23. Not every story has a happy end.

Terwijl ik aan het jagen was met Emmett zag ik de eerste donkere wolken boven de bosrand uitkomen.
Op dat moment had ik moeten beseffen dat er iets goed mis was. Emmett merkte het ook. Zijn altijd glimlachende mond veranderde in een strakke streep. Zo snel als we konden probeerden we de plek te berijken.
Wat we daar aantroffen was vreselijk. Een grote bradstapel srond op het midden van de open plek waar Mary en ik gister nog de dag hadden doorgebracht, Eromheen stonden de leden van de Volturi. Allemaal leken ze in trans naar het vuur te kijken en mijn ogen werden er ook heen getrokken.
Er was geen mens te ontdekken tussen de vlammen. Mijn ogen flitsten naar de rand van het vuur. Daar tussen de vlammen lag een hand. Het was een kleine smalle zilverkleurige hand. Ik wist dat het Mary was. Aro kwam op ons af. Zijn ogen straalde vrolijkheid uit alsof hij blij was. Hij was waarschijnlijk ook blij. Hij had iemand gevonden om te boeten voor de vrede.
Voordat hij iets kon zeggen was ik omgekeert en naar het huis gerent. Ik hoorde Emmett nog tegen hem schreeuwen.
Thuis liep ik naar haar kamer en vond haar dagboek.

Ze hield een dagboek bij net als ik.

Waarom had ze dat niet verteld? Ik heb de bladzijden omgeslagen. Ik heb ze een voor een gelezen. En ze hield echt van me. Ze heeft geen woord gelogen. De Volturi kon het niet uitstaan dat we een verdrag hebben gesloten met de wolven. Het zou niet natuurlijk zijn. Ze zeiden haar dat zij moest boeten voor haar fouten. Dat ze anders ons zouden doden. Ze stierf om mij te beschermen terwijl ik haar had moeten beschermen. Ik ben het bos ingerent en heb uit woede het halve bos ontworteld toen ik terug kwam lag er een berg as op de tafel en ik wist wat dat as ooit geweest was. Ik zag hoe Carlisle alles in een oude vaas deed en iets tegen me zei maar ik verstond er geen woord van. Rosalie pakte mijn hand en begon troostend tegen me aan te praten. Maar nog steeds drong er geen geluid naar binnen.
Emmett had ondertussen een gat gegraven waar Ésme bloemen in strooide.
Voorzichtig gaf Carlisle de vaas aan mij. Het voelde raar om Mary op zo'n manier in mijn armen te houden. Terwijl ik in de vaas keek begonnen mijn tranen te stromen. Voordat ik de vaas zo kunnen breken legde ik hem op de bloemen. Opeens drong er weer geluid in de verte. Een zacht klagelijk wolven gehuil vulde de lucht en het kippenvel liep over mijn rug.
Ik merkte dat ik alleen was en ging naast het graf zitten. Nadat ik daar een tijdje zat voelde ik dat Ephraim naast me was komen zitten. Op dit moment kon hij niet weggestuurd worden. Op dit moment wou ik hem ook helemaal niet wegsturen. Hij was waarschijnlijk de enige die precies wist hoe ik me voelde. De enige die net zoveel van haar hield als ik deed. Het werd donker en langzaam lieten we de aarde op de bloemen glijden.
'Tot ooit?' Ik probeerde naar hem te glimlachen maar mijn mondhoek wilden niet omhoog. Ik knikte en na een laatste handdruk rende hij onder zacht gejank weg.
Mary heeft gevraagt of ik haar wou vergeten maar dat zal ik nooit kunnen. Mischien als ik het probeer zal het na jaren geen pijn meer doen.
Er is een ding wat ik nog moet doen en dat is de dagboeken verbranden. Het bewijs vernietigen. Ze deed dit zodat ik zou blijven leven maar ik kan niet blijven leven met het idee dat ik haar niet heb kunnen redden.
Ik wou dat ik Mary nooit ontmoet had ,dan zou ze nu nog leven.