9. Quileute

Lief Dagboek.
Wat kan het leven toch veranderen. Het ene moment zat je romantisch met Edward aan de oever van het meertje. Het volgende word je ontvoerd door een roedel weerwolven. Van de verhalen die ik van Edward en Emmett heb gehoord zou je kunnen verwachten dat het vreselijke onbeschofte mensen zijn. Maar dat zijn ze niet. Ze zijn erg aardig en willen mij zo gelukkig mogelijk maken tijdens mijn verblijf hier. Ik zou alleen willen weten waarom ik hier was.
Gisteren ben ik door de wolven hierheen gebracht. Ze verschenen opeens bij het beekje. Twee van hun ,Quil en Levi, vielen Edward aan. Ephraim, Hun leider of alpha mannetje zoals hij hier genoemd wordt, kwam voor mij staan. Iets in zijn trouwe zwarte ogen gaf me vertrouwen. Hij wenkte me met zijn kop en ik volgde hem. Na ongeveer een kwartier lopen kwamen we aan in het bos. En Ephraim rende plotseling het bos in. Voordat ik kon besluiten of ik hem zou volgem was hij al weer terug. Als mens deze keer. Ik had nog nooit zoiets gezien. Zijn roodbruine huid spande strak om zijn spieren. Zijn zwarte haar was kort geknipt. Maar wat mij het meeste opviel waren zijn ogen. Ze waren zwarter dan het bos in de nacht, mooier dan de allermooiste bloem en trouwer dan de allertrouwste honden ogen.
Hij bracht me naar hun reservaat, La push, en tot mijn verbazing was het zo normaal. Ik had vele verhalen gehoord van mijn vader. In alle verhalen waren de indianen slechte,domme wezens. Inboorlingen bijna. Maar toen ik in het kamp kwam was alles zo ,Ik heb er geen ander woord voor, beschaafd. De Quileutes leven in houten huisjes ,kleine houten huisjes. Nergens was een wigwam te zien. Ze liepen ook niet halfnaakt rond en droegen normale kleding. Ik heb zelfs geen pijl en boog gezien. Ephriam bracht me naar een huisje en daar zit ik nu al twee dagen. Ik kan alles krijgen waar ik om vraag maar ik mag niet weg. Ephriam komt elke dag een paar keer langs en dan praten we over zijn leven en hij verteld me oude indianenverhalen. HEt mooiste verhaal vind ik het verhaal van Oewaku en Liliac. Ik kan het niet zo goed vertellen als Ephriam zal doen maar toch zal ik het proberen.

In deze streek woonde twee indianen stammen; de Quile en de Leutes. Ze kunnen het ongelofelijk slecht met elkaar vinden. Regelmatig breken er zelfs enorme gevechten uit waarbij geen van beidde partijen zonder verliezen lijdt.
Een jonge man, Okas genaamd, heeft zijn zinnen gezet op Liliac,Een van de Quile meisjes. Haar vader is hier erg blij mee want Okas is de zoon van het opperhoofd en zal hem snel opvolgen. Er wordt een groot feest gegeven om het te vieren en bijna alle omliggende stammen zijn uitgenodigt. Allemaal behalve de Leutes. Toch krijgen ze er bericht van via een andere stam die niets weet over de ruzie's tussen de stammen. Oewaku , de enige zoon van het opperhoofd van de Leutes, besluit naar het feest te gaan. Niemand zal hem herkennen want alle gezichten zullen beschilderd zijn. Op het feest ziet oewaku al snel Liliac staan en voor even houdt zijn hart op met kloppen. Hij heeft nog nooit zoiets gezien. Op dat moment besluit hij dat Liliac de enige reden van zijn bestaan is. Hij is haar zielsverwant.
Samen met Oewaku maakt Liliac het plan om in het geheim te trouwen.
Het opperhoofd van de Maluku's is een oude en wijze man. Zolang als hij leeft is er al oorlog tussen de Quile en de Leutes en hij besluit Oewaku en Liliac te trouwen zodat er eindelijk vrede kon komen.
Nadat ze getrouwd zijn besluiten ze allebij drie zonsondergangen naar huis te gaan zodat ze daarna samen overnieuw konden beginnen.
Ondertussen besluiten Okas en Liliac's vader dat de bruiloft de volgend dag zou plaats vinden. Als Liliac dit hoort gaat ze overstuur naar haar beste vriend Mitaki, de medicijnman. Hij brouwt een slaapdrank voor haar waardoor het zal lijken alsof ze dood is.
Als het nieuws van Liliacs dood zich door de stammen verspreid branden overal de dodenvuren want Liliac was erg geliefd. Ook Oewaku krijgt het nieuws en hij brouwt een sterk vergif. Zo snel als hij kan reist hij naar de Quile om afscheid te nemen van zijn Liliac.
Bij de dodenheuvel (een plek waar alle indiaanse doden liggen voordat ze verbrand worden) komt hij OKas tegen, die ook afscheid wil nemen van Liliac. Okas ,die als Quile nog altijd een vreselijk hekel heeft aan Oewaku heeft, valt aan en wordt in het gevecht gedood.
Langzaam knielt Oewaku bij Liliac dan neemt hij een besluit en spreekt zijn laatste woorden voordat hij het vergif opdrinkt: 'Ik kan niet leven zijn jouw. Wij zijn zielsverwanten en blijven altijd bij elkaar. Niets kan ons tegen houden. Zelfs de dood niet.'
Op dat moment wordt Liliac wakker en ziet Oewaku's dode lichaam. Zonder na te denken drukt ze haar lippen op de zijne en likt de restjes vergif van zijn koude lippen.
De Quile en de Leute besluiten Oewaku en Liliac niet meer in hun dood te scheiden en verbranden hun samen. Vanaf dat moment waren de twee vijandelijke stammen voor eeuwig aan elkaar verbonden en vormde zelfs een stam. De Quileute.

Is het geen geweldig verhaal. Ik wou dat ik iemand had die voor mij zou willen sterven. Iemand die zelfs de dood niet te ver vond gaan. Iemand die echt van me hield. Maar ik ben maar een vampier. Wie zou er nou op mij vallen?