W99

“Hoi Roberto”, zei Bloom, gemaakt vrolijk. “Wil je nog eens een stukje op Usko vliegen.”
“Ja”, fluisterde de jongen. Stella zette hem op Usko’s rug en Bloom steeg op met Usko achter haar aan. Samen vlogen ze aantal rondjes. Stella volgde, bang dat de natte Roberto te weinig grip had anders. Na een tijdje landden ze weer op het strand, vlak bij Roberto’s ouders. De jongen liet zich van Usko’s rug glijden en bleef aarzelend staan. Zijn moeder rende naar hem toe en drukte hem stevig tegen zich aan. Roberto begon zacht te huilen.
“Ik wil niet dood, mama”, snikte de jongen. “Ik wil niet! Ik wil groot worden en naar Red Fountain gaan en op draken leren rijden en leren vechten en, en alles!”
“Je mag naar Red Fountain, jongen”, zei zijn moeder zacht.
“Maar, maar… Ga ik dan niet dood?” Roberto’s moeder begon nu ook zacht te huilen.
“Jawel,” fluisterde ze, “je bent ziek en, en de dokters kunnen je niet beter maken, maar…” Ze begon nu onbedaarlijk te huilen.
“Ik heb met het schoolhoofd van Red Fountain gesproken”, zei Bloom, die bij de jongen neer knielde. “Hij zegt dat je een dag les mag krijgen, privéles, speciaal voor jou.”
“Echt?” Roberto keek van Bloom naar zijn moeder.
“Echt”, snikte die. Roberto keek naar zijn vader, die op een kleine afstand stond te kijken.
“Is het echt waar, papa, mag ik naar Red Fountain?” De man slikte even, maar knikte toen. Zijn gezicht verried geen enkele emotie.
“Beloofd?”
“Beloofd”, zei zijn vader met verstikte stem.

Bloom liet Roberto een paar minuten later nog een rondje op Usko vliegen, dit keer met zijn moeder mee op Usko’s rug, terwijl Riven en Helia met Roberto’s vader afspraken hoe alles met Red Fountain geregeld zou worden. De man had er nog steeds erge twijfels bij en zei zeker tien keer dat ze er voor moesten zorgen dat het veilig was. Hij wilde het liever niet, maar wist dat hij niet meer kon weigeren, nu zijn vrouw Roberto gezegd had dat het mocht.



En alweer bijna aan hoofdstuk 100 van deel 3