12 Friendschip

Lief Dagboek.
Zou er iets zijn tussen hemel en aarde? Iets dat mensen niet beseffen? Ik bedoel sinds een paar maanden bestaan er ook vampieren en weerwolven voor mij.
Gisteravond zaten we samen met de hele stam rond het kampvuur boven op een klif. Het was er prachtig. Het vuur wierp een geheimzinnige gloed op de gezichten om mij heen. De golven klotsten tegen de wand. Je Rook het bos, de lucht, het vuur en het water. Ik voelde me zo verbonden met alles om mij heen.
Toen kwamen de verhalen. Ephraim had verteld dat ze voor de kleine kinderen bedoelt waren zodat zij wat konden leren over het verleden van de stam. Eerlijk gezegt had ik eerder het idee dat deze hele bijeenkomst voor mij werd gehouden. Ephraim keek me de hele tijd zo vreemd aan. Alsof er iets zou moeten zijn wat ik moest snappen.
Toen de dorpoudste ,Kifdu, begon te vertellen werd alles doodstil. Zelfs de zee klonk niet zo luid meer. Hij begon met het verhaal over Oewaku en Quile. Dat was prezies hetzelfde als Ephraim me verteld had alleen met een klein stukje informatie op het einde wat hij achtergehouden had. 'Als je iemands zielsverwant bent' begon Kidfu 'Of zoals sommige het noemen als je met iemand bent ingeprent dan ben je vooraltijd met diegene verbonden doormiddel van de geest. Je hoort bij elkaar, zal elke wens van de ander uitvoeren en je zal niet zonder diegene kunnen leven. Net zoals Oewaku &Liliac dat niet konden.
Daarna begonnen de verhalen pas voor mij. Kifdu vertelde over de geestenkrijgers. De eerste indianen van deze stam. Over hun opperhoofd die het voor elkaar kreeg zijn geest in het lichaam van een wolf te plaatsen en zo de eerste weerwolf werd.
Hij vertelde over het bezoek van de eerste vampiers. Wat ze de stamleden hadden aangedaan en dat ze dat nooit konden vergeten. Ze moesten hun vrienden en familie beschermen tegen de bloedzuigers.
Op dat moment kreeg ik het spaans benauwd. Ik was een bloedzuiger! Wat deed ik hier? Terwijl ik probeerde op te staan pakte Ephraim mijn hand. 'Blijf.'zei hij'We zijn nog niet klaar. Het belangrijkste komt nog.' Terwijl ik verder probeerde te luisteren naar het verhaal van Kifdu zag ik de ogen van de andere opvallend vaak mijn kant opflitsen.
Maar terwijl ik in het vuur staarde en luisterde naar de hypnotiseerende stem die zijn verhaal vertelde vergat ik alles om me heen.

Honderden jaren geleden was er in de stam een medicijn naam geweest. Hij luisterde naar de naam Cavu. Als hij voorspelde dat het ging regenen dan regende het. Als hij zei dat de zon zou gaan schijnen dan zou hij gaan schijnen. Hij wist alles. Wie er zwanger zou worden, Wie er dood zou gaan, Wie er ziek zou worden en wie er zo gaan trouwen. Maar op een dag had hij het mis. Hij voorspelde dat het die dag veilig zou zijn. Er zou geen gevaar drijgen. Er zou zelfs helemaal niets gebeuren. Geen zwangerschappen, geen doden, geen zieken en geen bruiloft.
Het was toeval dat Hokus ,een klein jongetje, besloot het bos in te gaan en daar oog in oog kwam te staan met een enorme beer. Hij overleefde het niet en de hele stam was het vertrouwen in Cavu kwijt. Hij hield het nog drie weken vol en verliet toen in het holst van de nacht de stam. Het begin en het einde is ons bekent. Wat er tussen gebeurt is zal altijd een raadsel blijven.
Het was vroeg in de ochtend. Erg vroeg. De dauw hing nog aan de bladeren die zacht heen een weer wiegde in de wind. Cavu stappte de stam weer binnen. Hij was terug! Na bijna drie jaar hun medicijn man kwijt geweest te zijn was hij terug. Hij was verwilderd en hij sprak anders, zuidelijker, maar het was hun medicijnman daar was geen twijfel over nodig. De dag nadat hij teruggekeert was begon hij vreemde wonden te vertonen. Kleine wondjes die maar niet stoppte met bloeden. Elke dag werden het er meer en Cavu voelde zijn einde komen. Met zijn laatste kracht stapte hij uit bed en sprak de volgende woorden.
Zij die voor vrede zorgt
komt niet van hier.
Haar haar zal glinsteren als koper.
Haar huid zal schijnen als zilver.
Haar ogen zullen schitteren als goud.
Als de nood het hoogst is
zal zij komen.
Zij die voor vrede zorgt
heeft slechts een taak.

Toen storte hij te aarde en stierf. Niemand weet waar hij gedaan had tijdens zijn afwezigheid. Mischien had hij gedronken uit het verboden water. Mischien was hij gebijten door een afschuwelijk beest. Mischien was het zijn lot. We zullen het nooit weten.
Terwijl ik luisterde naar het verhaal voelde ik Ephraim in mijn hand knijpen. 'Kom we gaan'zei hij uiteindelijk 'Het is tijd om naar huis te gaan.' Het is nu ochtend en ik vertrek over een uur naar huis. Naar het Cullenhuis. Het enige huis sinds tijden dat ook voelt als een echt huis. Ik geloof dat Ephraim denkt dat ik hem nooit meer wil zien maar dat zal niet gebeuren. We zijn vrienden en vrienden blijf je voor altijd.

Ik ben begonnen aan een nieuwe story zouden jullie die mischien willen lezen?? Just another summer romance <3