21

Nog steeds zit ik versuft op het bankje kijkend naar het schroeiende gras waar Adelbarn net nog stond. Voorzichtig pak ik de ring op die in een doosje van een uitgedoofde ster zit op en bekijk het even. zijn laatste woorden blijven door mijn hoofd spoken. iemand zal hier voor boeten. Ik heb echt geen idee wat hij hier mee bedoelt en loop een beetje versuft naar binnen. Als ik in de grote zaal kom merk ik dat ik toch langer buiten ben geweest dan dat ik dacht, iedereen is weg en alles word al opgeruimd. Snel loop ik door naar de privé vertrekken waar ik Thor en Frigga aantref.

"oeh, heb je een verzoek gekregen?" Zegt Frigga opgewekt als ze me ziet. Ik kijk haar even verbaast aan maar merk dan dat ik de gedoofde ster nog vast heb, een traditioneel teken hier op Asgard voor een trouw aanzoek. Een beetje versuft ga ik aan tafel zitten terwijl ik de ronde steen op tafel neer leg.
"ja…nee, ik weet niet." Stamel ik meer in mezelf dan dat ik het echt tegen Thor en Frigga heb.
"Lieverd?" Vraagt Thor als hij me niet gehoord heeft. Hierdoor word ik wakker geschud uit mijn eigen gedachtes. Voor ik het in de gaten heb staat Frigga naast me en opent de ster.
"oeh, dit is een goede! Het is een mooie ring." Zegt ze tevreden.
"Waarom draag je hem niet? Waar is de gelukkige man eigenlijk?" Gaat Frigga door zonder echt op antwoord te wachten.
"Ik heb een aanzoek gekregen, maar dat geweigerd…" Zeg ik stilletjes, bang voor de reactie van papa en oma.
"Waarom?" Vraagt Thor een beetje ongelovig waardoor de tranen in mijn ogen komen.
"Ik hoorde gister jullie gesprek, over dat ik moet trouwen met een god, dat ik niet met een aardling kan trouwen. Maar ik hou van Steve." Zeg ik nu luid snikkend.
"Ach, lieverd toch! Dat is helemaal niet erg!" Zegt Frigga dan terwijl ze me stevig knuffelt.
"Je hoeft helemaal nog niet te trouwen, je hebt alle tijd." Zegt Thor lief als ik weer wat gekalmeerd ben.
"Dat was eigenlijk inderdaad wel mijn plan, zolang Steve leeft zou ik het nooit over mijn hart kunnen krijgen om met iemand anders te trouwen." Zeg ik nog een beetje na snikkend waarop Thor mij stevig knuffelt en me een kus op mijn voorhoofd geeft.
"Wie had je eigenlijk gevraagd?" Vraagt Frigga als ik weer wat gekalmeerd ben.
"Adelbarn, het was zo vreemd. Op het moment dat ik nee zij veranderde hij." Van deze opmerking schrikken Frigga en Thor nog al en wisselen een veel betekenende blik met elkaar uit waar ik niets van begrijp.
"Hoe bedoel je, hij veranderde?" Vraagt Thor angstig.
"Nou, zijn huid veranderde van kleur, zijn gelaat hoekiger en zijn ogen donker." Zeg ik een beetje twijfelend, nog steeds niet begrijpend wat er aan de hand is. Frigga ademt een keer diep in en uit en masseert haar slapen.
"We hadden voorzichtiger moeten zijn, ik wist het." Zucht ze.
"Hoe bedoel je? Echt waar hebben jullie het over?" Vraag ik een beetje gepikeerd.

"Toen Frigga hem voor het eerst ontmoette, op haar verjaardag, merkte ze al dat er iets niet helemaal klopte, maar ze kon haar vinger er niet pressies op leggen." Legt Thor uit.
"Adelbarn is een Ashildi." Verteld Frigga verder.
"ho ho ho, wacht even! Adelbarn zii dat hij van Alfheim kwam, komen Ashildi niet van Svartalfheim?" Zeg ik vragend.
"ja, maar ik weet het zeker, Ashidi zijn eigenlijk zwarte elfen, maar er zit goed in ze. Als zij een goed leven lijden worden het Asgeiren en gaan ze inderdaad naar Alfheim, echter. Als ze het slechte pad kiezen worden ze Brynhildi en moeten ze naar Svartalfheim waar zij de heersers van het kwaad worden. De gevaarlijkste wezens van het hele universum." Verteld Frigga verder.
"Zij hij nog iets?" Vraagt Thor nu weer bezorgt.
"STEVE!" Roep ik uit het niets. Nu weet ik pas wat zijn laatste woorden betekende. Zonder nog iets verder te zeggen sta ik op en ren naar mijn eigen slaap vertrek. Half overkop zoek ik mijn harnas en probeer dat zo snel mogelijk aan te trekken wat echt niet gaat omdat het allemaal losse stukken zijn.

"Wat is er?" Vraagt Thor die in mijn deuropening staat.
"Zijn laatste woorden waren dat iemand hiervoor zal boeten, ik moet naar Steve toe." Zeg ik gehaast terwijl papa me helpt met mijn schouder plaaten. Ik moet er niet aan denken wat hij Steve zou kunnen aan doen. Als ik aan Steve denk voel ik dat de kamer langzaam begint te draaien en mijn hoofd licht word, voor ik het in de gaten heb ben ik weg geflitst en vlieg ik met de snelheid van het licht door de ruimte. Dit was niet de bedoeling! Ik wilde gewoon via de Bifrost gaan, maar alle gevoelens en gedachte aan Steve zullen me wel getrigerd hebben. Ik blijf me concentreren op Steve zodat ik niet in miljoenen stukjes uit elkaar getrokken zal worden hier in de ruimte.

Als ik op de aarde aan kom zweef ik een moment lang midden in de woonkamer van Steve. Al snel krijgt de zwaartekracht grip op mij waardoor ik op de grond val en bewusteloos raak.