8. Attacked

Dagboek
Ik ben zo ongelofelijk kwaad. Hoe hebben ze dat kunnen doen? Mary was zo onschuldig ze stond daar alleen maar. Maar die honden hadden het op haar gemunt. Ze probeerde zich niet eens te verdedigen. Ik geloof niet dat ze tegen geweld kwam. Natuurlijk snap je niets van dit verhaal. Je bent een stom boek maar toch zal ik op het begin beginnen. Gistermiddag hadden Mary en ik besloten om naar het dorp te gaan. Ik had beloofd haar een rondleiding te geven en we gingen op weg door het bos. Het was erg gezellig alsof ik op stap was met een zusje dat ik al jaren kon. Inplaats daarvan was ik gewoon op stap met Mary ,een meisje dat ik pas een paar weken ken.
Even hadden we een kleine pauze bij het weilandje. En ik zag dat ze me begreep terwijl ik vertelde waarom ik ervan hield. Het was raar dat ik haar gedachten zo slecht kon horen. Alsof ik alleen de onbelangrijke dingen kon horen. Nou ja dat maakt nu toch niet meer uit.
We kwamen uiteindelijk in Forks aan. We deden er veel langer over dan normaal. Mary weigert nog steeds haar krachten teveel te gebruiken en dus liepen we. Toen we in Forks aankwamen had ik al het gevoel dat er iets mis was. HEt rook anders alsof er een brand door de stad gewoed had die nu geblust was. Maar Mary liet me niet nadenken en trok me mee ricting het beekje dat langs het dorp stroomde. Ik weet niet waarom ze dat deed. Het leek wel alsof ze gedwongen werd. Bij het water aangekomen hing ze haar voeten erin. Met een glimlach ging ik naast haar zitten en samen spetterde we even in het water. Oppeens draaide Mary zich om. Ze had iets gehoord wat ik nog niet gehoord had. En toen verschenen ze: Ephraim Black, Levi Uley en Quil Ateara. Ze keken alsof wij zojuist een moord gepleegt hadden. Ephraim nam het woord. Hij was dan ook de leider. We kunnen dit zonder gevecht oplossen brommde hij. Verbaasd staarde ik hem aan. Wat wou hij? Voordat ik het wou vragen was het al te laat. Ephraim liet een geweldige brul horen. En voordat ik met mijn ogen kon knipperen stonden er drie enorme wolven voor me. Het was niets nieuws voor mij,Ik had ze inmiddels al zo vaak gezien, maar voor Mary was het pas de tweede keer dat ze oog in oog stond met de enorme beesten.
De wolven zakte al door hun poten ,klaar om aan te vallen, en ik had nog de hoop dat we er goed vanaf zouden komen. Ik was sterk,waarschijnlijk zou ik er twee in mijn eentje aankunnen. Mary zou de andere dan kunnen pakken. Maar toen ik haar aankeek besefte ik dat Mary niets zou doen. Ze stond verstijfd van angst. Haar ogen wijdopen gesperd van angst. Haar lippen vormde nog steeds een halve grimas.
Toen vielen ze aan.
Ik probeerde nog bij haar te komen voordat ephriam haar zou bereiken. Ik was te laat. Mijn weg werd versperd door Levi en Quil. Ik kon niet bij haar komen. Ik mis het stuk wat daarna kwam. Ht enige wat ik me kon herinneren toen ik wakker werd was dat Mary weg was. Echt helemaal weg. Ik weet niet hoe ik thuis ben gekomen. Iedereen was enorm ongerust geweest en ik maakte het er niet beter op door te zeggen dat ephraim Mary meegenomen had. Emmett wou meteen tot de aanval overgaan maar van Carlisle moeten we wachten op bericht van die honden.
Ondertussen bloed mijn hart. Niet letterlijk natuurlijk. Ik kan al jaren niet mee bloeden. Maar het voelt alsof mijn hart uit mijn borst gesneden is. Ik voel me enorm schuldig. Ik had haar moeten beschermen.