1. De kennismaking van Caspian en zijn hond

Er was eens een prins. Hij was zeventien, had langer bruin haar tot aan zijn hals en had donkerbruine ogen, bijna net zo donker als zijn pupillen. Hij heette Caspian, nogal een rare naam. Caspian leek op een Spanjaard maar neen, dat was hij helemaal niet. Hij was een Telmarijn die in Narnia woonde. En Narnia was veel mooier dan Spanje door zijn natuur, de azuurblauwe zeeën en de wonderlijke wezens die er woonden. Ja hoor, in Narnia woonden er wezens die wij, als mensen op de aarde, ons nauwelijks konden voorstellen. Zoals faunen, centaurs, dryades, satirs en verschillende sprekende dieren. Op een dag werd hij wakker gelikt door zijn hond, een Beagle. Die hond luisterde alleen naar hem, bij andere mensen of wezens beet hij in hun schoenen, pantoffels of poten, wat ze natuurlijk niet leuk vonden. Maar Caspians hond, die vond het wel leuk. Hij stond op en had wel zin in een wandelingetje, en deed hij dat dan ook. Hij genoot erg van zijn wandelingetje en snoof de frisse lucht op. Tot hij een paar stemmen hoorde, die hij tot zijn spijt herkende. Het waren de Pevensies, en als er één ding was dat hij haatte, waren dat de Pevensies wel.