11. Jake

Jake

Jake
Ik sta een stap verwijderd van wat er afspeelt. De wond op mijn gezicht die van mijn rechter slaap tot mijn rechtermondhoek loopt is nog geen schrammetje bij wat voor pijn ik in mijn hart voel. Pearle ligt bewusteloos op haar zij op de grond. Haar gezicht is een kunstwerk van straaltjes bloed die uit de wond komen. De poema, Rumo, kijkt piepend naar haar. Hij drukt zijn snuit in haar hals en probeert haar wakker te maken. Maar dat lukt natuurlijk niet. Ik kom een halve stap dichterbij. Rumo kijkt naar me op en ik kan een hulpeloze blik uit zijn ogen opmaken. Ik zet nog een halve stap en kniel neer bij het bewusteloze lichaam van het meisje waar ik verliefd op ben. ‘Pearle?’ Geen antwoord. Ik schuif mijn armen onder haar knieholtes en haar rug. Als ik naar de poema kijk en hij niks doet til ik haar op. Ze is veel lichter dan ik had verwacht. Ik hou haar zo vast dat haar hoofd omhoog tegen mijn schouder ligt. ‘Ik zorg dat ze weer beter wordt.’ fluister ik tegen Rumo. De poema maakt een geluid dat veel lijkt op menselijk gehuil. ‘Het komt goed.’ En met die woorden loop ik weg van de poema, op weg naar het dorp waar ik hoop dat ze Pearle kunnen opknappen.
Ik loop het dorp binnen dat mijn thuis is. ‘Jake! Ik heb je overal gezocht waar… Wat is er gebeurt?’ Mijn oudste broer Thomas loopt naar me toe. ‘Wow, jullie moeten even langs de eerste hulp.’ Ik knik maar voel dat mijn benen me niet lang meer kunnen dragen. ‘Is dit dat meisje dat je leuk vind? Aaron heeft me het een en ander vertelt.’ Ik knik onder het lopen en kijk naar Pearle. Het lijkt wel of ze elke seconde bleker wordt. ‘Ze heet Pearle.’ Thomas knikt. Hij heeft zich een jaar geleden met een bloedbond verbonden met een meisje, hij weet hoe het is om echt verliefd te zijn. ‘Een poema viel ons aan.’ Ik weet dat hij nu medelevend naar me kijkt maar ik blijf naar Pearle’s bleke gezicht kijken. ‘Maar hoe gaat het nu met jou en je vrouw?’ Ik weet dat het een slechte smoes is om van het onderwerp af te komen maar ik weet niks beters. ‘Het gaat goed,’ Hij zwijgt even alsof hij niet weet of hij het wel of niet moet vertellen. ‘Ze is in verwachting.’ Ik kijk op. ‘Echt? Gefeliciteerd!’ Ik weet best dat ik overenthousiast doe om de andere gevoelens buiten te sluiten. Thomas blijft stil. Als ik opkijk zie ik een grote, blije glimlach op zijn gezicht. Die kijkt uit naar een kindje.
We komen aan op de eerste hulp. ‘Een moment… Oh.’ Het meisje achter de balie drukt snel op een knopje en na drie secondes komen er twee dokters naar ons toe. Een dokter neemt Pearle van me over. Ik probeer bij haar te komen maar de andere dokter houd me tegen. ‘Je mag zo naar haar toe, eerst moeten we die lelijke wond op je wang verzorgen.’ Ik laat me meetrekken en hoop dat het snel voorbij is zodat ik naar Pearle kan.
‘Ga maar op die stoel daar zitten.’ Ik ga zitten op de stoel die de dokter me heeft aangewezen. Hij doet een vloeistof uit een flesje op een doekje. ‘Dit kan een beetje prikken.’ Ik zet me schrap en knijp mijn ogen dicht maar als de doek mijn wond raakt voel ik alleen maar een lichte tinteling. De dokter zet er een paar hechtingen in en brengt me dan naar Pearle.