W97

“Maar kijk dan”, zei zijn vrouw zacht. “Kijk naar Roberto. Hij is zo gelukkig nu!” Bloom keek even achterom naar het jongetje, die vrolijk lachend naast Usko stond.
“Daar wilden we het met u over hebben”, greep Helia de gelegenheid aan.
“Ja”, zei Bloom meteen. “U vertelde me vorige keer dat uw zoon erg graag naar Red Fountain zou gaan.”
“Onzin”, gromde zijn vader. “Roberto gaat nergens heen! Hij is ziek!”
“Dat had ik al begrepen”, zei Bloom voorzichtig. “Maar dat wil niet zeggen dat hij zijn droom niet kan waarmaken.”
“Hoe bedoelt u?”, vroeg Roberto’s moeder aarzelend.
“Mijn oom is het schoolhoofd van Red Fountain”, zei Helia rustig. “Hij biedt aan dat Roberto een dag naar de school komt voor een paar privélessen.”
“Geen sprake van. Veel te gevaarlijk!”
“Meneer, ik kan u verzekeren dat hij op Red Fountain geen enkel gevaar zou lopen”, zei Riven.
“Ook een neef van het schoolhoofd zeker?”, spotte de man.
“Nee, maar vanaf volgend jaar geef ik er zelf les.” Bloom moest toegeven dat ze op dit moment onder de indruk was van Rivens beheersing.
“Schat, dit is een geweldige kans”, zei Roberto’s moeder. “Denk je eens in hoe blij hij zou zijn…”
“Het is te gevaarlijk! Draken, Alimightixfeeën en een hoop vechtende jongeren en daar zou jij onze zoon tussen zetten?”, snauwde de man. “Ik wil niet dat hem iets overkomt!”
“Er is hem al iets overkomen!”, kaatste de vrouw terug. “Hij is ziek en daar heeft geen draak, geen machtige fee of geen vechtende specialist ook maar iets mee te maken gehad. Je zoon gaat dood en jij wil hem zelfs dat geluk niet meer gunnen!” Bloom hoorde plots een gil achter zich. Ze draaide zich om en zag dat Roberto hen op een paar meter genaderd was.
“Nee! Mama, ik wil niet dood!”
“Roberto, schat…” De vrouw liep naar haar zoon toe.
“Nee!” De jongen draaide zich in een ruk om en rende weg, recht de zee in.