Chapitre 1

'Deze wereld bestaat uit beroemde mensen en onbekende mensen', begon meneer Levi zijn les. Meestal wist hij mijn interesse wel op te wekken door de eerste zin die hij zei en ook nu was dat weer het geval. Alleen was dat nu omdat ik zijn zin nogal rechtlijnig vond. Het was ondoordacht alsof hij het uit het eerste beste roddelblad had overgenomen. 'Maar wanneer ben je beroemd?', vroeg hij en ik ging er vanuit dat zijn vraag retorisch was. Hij verwachte nooit echt een antwoord op zijn vragen, want hij gaf zelf het antwoord. Dat was iets dat de meeste leerkrachten wel deden: vragen stellen en deze nadien zelf beantwoorden. Misschien was het wel omdat ze er vanuit gingen dat leerlingen de moeite niet zouden doen om te antwoorden en dat dus daarom zelf al maar deden.
Zac zijn hand rees de lucht in. Met mijn mond nam ik een grote hoeveelheid lucht naar binnen die er zacht zuchtend terug uitkwam. Ik was me aan het voorbereiden op wat hij ging zeggen.
Zac was een vriendelijke persoon zeker weten, maar zijn opmerkingen sloegen soms echt nergens op. 'Je bent beroemd wanneer je herkend wordt op straat, uitgenodigd wordt op dure feestjes en premières,...'
Mijn oogleden liet ik even dicht vallen en ik boog mijn hoofd naar beneden. Dit ging het begin zijn van een lange uitleg die nergens op ging slaan. Want ik wist dat meneer Levi de stelling niet zo bedoelde. Hij had altijd van die stellingen die je niet rechtlijnig mocht bekijken.
'Maar eigenlijk zijn er niet echt grenzen. Je bent niet beroemd vanaf een bepaalde hoeveelheid aan iets.', zei Zac en hij was overtuigd van zijn woorden. Nu ging meneer Levi hem afkraken.
Het was een vriendelijke en vredelievende man echt waar, maar vond hij dat je niet goed genoeg had nagedacht over iets, dan had je het geweten.
'Inderdaad Zac, er zijn geen grenzen in beroemd zijn', zei meneer Levi en er speelde een kleine glimlach om zijn lippen. Hij was trots, dat zag je zo. Hij was trots dat hij één van zijn leerlingen zo ver had gekregen dat hij hem begreep.
Een andere hand rees de lucht in. Deze keer was het een hand met een bleke huid waar je haast kon doorkijken. De huid was als glas. Doorzichtig en breekbaar. De vingers waren kort en smal en de nagels kort en rond.
'Ja Maya', zei meneer Levi en aan zijn stem kon ik horen dat hij even verbaasd was over het hele fenomeen als ik. Maya was een meisje dat je niet hoorde maar dat wel sprak.
Ze vertelde veel tegen haar vrienden maar er vloeiden maar zelden woorden uit haar mond tijdens de les. Het was opmerkelijk.
'Ze zeggen dat je beroemd bent wanneer je herkend wordt, dus iedereen kan beroemd zijn.', begon ze en ik wist dat deze paar zinnen die ze nu zou zeggen belangrijk gingen zijn. Want Maya wist wanneer ze woorden moest gebruiken en wanneer stilte. De woorden die ze nu uit haar mond liet vloeien waren doordacht alsof ze haar hele leven had gewacht op dit moment.
'Als je goede vrienden hebt of familie herkennen ze je ook. Je bent dus ook beroemd maar zelfs beter dan dat, want je weet dat ze echt om je geven. Het is dus meer en beter dan herkennen. Want in plaats dat ze je herkennen, kennen ze je.'
Maya's mond ging langzaam weer dicht en haar lippen raakten elkaar net niet waardoor er een kleine gleuf ontstond.
Ik knipperde even met mijn ogen. Het klonk zo simpel wat ze zei. En het leek waar te zijn maar ook weer niet.
Zelfs meneer Levi leek niet goed te weten wat hij moest antwoorden. Was er zelfs wel een goed antwoord?
Mijn hoofd draaide ik om en ik keek naar de andere leerlingen. Ik had verwacht dat iedereen er verbaasd bij zou zitten, dat ze het ook zo speciaal hadden gevonden maar niets leek minder waar. Ze zaten zoals ze altijd zaten. Alsof er niets was gebeurd, alsof er niets was gezegd.
En ik vroeg me af of ik echt de enige was die dit opmerkelijk vond.
Ik hoopte op nog meer wijze woorden die uit de mond van Maya zouden vloeien, maar ze sprak niet meer. Ze sprak weer alleen met stilte.