1.2 Memories

Met een fles wijn in zijn handen stapte hij Niall's appartement binnen. Ze hadden elkaar de moeite bespaard om iedere keer te moeten wachten bij het portier tot de deur zou worden geopend, door iedereen een sleutel te geven van elkanders appartement. Dit zorgde voor heel wat minder stress om herkent te worden tijdens het wachten en het was gewoon een stuk makkelijker.
Hij zette de fles wijn neer op het kastje in de hal en trok zijn jas uit. Zijn telefoon haalde hij uit zijn jaszak en hij kon het niet laten om te kijken of hij nog een berichtje van haar had ontvangen. Helaas stond er niets, geen berichten, geen gemiste gesprekken en geen voicemails.
"Oi mate, didn't hear you come in. What are you doing here?" Hij keek op van zijn telefoon en zag Niall hem verbaasd aankijken. Maar deze blik veranderde al snel toen zijn telefoon in Niall's blikveld viel. "You really need to stop doing that, you're only hurting yourself. Come on, the rest is already here." De telefoon liet hij in zijn broekzak glijden en zwijgend pakte hij de fles wijn voordat hij Niall volgde.
Enthousiast werd hij door de anderen ontvangen en met een glimlach nam hij plaats aan de tafel. De fles wijn zette hij in het midden neer, waarna die al vrij snel werd geopend en in vijf glazen werd geschonken. Louis praatte vrolijk over het weekend dat hij thuis had doorgebracht, waarin Zayn soms ook wat liet vallen over zijn weekend bij zijn ouders en Harry en Niall af en toe lachten. Hijzelf luisterde zwijgzaam, niet in staat te vertellen over zijn afgelopen weekend omdat hij niet naar huis was gegaan. In plaats daarvan had hij alleen in zijn appartement gezeten met een flinke voorraad aan alcoholische dranken.
Sinds Hailey uit zijn leven was verdwenen had een grote leegte haar plaats ingenomen en hij wist niet hoe hij daar mee om moest gaan. Het was alsof alles waar hij eerst van had genoten hem nu alleen maar kwelde. Zelfs dit etentje met zijn beste vrienden wist de leegte niet te vullen en dat zorgde voor een grote frustratie van zijn kant. Een frustratie die nogmaals zijn glas volschonk en deze gulzig opdronk.

Het werd steeds later en de drank vloeide rijkelijk, wat ervoor zorgde dat zijn lippen meer van elkaar werden gehaald en zijn lachspieren weer werden geactiveerd. Er hing een waas in zijn hoofd die ervoor zorgde dat alles leuker werd, zorgelozer. Harry vertelde met grote gebaren over zijn korte reis naar Australië en Niall vertelde de meest slechte grappen die bij Liam tranen over zijn wangen lieten lopen. Het was weer zoals vanouds. De gezelligheid die ze iedere keer weer met elkaar creëerden, de huiselijkheid. Het was een band die ze deelden die iedere keer weer duidelijker werd tijdens deze etentjes.
Licht wankelend stond hij op om naar het toilet te lopen en hij excuseerde zich van de jongens, voordat hij de hal in verdween. Toen hij weer alleen was veranderde zijn vrolijkheid weer in diezelfde leegte die hem iedere dag opslokte. Hij probeerde het van zich af te schudden maar toen hij in de spiegel keek zag hij dat hij er niets tegen kon doen. De leegte had weer bezit van hem genomen en het maakte niet uit of zijn hersenen werden bedoezeld door de alcohol of zijn vrienden met leuke verhalen op hm zaten te wachten, hij was alleen.
Met trillende handen haalde hij zijn telefoon uit zijn broekzak en ontgrendelde hij deze. Vrijwel meteen verscheen zijn contactenlijst en zocht hij naar haar naam. Zonder er ook nog maar een seconde langer over na te denken, drukte hij op het juiste icoontje en bracht hij zijn telefoon naar zijn oor. Zijn hart maakte een sprongetje toen hij hem hoorde overgaan en hij staarde strak naar zijn spiegelbeeld, een buik vol zenuwen.
"Liam?" Haar stem was prachtig en toverde meteen een glimlach om zijn lippen. Dit had hij zo gemist, het horen van haar stem. Die zachte, fluwelen stem. "Why are you calling? Is something wrong?" Hij kon de bezorgdheid door haar stem heen horen en het kalmeerde hem. Ze gaf nog steeds om hem, hij maakte nog steeds een kans.
"I miss you, I missed your voice, your face, your hair, your body, god I miss you so much Hailey." Hij slikte moeilijk en zag in de spiegel hoe tranen in zijn ogen opwelden. "I need to see you, when can I see you? I really need to see you Hailey." Zijn stem klonk verstikt door de tranen die nu over zijn wangen rolden.
"Liam, you're drunk. Please don't call me, you know you can't see me anymore. I'm sorry, Liam. Goodnight." Een snelle pieptoon vulde zijn oor en hij balde zijn vuisten. Een machteloos gevoel nam bezit van zijn lichaam en hij wilde schreeuwen, slaan, alles behalve zich zo ongelovelijk machteloos voelen.

Vermoeid haalde hij zijn deur van het slot af en stapte zijn appartement binnen. De deur viel met een doffe klap achter hem dicht en met moeite liep hij naar de woonkamer, waar hij zijn sleutelbos op de tafel gooide en zijn jas over de stoel hing. Zijn mond voelde kurkdroog en het enige wat hij wilde was een groot glas water en zijn bed. Hij vulde een glas en dronk deze gulzig leeg, waarop hij het nog eens vulde en dit keer het glas minder snel leeg dronk. Toen hij zich omdraaide, zag hij dat Hailey naar hem keek vanuit de deurpost. Een glimlach verscheen automatisch om zijn lippen.
"Hey, I didn't know you would be here." Blij verrast liep hij naar haar toe om haar een kus te geven, maar ze duwde hem zacht weg. "You asked me to be here. You wanted to have a movienight after you finished recording?" Hielp ze hem herinneren en hij kon zich wel voor zijn hoofd slaan.
"Oh god, I'm so sorry love, I totally forgot. We just finished recording and it went so well that I totally forgot you would come." Ze schudde enkel haar hoofd en keek hem met een vermoeide blik aan. "It's not the first time Liam, this happens almost everytime. And you never check your phone during recordings, so what do you want me to do? Because I don't know anymore." Ze had haar armen over elkaar geslagen en keek hem met een onwetende blik aan.
"I'm sorry, I really am. I will make sure this won't happen again, I promise. It's just that work-" Haar hand ging omhoog en ze maakte een gebaar dat hem het zwijgen oplegde. "You know that's not true, you always forget. I know your work is important, but just don't ask me to come when you know you'll forget about me, okay?" Hij kon enkel knikken. Zijn handen stak hij naar haar uit en hij trok haar aan haar armen dichter naar hem toe. "I know I messed up, but would you please stay the night? I will make you the best breakfast you've ever had." Deze woorden wisten toch een kleine glimlach bij haar vandaan te krijgen en ze schudde even licht haar hoofd, waarop ze ingevend zuchtte. "Okay, but just because I'm too tired to go home now." Deze woorden zorgden voor een grote glimlach om zijn lippen en hij trok haar nog dichter tegen zich aan, waarna hij zijn lippen op de hare drukte. "God, I love you.." Mompelde hij.