Rose Belle

Mary gaf zenuwachtig een zacht kneepje in Roos haar hand. "Ik had nooit gedacht dat ik dit nog een keer zou meemaken," snotterde ze. Ze snoot haar neus luidruchtig in de witte kanten zakdoek.
Roos zelf had ook tranen in haar ogen. Lively lag te bevallen. En ze kon er bij zijn!
Het duurde niet lang of er lag een klein bruin veulentje, met witte sokjes en een wit kolletje op haar hoofd in het gras. Lively begroette haar kind met een zacht stootje van haar neus.
"Ach kijk nou!" riep Mary. "Ze is ook nog helemaal gezond!"
Roos knikte en keek toe hoe het veulentje haar eerste stapjes zette en vervolgens bij Lively ging drinken. De andere dieren in de kudde begroeten het nieuwe diertje. Fury is super trots. Weer een nieuw lid van de kudde erbij!
Kisses hinnikt en duwt haar neus tegen Roos aan. Roos glimlacht. "Oh, lieve Kisses!" Ze krabbelt de merrie achter haar oor. "Volgend jaar krijg jij er ook een. Dat weet ik zeker!"
Het veulen, een merrie, moet ook nog een naam hebben, vind Roos. Ze weet er zo snel alleen geen. Die naam komt dan nog wel, denkt Roos.

James omhelst zijn vader stevig. "Ik vind het zo goed van je pap, dat je eindelijk de stap wilt nemen om van je alcohol verslaving af te komen! Ik weet zeker dat mama trots op je zou zijn geweest, dat je aan onze band wilt werken! Ik kom je elk weekend opzoeken hoor!"
James, zijn vader en Roos staan voor het afkickcentrum. Eigenlijk was er geen plekje meer maar dankzij Avery, die ze in het afkickcentrum goed kennen door haar moeder die er regelmatig zit, kan James zijn vader toch terecht. Avery vond dat ze nog wel wat goed te maken had, zei ze.
James zijn vader glimlacht met tranen in zijn ogen. "Bedank je vriendinnetje maar," hij kijkt dankbaar naar Roos. "Zij heeft me omgepraat."
James geeft Roos een kus.
James zijn vader geeft zijn zoon nog een laatste knuffel voordat hij door de draaideuren naar binnen gaat.
"Ik ben je echt heel dankbaar Roos," zegt James. "Het was echt heel lief dat je ook nog eens op zoek ging naar mijn oude lerares waarmee ik vroeger zo goed kon praten, de enige die wist wat er zich bij mij thuis afspeelde."
Roos bloost. "Ja, alleen jammer dat ze pas geleden is overleden."
James knikt. "Ja dat wel. Zo kan ik haar nooit laten weten wat ze voor me betekent heeft en hoeveel steun ik aan haar heb gehad..."
"Ik weet zeker dat..." begon Roos. "Uh, hoe heette ze ook al weer?" Roos schaamde zich dat ze de naam van die vriendelijke vrouw was vergeten.
James vond het gelukkig niet erg. "Rose Belle heette ze."
Roos maakte haar zin af. "Ik weet zeker dat mevrouw Belle wel heeft geweten hoeveel steun je aan haar had." James knikte verdrietig. Roos kreeg ineens een geniaal idee. "Lively heeft vanmorgen eindelijk haar veulen gekregen," vertelde ze.
"Oh wat leuk!" reageerde James verrukt.
Roos knikte heftig. "Ja zeker, en nou weet ik ook hoe we Mevrouw Belle een beetje kunnen bedanken."
"Hoe dan?" vroeg James verbaasd.
"We noemen het veulentje van Lively, Rose."
James glimlachte van oor tot oor. Een traan rolde over zijn wang. "Ik heb er geen woorden voor Roos. Zo mooi! Ik weet niet wat ik moet zeggen!"
"Je hoeft ook niks te zeggen James," fluisterde Roos. Ze pakte zijn hand vast. "Kom, we gaan naar huis..."