20. protecting the beloved

Lief dagboek.
Waarom kan geluk niet eeuwig duren`? Net nu de vrede er is en alles goed lijkt te komen tussen mij en Edward komt de Volturi langs. Ze zeiden ons dat er geen vrede kon zijn tussen weerwolven en vampiers en dat het verdrag verbroken moest worden. Carlisle praatte ze om en iedereen geloofde dat ze terug gingen naar Italie.
S'avonds toen ik op mijn kamer lag te lezen voelde ik dat er iemand naar me keek. Toen ik door het raam keek zag ik Aro, hun leider, zitten. Zijn rode ogen schitterde in het maanlicht. Hij wenkte me en dom als ik was volgde ik hem.

We liepen een stuk door het bos tot we bij een open plek kwamen. 'Denk je dat je deze plek terug kunt vinden?' vroeg hij. Ik snuifte. Wat dacht hij wel niet? Dat ik mijn eigen bos niet kende? 'Dat zal ik dan maar opvatten als een ja?' en met een klein grijnsje ging hij in het natte gras zitten. 'Kom.' riep hij terwijl hij op de grond klopte. 'Geef me je hand.' Langzaam stak ik hem uit en pakte hij hem aan.
De emoties op zijn gezicht veradde niet wat hij aan het doen was. Hij leek aandachtig te luisteren. 'Je bent egoïstisch geweest. Weet je dat? Je hebt geprobeert de natuur te veranderen omdat je niet kon kiezen tussen je hondje en je vriendje.' Ik wist dat hij gelijk had. Ik dacht teveel aan mezelf? Wat kon het mij nou schelen dat de wolven en de vampiers elkaar niet afslachten als er maar niets met Edward of Ephraim zou gebeuren.
'Eigenlijk kunnen we dit niet pikken.' kraakte de stem van Aro 'Maar omdat je dat niet wist zullen we je een aanbod doen. Jij komt over een paar dagen naar deze open plek en boet dan voor de fout die je gemaakt hebt. Doe je dat niet dan zal niet alleen jij sterven maar ook je lieve vampieren en honden vriendjes.' Ik zag een boosaardige grijns over zijn gezicht verspreide en wist dat ik dit niet zou kunnen winnen. Voorzichtig knikte ik. 'Mooi dat is dan geregeld.' en met het gekraak van botten hoorde ik hem opstaan en weglopen.

Ik weet niet hoelang ik nog op de openplek ben gebleven maar pas toen al mijn emoties en gedachten weg waren kon ik terug gaan. Ik wou ze niet ongerust maken. En ik moet ze beschermen omdat ik van ze hou. Morgen zal ik uitgaan met Edward. Aan overmorgen wil ik nog niet denken. Natuurlijk weet ik dat iedereen uiteindelijk zal sterven en dat had ik ook geaccepteerd. Maar het zou zoveel makkelijker zijn om rustig in mijn bed te liggen en te sterven aan ouderdom. Het zou zoveel makkelijker zijn als ik opeens aangevallen werd door een beer en dood zo bloeden.
Nu moet ik mijn eigen einde te moet komen lopen en ik weet niet of ik daar de kracht wel voor heb. Ik weet niet of ik dat wel durf