O2 || First Kill

Ik rende als een speer op de rugzak af.
Messen gooien. Dat werd mijn wapen. Hetzelfde als die meid, Clove.
Op mijn weg, het bos in, kwam ik een meisje tegen.
Ik moest, dus gooide ik een mes in haar richting. in de chaos en paniek was niets zeker, leven of dood, dus rende ik gewoon verder.
Ik keek achterom.
Bloed.
Dood.
Ze was hardstikke, morsdood.
Ik kende haar niet, maar toch voelde ik me schuldig.
En heel verdrietig.
Mijn adem ging snel, en mijn hart bonkte sneller dan gewoonlijk.
Ik rende snel het bos in.
Ik keek niet achterom, als ik achterom kijk, kijk ik mijn verleden in zijn ogen.
In het bos, verschool ik me tussen twee heuveltjes naast een beekje.
Ik voelde me redelijk veilig, dus pakte ik mijn rugzak uit.
Een flesje met een eetje helder water erin.
Daar doe ik zuinig mee, dacht ik.
Verder dus de messen, en wat voedsel.
Ik liep een stukje, op zoek naar onderdak. Een grot ofzo.
Na het leek alsof ik wel uren had gelopen, viel ik tegen een boom aan in slaap, met een mes in mijn hand.