Idontwannabeyourfriend;ELEVEN.

AMBER POV.


ik lig op bed, ik ben zooo moe, maar ik ben opgelucht dat ik naar justin toe ben gegaan, hij keek zo blij dat ik normaal tegen hem wou gaan doen, ik moet wel want 2 maanden iemand negeren waarbij je in huis logeert is ook niet echt wat, ik heb hem nog niet vergeven daar heeft hij mij gewoon teveel pijn voor gedaan, ik vergeef hem wel, ooit.

-volgende morgen,

ik word wakker van een gebons op mijn deur, van de schrik zit ik meteen rechtop in bed. 'ja, kom maar binnen' ik zie justin met een slaperig hoofd naar binnen lopen.'amber?' ja antwoord ik hem 'uhm nou ja weetje?' 'weet ik wat?' glimlach ik. 'nou uhm laat maar.' ik kijk hem raar aan terwijl hij weer de slaapkamer uitloopt, ik besteed er niet veel aandacht aan en val weer terug in een diepe slaap.

-oke nu even een tijdsprong blabla, ze gaan weer naar school, justin en amber praten steeds vaker met elkaar, amber woont weer gewoon bij haar mama. (:-

ik loop naar beneden en terwijl ik mijn iphone en ipod van het kastje pak hoor ik de deurbel gaan ik geef mijn moeder een kus en doe open, het is justin.'ik vroeg me af, uhm omdat je niet weet waar e school is enzo wil je samen fietsen'het was best schattig hoe hij dat zij, hij brabbelde maar wat. oshit, denk ik bij mezelf niet zo gaan denken ambeerr.. ik schrik op uit mijn gedachten als justin me aantikt. 'jij zat een beetje verweg' ik lach een beetje'ja sorry, ik pak mijn fiets en dan diets ik mee'hij lacht terug 'oke, ' ik pak mijn fiets en even later zijn we op weg naar school 'bedankt justin.' hij kijkt me raar aan'waarvoor?' 'nou voor het meefietsen enzo'
hij glimlacht, 'o het was niets' zegt hij luchtig. ik voel een steek, het betekend niks voor hem, natuurlijk niet, hoe komt het dat dit de enigste jongen is die ik kan vergeven als hij iets doet? 'amber? je zit weer ver met je gedachten.. we zijn er.' ik begin te blozen ' o sorry, laten we maar snel gaan,' hij gaat akkoord en we lopen naar binnen.