had ze hem allang afgezegd. Ze moest wel komen.
Hij tikte met zijn vingers op het tafelblad en wierp een blik op de klok voordat hij zijn blik weer naar de deur liet glijden. Het was alsof al zijn geduld dat hij al die jaren had gehad, spontaan was verdwenen en hem achter had gelaten in een lichaam dat het woord geduld nog nooit had gehoord. Weer ging zijn blik naar de klok. Half twee. Ze was laat, ze was bijna nooit laat. Hij was altijd laat. Zij niet.
Ze zou wel komen. Ze moest komen.