039

Terwijl ik met een aantal fans op de foto ga is Kayla een eindje verderop met Thomas, onze bodyguard op een bankje gaan zitten. Vandaag zou onze dag moeten zijn, zonder fans. Soms is het gewoon zo vervelend om beroemd te zijn. Zoals nu ik kan niet eens een wandeling maken met mijn vriendin.
'Harry? Harry?' Ik kijk het meisje voor me aan. 'Sorry, wil je op de foto?' Het meisje knikt en houdt haar telefoon voor onze gezichten. 'Bedankt Harry.' Ik glimlach naar het meisje en richt me dan weer op de volgende fan.
Een half uur later zijn alle meisjes weg en loop ik naar het bankje. 'Het spijt me zo erg Kayla.' Kayla haalt haar schouders op en staat op. 'Kom dan lopen we verder. Ik knik waarna ik mijn vingers weer met die van Kayla verstrengel. In het vondelpark zijn verschillende straatmuzikanten, de een net weer wat beter dan de ander. Mijn oog valt op een groep van 2 jongens, de een speelt gitaar terwijl de ander zingt. Ik blijf stil staan en dwing daarmee Kayla ook om te stoppen met lopen. 'Wat is er?' 'Luister eens goed.' 'Ik ken het liedje niet hoor.' 'Ik ook niet maar die jongen heeft echt een mooie stem.' 'Zullen we ze dan maar wat geld geven?' 'Geld en het kaartje van Simon.' 'Het kaartje van Simon? Je kent die jongens niet eens.' 'Wat maakt het uit?' Ik haal mijn schouders op en trek Kayla mee richting de jongens. Als ze klaar zijn met hun liedje klappen we. 'Wow jongens jullie zijn echt heel goed. Willen jullie carrière maken in de muziek?' 'Eigenlijk niet, we verveelden ons en toen zijn we hier heen gegaan.' 'Jullie zijn echt heel goed. Ik wil jullie dit kaartje geven, het is van Simon Cowell. Bel hem over een week dan zorg ik dat hij weet dat jullie bellen.' 'Ja natuurlijk, iedere idioot kan zeggen dat dit het nummer van Simon Cowell is.' 'Jullie weten niet wie ik ben?' De jongens schudden beide hun hoofd. 'Ik ben Harry Styles, lid van One Direction. Simon is de manager van de band.' 'O sorry wij zijn daar niet echt in thuis, wij zijn niet zo van de boybands.' Zegt de jongen met de gitaar terwijl zijn hoofd langzaam rood wordt. 'Dat maakt toch helemaal niks uit. Hoe heten jullie dan kan ik dat doorgeven.' 'Ik ben Finn en die gast met de gitaar heet Jochem.' 'Nou fijn om jullie te ontmoeten.' Ik geef ze beide een hand en kaartje. 'Wij gaan weer verder succes verder.' Finn en Jochem bedanken me nogmaals waarna Kayla en ik verder lopen.
Een paar minuten later staan we recht tegenover het Rijksmuseum. 'Wat een prachtig gebouw!' Kayla pakt haar telefoon en maakt meteen een paar foto's. 'De volgende keer als we in Amsterdam zijn gaan we er naar binnen maar dat redden we vandaag niet, sorry.' 'Dat maakt toch helemaal niks uit.' Kayla drukt een kus op mijn wang en neem hier dan ook een foto van. 'Zullen we verder lopen? Straks hebben we weer last van fans.' Kayla knikt en hand in hand lopen we weer verder.
'We gaan met de tram' zeg ik en wijs naar de tramhalte aan de overkant van de weg. Met twinkelende ogen kijkt Kayla me aan waarna ze me de weg overtrekt richting de tramhalte. 'Daar komt onze tram net aan, lijn 4 richting het centraal station.' Kayla knikt en staat als een drie-jarig meisje te wachten tot de deuren open gaan. Als ze eindelijk open gaan stappen we de tram in en begroeten we de trammachinist. 'Waar moeten we er uit?' 'Twee haltes verder, Keizersgracht/Utrechtsestraat.'
Twee haltes later stappen we nadat we de trammachinist gedag hebben gezegd uit bij de goede halte. 'Waar gaan we nu heen?' Ik lach zachtjes en wijs voor me uit. 'We lopen deze gracht af tot we bij de Herengracht zijn daar staat het bankje van Hazel en Gus.' Er verschijnt een twinkel in Kayla's ogen waarna ze me met een ruk meetrekt richting het einde van de gracht.