Rijden door de stad

De liftdeuren gleden open. "Kom op Fury! Rennen! Je kan het!" schreeuwde Roos en ze spoorde de merrie aan. Fury zette gelijk een flink harde galop in.
Ze galoppeerde over het bovendek. O nee! De loopplank was al weggehaald. Roos probeerde Fury af te remmen. Tervergeefs. Fury ging alleen maar sneller. Nou... dit was het dan, dacht Roos.
Vlak voor de rand van de boot zette Fury af. Roos voelde al haar spieren in haar lichaam samenballen. Ze sprongen over het water heen. Roos keek naar links. Ze zag een pad dat heuvelopwaarts leidde, richting een hek. Het stond open, zoals Daniel belooft had. Roos stuurde Fury eropaf. De kudde denderde achter hun aan richting de poort. Roos zag alle mensen op de kade ongelovig toekijken. Mensen lieten van alles uit hun handen vallen van de schrik en keken met grote ogen toe.
Roos zag ook Daniel staan, en tot haar verbazing ook Eric, Alex, Amy, oma Bettie, haar vader, Lorena, Sanne, meneer de Waard, Jessey en Joey. Ze keken haar allemaal verbaasd aan. Nooit zou Roos deze blikken vergeten. Hilarisch gewoon! Ze had haar vader nog nooit zo zien kijken. De rest trouwens ook niet. Roos vroeg zich af wat hun hier deden. Had Daniel hun opgetrommeld?
Roos had niet veel tijd om erover na te denken. Ze waren de poort al gepasseerd en renden nu de straat op. Auto's stopten, voetgangers en fietsers bleven verbouwereerd toekijken. Sommigen filmden of maakten zelfs een foto. Roos kon het hun niet kwalijk nemen. Je ziet niet iedere dag een wilde kudde paarden door de straten denderen met een meisje op de leider van de kudde.
Ze galoppeerden langs het gekkenhuis. Roos wierp vlug een blik op de ramen met de tralies. Roos vond algauw het raam van de slaapkamer van Mary. Mary stond voor het raam. Roos zwaaide even vlug naar haar. Als Roos het goed zag, rolde er een traan over haar wang en glimlachte ze. Een blij gevoel stroomde door Roos heen. Ze zag nog meer mensen voor het raam staan kijken. Roos was blij dat ze het zagen. Roep nou nog maar eens dat Mary gek is! Dacht Roos bij zichzelf.
Ze denderden de bocht om. De hoofdstraat op. Overal verbaasde blikken.
Ze kwamen langs het politiebureau waar de politie Roos voor gek had verklaard en haar niet hadden willen geloven. Ook kwamen ze langs het gemeentehuis. De man die Roos toen had gesproken stond op de stoep, met grote ogen toe te kijken. Roos kon het niet laten om even naar hem te zwaaien. Voordat ze het wist waren ze al weer de hoek om.