13Loving

Dagboek.
De zon is weer begonnen met schijnen. De sterren zijn weer aan het schitteren. De Lucht is weer blauw. En ik kan eindelijk weer lachen.
Mary is terug!
Er is helemaal niet met haar gebeurt. Ze lijkt de wolven zelfs aardig te vinden. En in plaats van blij te zijn dat ze terug is bij mij bij ons zei ze gister dat ze Ephraim miste. Een wolf! Hoe kan je die nou missen? Toen ik vroeg waarom ze hem miste zei ze dat hij zo grapig was. Dat hij prachtige verhalen kon vertellen. Dat hij knap en interesant was. En ze kon alles met hem bespreken. Alsof ze dat niet met mij kan. Ik ben een geweldige luisteraar. En ik kan ook mooie verhalen vertellen. En grappige ook. En als ik de gedachtens van de meisjes in het dorp volg ben ik ook knapper. Wat ziet ze in de hond? Wat heeft hij wat ik niet heb? Een hart? Zou dat belangrijk zijn?
Mary is ondertussen precies hetzelfde gebleven. Ze is nog steeds altijd vrolijk. Haar haren vallen nog steeds als een waterval naar beneden. Ze ruikt nog steeds hetzelfde. De sterren in haar ogen schitteren nog steeds. Haar lippen hebben nog steeds die prachtige rode kleur. Ik vraag me weleens af hoe ze zouden smaken?
Ik zou willen dat ze niet de hele tijd door mijn hoofd zou spoken. Al vijf dagen denk ik elke seconde, Elke minuut, Elk uur aan haar. Waarom? Eerst dacht ik dat het uit bezorgdheid kwam. Ze was tenslotte bij hen. Maar nu is ze al bijna 24 uur terug en ik krijg haar gezicht nog steeds niet uit mijn gedachten. Wat moet ik nou? Mischien begin ik wel gek te worden. Zou ik naar Carlisle moeten gaan. Hij is dokter. Hij weet vast wat er aan de hand is. Maar Carlisle verteld het natuurlijk aan Ésme en zij gaat zich zorgen maken. Ik wil niet dat ze zich zorgen maakt om mij. Dat is helemaal niet nodig. Mischien moet ik het eerst aan Emmett vragen en kan ik daarna naar Carlisle gaan?

Ik vond Emmett samen met Rose in het bos. Ze zaten met z'n tweeën het verliefde stelletje te spelen. Niet dat ik daar problemen mee heb maar ik denk dat Rose nog steeds kwaad op me is omdat ik niet voor haar viel. Ik vertelde mijn probleem dus aan Emmett en Rose en toen gebeurde alles heel snel. Rose sloeg me in mijn gezicht en stormde richting het huis. Emmett barste in lachen uit waardoor de grond begon te trillen. Terwijl hij de tranen uit zijn ooghoeken veegde besefte hij eindelijk dat ik het echt niet snapte. Toen sloeg hij zijn arm om mijn schouder en begon op zijn vervelende ik-ben-je-grote-broer- toon tegen me te praten. Ik haat het als hij dat doet. Ik ben 14 jaar ouder. Hij is mijn kleine broertje. Uiteindelijk hield het in dat Emmett een vaag verhaal ophangt waar het antwoord voor mijn probleem in verscholen zit. Toen ik hem nog maar een keer vroeg of ik gek begon te worden zei hij: 'Als jij gek bent geworden,dan zijn we dat allemaal. Je bent gewoon verliefd. Mijn kleine broertje is verliefd. Aaaah.' Boos liep ik terug maar ondertussen dacht ik na. Zou ik verliefd zijn? En nu ik zo aan haar denk ben ik niet verliefd. Ik hou van haar met mijn hele hart. En juist op dit moment heeft ze die Ephraim ontmoet. Zou ze van hem houden?

Sorry dat het zo saai is. Maar ik ben een beetje inspiratieloos.