- 19 -

De stroom kinderen rende Percy al tegemoet toen hij richting het klaslokaal liep. Lucy viel alleen op vanwege haar knalrode, nog net niet gepatenteerde Weasley haar.
      “Papa!” riep ze, terwijl ze zo plotseling tot stilstand kwam dat ze bijna een kettingbotsing veroorzaakte. Percy trok haar voorzichtig uit het midden van het gangpad, zodat de ongeduldige jongetjes en meisjes achter haar erlangs konden. “Wat doe jij hier?”
      “Ik moet even met je meester praten.”
      Lucy maakte nog net geen sprongetje. “Zal ik in de aula op je wachten?”
      Percy hoopte dat hij niet echt zo rood aan het worden was als het voelde. Misschien was het gewoon warm in deze gang. “Ja, graag. Niet met iemand anders meegaan, oké? Ik ben er over vijf minuutjes.”
      “Oké,” echode Lucy. Ze grijnsde naar hem, draaide zich om en stoof weg, zonder nog een blik achterom. Percy keek haar na en zuchtte.
      De deur van het lokaal stond nog open. Oliver hurkte bij een lage kast in een van de hoeken en leek bezig met het reorganiseren van de boekenplank, dus Percy klopte zachtjes op het deurkozijn om hem niet van achteren te besluipen. Oliver stootte desondanks bijna zijn hoofd aan de kast toen hij opkeek.
      “Gaat het?” vroeg Percy, terwijl hij aarzelend wat stappen naar binnen zette. Hij was hun wat ongemakkelijke vorige ontmoeting nog niet vergeten, en Oliver ook niet, te oordelen naar zijn schaapachtige glimlach.
      “Ja, prima,” beweerde hij, al wreef hij wel over zijn voorhoofd. Hij legde een boekje over De Computerheks aan de kant en stond op. “Kom binnen. Kan ik je ergens mee helpen?”
      “Nee, eigenlijk kom ik iets terugbrengen.” Percy zette zijn aktetas op de boekenkast en klikte hem open. Met een beetje moeite trok hij het Tupperwarebakje en de Puddlemere sjaal die hij al de hele dag bij zich droeg tevoorschijn. “Van de chocoladecake en de sneeuwpop. Het was niet de bedoeling je voor je vrijgevigheid te bedanken door je te beroven, maar ik was volledig vergeten dat we dit nog hadden. Het spijt me.”
      Oliver nam de voorwerpen geamuseerd aan. “Dat geeft niet. Ik heb niets gemist, maar bedankt. Nu kan ik aan Wes bewijzen dat ik me nog niet verloofd heb.” Hij leek zelf te schrikken toen hij besefte wat hij net had gezegd. “Hij was verbaasd dat ik mijn sjaal had uitgeleend!”
      Percy probeerde een glimlach te onderdrukken. “Juist.” Als Oliver net zo vaak dingen die hij eigenlijk niet had willen zeggen tegen zijn klas zei als in zijn gesprekken met Percy, had hij het niet gemakkelijk als leraar. Zesjarigen waren genadeloos.
      “Ik ben nogal serieus over Puddlemere. Dat is alles,” ging Oliver verder. “Er is geen reden dat ik verloofd zou zijn. Dat is iets raars om te zeggen. Oh, Merlin, sorry.”
      Dat laatste mompelde Oliver half tegen zijn eigen palm, want hij had een hand over zijn gezicht geslagen. Voordat Percy echt had nagedacht over hoe verstandig zo’n actie was, had hij Olivers pols al zachtjes vastgepakt om zijn hand weer weg te trekken. “Sorry waarvoor?” vroeg hij, in een poging de plotselinge spanning wat te verlichten. Het werkte niet erg goed, al kon dat er ook mee te maken hebben dat hij er nog niet aan had gedacht om Oliver weer los te laten.
      “Woorden. Daar ben ik vandaag niet erg goed in,” gaf Oliver toe. Hij fronste een beetje. “Of, nou ja, nu.”
      “De rest van de dag ging wel?”
      “Het gaat nu ook. Het gaat zelfs geweldig. Alleen het praten niet.” Oliver bracht zijn vrije hand omhoog naar de zijkant van Percy’s gezicht. Zijn duim raakte bijna Percy’s mondhoek. Percy rilde, en dat was het moment waarop zijn hersenen plotseling weer ontdekten dat ze een functie hadden en alarm sloegen.
      Hij liet Olivers pols los en zette een stap achteruit. Het was bijna een sprong, en de manier waarop hij met zijn zij tegen de boekenkast botste suggereerde dat hij binnenkort een blauwe plek zou hebben, maar dat was niet belangrijk. Hij slikte moeizaam en klikte met nog net niet trillende handen zijn aktetas weer dicht.
      “Goed,” zei hij, al voelde hij zich het exacte tegenovergestelde. Hij durfde Oliver niet aan te kijken, dus keek hij naar de kast en de licht stoffige vloer en de vormeloze knutselwerkjes die aan een waslijn boven het kraantje in de hoek hingen. “Ik moet gaan. Lucy wacht op me.”
      Oliver zei niets, dus dwongen Percy’s manieren hem om hem toch een blik toe te werpen. Het brak zijn hart een klein beetje om Oliver stijfjes te zien knikken, zijn armen over elkaar geslagen alsof hij probeerde zich zo klein mogelijk te maken. Behalve zorgen dat Percy zich een monster voelde, leidde dit er ook toe dat Percy nog meer haast had om uit het plotseling veel te benauwde lokaal te ontsnappen.
      Hij vermoedde dat hij nog een of andere afscheidsgroet mompelde, maar achteraf zou hij daar geen geld meer op hebben ingezet. Het was zelfs heel goed mogelijk dat hij Lucy zou zijn vergeten als zij hem niet vrolijk tegemoet was gehuppeld zodra hij de aula weer binnenkwam, en dat zorgde voor precies het soort extra schuldgevoel dat hij er absoluut niet meer bij kon hebben, maar vermoedelijk wel volledig verdiende. Hij was een idioot.